Lisanne vertelde mij net of dat mijn lezers moeten lezen dat ik bijv. kokend water over mij heen heb gemorst. Ze vind dat niet interessant. En eigenlijk heeft ze gelijk. Natuurlijk begrijp ik het dat de meesten willen weten waar we waren en wat de hoofd attractie was. Voor die mensen houd Lisanne een site bij. Voor iets uitgebreider moet je bij Frank zijn en ik.... Dit is mijn manier om mijn verhaal te vertellen. Voor mijn verhaal moet je echt de tijd nemen. Het is reuze lang (in word telt dit bericht 7 pagina's!) maar zelf geniet ik ervan het te schrijven...

In mijn laatste bericht zaten we in Melbourne. Daar hadden we Lisanne tijdens avondeten meegenomen naar Don Don, waar ik was geweest. Heel super was het eten niet, maar ook Lisanne vond het wel leuk dat je toch snel een grote schaal eten krijgt voorgeschoteld en binnen 15 minuten weer buiten staat. Uit ervaring zijn we erachtergekomen dat een overnachting dicht bij de stad vaak duurder is dan als je even stuk verder doorrijdt. Met dat idee zijn wij de weg weer opgegaan en kwamen lang de vreemdste plaatsnamen. We kwamen langs Garfield, Koo-Wee-Rup en veel meer vreemde namen. Bij ieder verkeersbord was het wel lachen. Inmiddels werd het al laat en donker wat niet fijn is als je weet dat je nog een tent op moet zetten. Half 10 kwamen we aan in plaatsje Moe (weer zo'n gekke naam). Daar stonden wij op Moe Garderns Caravan Park. Heel goedkoop was die helaas niet. Wel hadden ze hun sanitaire voorzieningen heel goed bijgehouden wat ervoor zorgden dat we toch nog even onder de douche sprongen voor het slapen gaan.

En Februari is begonnen! Onderling hebben we afgesproken dat Februari een gezonde(re) maand moet zijn. Ik genoot iedere avond van een zak chips en af en toe een chocolaatje, maar aangezien Lisanne en Frank daar niet helemaal tegen konden en ik aan moest horen hoeveel calorieen er wel niet in zaten, besloot ik ook maar mee te doen met een gezonde(re) maand. Die dag hebben we bijna de hele dag gereden en kwamen we uit bij Cann River Caravan Park. Toch nog even snel mijn laatste zak chips naar binnen gewerkt, want die had ik al in Januari gekocht.

Eind doel voor de volgende dagwas Canberra. Even dacht ik dat we dat niet zouden halen... We reden ongeveer 20 minuten de bewoonde wereld uit toen ik zag dat LIsanne niet eerst op de benzine meter had gekeken. Het pijltje stond al op rood maar thuis heb ik het al vaker geprobeerd en je kunt met je benzine-meter-pijltje onder het rode komen. Snel de kaart erbij en gelukkig stonden er al snel wat kleine plaatsjes op onze route. Helaas leek het wel of deze plaatsjes niet bestonden wat nergens was wat te zien. De weg was niet vlak, we reden continu op heuvels en de auto heeft het sowieso al moeilijk met hellingtrekken. Maar met een beetje schudden, uit laten rollen en vaak de koppeling in houden kwamen we maar net aan in Bombala waar we onze Van wat lekkere Unleaded konden geven. Op de weg tussen Cooma en Canberra werden we omgeleid vanwege iets wat ik niet kon verstaan van de vriendelijke agent. We kwamen terecht op een zandweg wat niet leek op te houden. Het was druk, iedereen hobbellend over soms flinke gaten. Het was smal, en het allerergste: de stof. Je zag bijna geen hand voor ogen, nou ja, binnen in de auto kwam geen stof maar je begrijpt wat ik bedoel. Veilig en wel aangekomen kwamen we rond de middag aan in Canberra, hoofdstad van Australie. Het was heel rustig. Echt zo rustig dat we bijna de auto hadden gepakt en naar een camping waren gereden. Gelukkig zagen we toen waar wel mensen liepen en kwamen zo in het winkel centrum. Daar waren wel wat mensen, maar het was niet druk. Vreemd, want het was toch zaterdag en in Nederland moet een winkel het toch wel hebben van zaterdagen. Maar goed, wij daar wat winkels gezien en toen naar de dichtst bij zijnde campeerplaats. Het was ongeveer 20 km rijden en we kwamen aan bij Cotter Reserve. Het was er druk, maar toch vonden we een plaatsje en konden aan het eten beginnen. Bij iedere plaats stond een bbq. We zagen veel mensen hout hakken, en zelf kregen we ook wel zin in een vuurtje. Ik haalde een groot stuk hout wat voor de campeer-gasten was klaargelegd. Met onze mini bijl begon ik maar te slaan. Het was een ramp. We stonden echt voor schut. Gelukkig kwamen onze Australische buren helpen. Ze hadden een mega-bijl bij en zo moest het wel lukken. Met vele ogen op mij gericht begon ik maar te hakken. Ook dit werkte niet en de Australier hakte voor ons het grote stuk hout in vieren. Nu moest het wel gaan lukken met onze mini-bijl. Hah, hak, hak.... Het lukte niet. Nu kwamen onze Duitse buren te hulp. Met sigaret in de bakkes en een goed geslepen bijl deed hij een paar blokken voor. Voor mij zit een baan als houthakker er niet in, want lukte maar niet. Lachend kwam de duitser en deed alle blokken. We hadden het hout, nu het vuur nog. De uitgelezen Rolling Stone kwam erbij en zo probeerden we de kleinste stukjes aan te maken. Toen kwam de hulp van de Australische buren er weer bij. Binnen een mum van tijd hadden ze een mooi vuurtje gemaakt en konden ook bij even lekker staren naar het knapperende vuur.

Dag 2 Canberra. Weer zijn we naar de winkels gegaan, ook al hadden we ze eigenlijk allemaal de dag ervoor gedaan. We begonnen het idee te krijgen dat we een soort van winkel brigade zijn. Geld voor musea en andere bezienswaardigheden is er niet, maar rondlopen en kijken is gratis. Wat wel gratis was, was de entree in het Parlement Building. Heel leuk was het om daar even rond te lopen en te zien hoe een parlement gebouw er van binnen uit ziet, want in Den Haag ben ik nooit geweest. Om 5 uur moesten we er weer uit, en zo gingen we weer de weg op. Goulburn South Caravan Park was onze overnachting plaats.

Al vroeg waren we weer terug in Sydney. De, naar mijn menig, leukste stad. Maar voor we het centrum in gingen moesten we nog even langs suburb Bondi. Daar zit namelijk een winkel, Novo, die slippers verkoopt van model Gisele Bundchen. Lisanne moest deze gewoon hebben. En geluk, het model waar ze al een tijdje naar zocht hadden ze daar en in haar maat. Met dat en een rol sushi in de maag (razend populair) konden we naar het stadscentrum. Met geluk kwamen we bij een 2^de parkeer garage terecht waar we echt heel goedkoop konden parkeren. En het lag achter het hostel waar Frank en ik begin dit jaar hadden gezeten. Helaas zat winkelen er niet echt in. Het begon steeds en steeds harder te regenen en het werd gewoon niet leuk meer om rond te lopen, ook al liepen we onder afdakjes. Wel vonden we een boekenwinkel die deel 3 en 4 van een reeks hadden waar Lisanne al zo lang naar op zoek was. Om dit te vieren (en in het achterhoofd dat je in de regen geen eten kunt maken) gingen we naar de Burger King. Wat een kleine burger zou worden werd een groot menu. Ik weet niet wat het was, omdat we in gezonde Februari zitten of omdat ik meer een MacDonalds persoon ben, de burger kreeg ik niet helemaal op. De regen hield helaas niet op. Eerder hadden we al wat wilde plannen gemaakt om bijv. over de Tower Bridge te lopen, en naar de Blue Mountains te gaan, maar door het slechte weer hadden we besloten om maar verder te scheuren naar Queensland. Na vele kilometers nog gereden te hebben besloten we om in Wyong te stoppen voor een overnachting. Eindelijk de camping gevonden te hebben kwamen we bij Lake View Tourist Park. Een uitzicht hadden we niet omdat het donker was, en helemaal netjes waren de douches ook niet, toch moesten we de volle pond betalen.

Op naar Newcastle. Nee, niet Engeland, gewoon Australie. Ze kennen hier trouwens ook plaatsen als Brooklyn (VS) en Toronto (Canada). Newcale hadden we zo gezien. Op basis van het winkel centrum besloten we maar snel verder te rijden. Newcastle staat op zich groot op de kaart, maar het centrum leek echt niet groter dan die van Uden. Wel hadden ze een leuke 2^de hands cd winkel. Daar nog wat leuks meegnomen en verder karren naar Port Macquarie. Daar scheen de zon wel na dagen van regen gehad te hebben en zo kwam er ook een lach op onze gezichtjes. Het was al wat later toen we aankwamen, dus snel naar de Iga (ook een supermarkt) en naar Flynss Beach Caravan Park. Frank bleef in de auto zitten toen Lisanne en ik naar de receptie gingen. Eenmaal betaald voor een goedkope prijs kwam Frank binnen lopen. Toen de balie juffrouw vroeg of Frank bij ons hoorde, bleek dat we voor 2 man hadden betaald. Gelukkig hoefde we niet nog eens bij te betalen.

De dag begon met een koude douche, er kwam geen warm water. Toen ik klaar was en weer terug bij de auto was kwam een camping medewerker mededelen dat er weer warm water is, fijn. Toen nog even het internet op. Daar vonden we nog wat nieuwe muziek voor op de ipod. Jack Johnson - Sleep Through The Static en Michael Jackson - Thriller 25th anniversary. Voor degene die meteen naar de Free Record Shop vliegen. De Michael Jackson cd is niets aan, de 2008 remixen die erop staan zijn te slecht voor woorden, wel heeft het een heel mooi hoesje. Jack Johnson is wel leuk, niet beter dan zijn ouder cd die ik ook heb, maar gewoon lekker om naar te luisteren. Die cd hebben Frank en ik trouwens ook origineel. 2 Februari kwam die hier uit, Jack Johnson is Australiër dus die moesten we gewoon kopen. Ik had de cd het goedkoopst, voor maar $15,-, dat is €10,-. Ik laat hem wel mooi in het originele cellofaan zitten.

Bayron Bay. De plaats die bekent staat als de walhalla voor de hippies. Waar het vorig jaar nog zo hard stormde hadden we nu een alleen een korte broek aan toen we naar het meest oostelijke puntje van Australië liepen. Snel wat foto's en vele trappen beklimmen om weer boven bij de vuurtoren te komen. En toen was het (vooral voor Lisanne) eindelijk tijd voor: strand! We hadden maar anderhalf uur liggen bakken, maar dat was meer dan genoeg. Ondanks de vele zonnebrandcrème voelden we al dat we (Frank en ik) toe waren aan wat schaduw. Deze vonden we in de winkel van Wicked Travel, een reisorganisatie voor backpackers. Daar hadden we gratis ieder een half uur ge-internet wat voor ons een vreemde ervaring was. En dan op zoek naar een Camping. Camping nr. 1 was tijdelijk gesloten. Camping nr. 2 was veel te duur. Camping nr. 3 was nog duurder dus op naar Camping nr. 4. Deze was echt een eind rijden maar gelukkig wel goedkoper. Het stikte ervan de muggen en hippies. Wel ontzettend leuk om te zien. Ondanks dat we al een half uur op bed lagen en alle lampen uit waren, vroeg een vriendelijke vrouw of, als we licht wouden, wel een kaars van haar mochten hebben.

De vorige dag werd ons verteld dat als je wilde douchen met regenwater, 20 cent kost per minuut. Waarvoor, geen idee. Dat bleek pas toen we onder de 'gewone' douche stonden. Volgens mij was het gewoon grond water, niet helemaal helder en het stonk naar rotte eieren. Tanden poetsen was ook geen succes. Het water was nog niet in mijn mond of ik spuugde alles er weer uit. Tijdens het opruimen van onze spullen werden we vermaakt door wat hagedissen. Of leguanen, dat kan ook. Die kwamen uit het water geracet naar het stukje grond waar eerder de tent op stond. Wat ze begonnen te eten weten we niet, maar wel zag het er heel leuk uit. De hippie vrouw kwam toen aangelopen en gooide wat brood naar ze, waar ze bijna om vochten. Ondertussen waren we al in Queensland. Dat betekend dat we de auto op onze naam kunnen laten zetten. Maar eerst op bezoek bij ome Geert en Rene in Helensvale. Omdat ze vorig jaar aangaven dat ze het misten dat er niet zomaar mensen over de vloer kwamen, besloten we 3 dagen eerder onverwacht langs te komen. We kregen cola uit een glas, wat er heerlijk was. Ook waren we nog het zwembad in gesprongen dat nu 100 keer fijner was dan een paar weken terug. Ons maaltijd bestaat normaal uit een blikje spaghetti of een pakje rijst/pasta wat je bij het kokend water moet gooien en thats it. Nu kregen we spinazie lasagne voorgeschoteld! Helemaal super: lekker, gezond, eten met mooi bestek en een echt bord! Nog even voor het slapen gaan tv gekeken, voor het eerst sinds een maand. Gooische Vrouwen. Ik had het niet helemaal verwacht maar het was echt heel leuk. Ik heb ome Geert wel even duidelijk gemaakt dat een gekopieerde versie wel goedkoop is, maar de originele voor maar €10,- te koop is. Het slapen op een echt matras, in een kamer met ruimte was eerst nog moeilijk te begrijpen, maar na lange tijd vielen de oogjes toch dicht.

Voor die avond hadden we besloten om weer naar een camping te gaan. Het huis staat namelijk te koop en iedere zondag is er een open uur, maar voor die dag werd gebeld dat mensen op afspraak langs kwamen met de makelaar. Dit bezorgde niet echt een goede nachtrust want er moest nog veel gepoetst worden, een daar help ik mijn ooms graag mee. Al om 6 uur was ik wakker en stond in de achtertuin alle blaadjes bij elkaar te harken. Letterlijk een uur later was ik klaar en had wat flinke blaren, het resultaat was perfect. Na een ontbijtje gingen we naar Brisbane. Natuurlijk gingen we daar alle winkels af maar daar was het te warm voor. We stonden al snel in Southbank, een strand midden in de stad. Het is niet groot, maar wel heel leuk om te zien. Het was puffen, dus hup, naar het strand. Dan willen we wel een leuk strand en zo waren we weer in Surfers Paradise waar we toevallig Marcel en Marieka tegen kwamen. Na even gelegen te hebben en Liesbeth hebben verrast in de winkel moesten we toch echt op zoek naar een camping. In ons campingboek stond er een aangeraden en, voor Australië, dicht in de buurt. We hadden er geen rekening mee gehouden dat Queensland niet mee doet met de avond klok, en ons horloge een uur vooruit moest. Dit is op zich niet zo erg, maar het was om 7 uur al donker, dat waren we niet gewend. In het donker moesten we op zoek naar de camping wat totaal niet lukte. Gelukkig zagen we wel een andere camping dus daar gingen we maar staan. Nu hebben de meeste campings sleutels voor de sanitaire voorzieningen. Ook deze. We hadden geen sleutel omdat de receptie al dicht was, maar een andere bezoeker was zo vriendelijk om de deuren open te laten. Om 12 uur werd ik wakker en merkte ik dat ik een volle blaas had. Ik naar de wc die nog steeds openstond en uit gewoonte trek ik de deur achter mij dicht. Na mijn blaas te hebben geleegd wil ik via de tralies deur weer me tent in om te gaan slapen, was de deur op slot. Blijkbaar kon deze deur via binnen niet opengemaakt worden, dat had ik nog nergens gezien. Ik roepen en roepen en met de deur rammelen, niemand reageert. Terwijl ik steeds meer ongedierte om me heen opmerkte begon de spanning toe te slaan, ik blijf niet slapen op de wc! Nog harder begon ik te roepen en met de deur te rammelen, totdat ik werd gered door een man die bijna helemaal achteraan op de camping stond.

Terug naar Surfers om weer lekker te bakken op de plaatsen waar we nog niet verbrand waren. Op de weg heen zagen we outlet winkels waar we toch even naar binnen moesten. Daar kochten Frank en ik ieder een wetshirt van het Australische merk Billa Bong, voor als we de body boards gingen gebruiken. In Surfers geprobeerd te body boarden, veel kwam er niet van terecht. De tijd vloog voorbij terwijl ik de autobiografie las van Bob Crebas, de man achter marktplaats.nl. We wisten dat het snel donker ging worden, dus naar de Coles nog wat kip schnitzels halen in de vorm van een groot hart. Nu nog een camping. Deze was moeilijker te vinden dan we dachten. Al snel waren we weer in de buurt van Geert en Rene. Vlakbij zit Warnerbros Movieworld, daar moet wel een camping in de buurt zitten. Eenmaal gevonden zagen we de bui al aankomen, veel te duur. Het begon al een beetje te schemeren en we wisten ons geen raad. Wat eigenlijk onze back-up optie was werd de enigste optie, onze ooms bellen.

Maandag, de dag dat we eigenlijk pas zouden komen bij Geert en Rene. Lisanne ging mee in de winkel werken en tegelijk aan haar stageproject werken. De auto moest nog steeds op onze naam gezet worden, dus nu hadden we mooi de tijd. Frank en ik reden naar de Toyota garage, waar Geert zijn auto heeft gekocht. We moesten 3 uur wachten totdat ze klaar waren met de safety sertificate, die nodig is als je je auto op je naam wilt laten zetten. We waren dicht bij Harbour Town en besloten onze tijd op te vullen door een filmpje te gaan kijken. Mij leek The Mist een hele leuke film. Helaas was de film geen bal aan, wel vloog de tijd. Eenmaal terug bij de Toyota garage kregen we te horen dat de auto niet voldoet aan de eisen. We kregen een hele waslijst met dingen die niet in orde waren. Omdat het in het engels is, weet ik van de meeste dingen niet eens wat het zijn. De banden begreep ik wel. De dealer kon ze voor een goedkoop prijsje aankomen maar ik had hem al door, deze gast wil geld! Terug bij het thuisfront konden we opzoek naar een andere garage, want de Toyota garage vertrouwde ik voor geen meter. Voor het eerst sinds onze trip hadden we die avond een huis voor ons alleen, want Geert en Rene moesten naar een feestje. En wat eten wij: afhaal pizza! Ook was de winkel niet helemaal goed gesloten, omdat de sleutel nog thuis lag. Snel eten was het en toen lekker in de Mazda naar Surfers cruisen in mijn eentje, heerlijk. Die avond hoorde ik dat Cees een goede garage kent. Eentje die klein, betrouwbaar en goedkoop is.

Vroeg in de ochtend gingen we naar de garage. Deze meneer deed geen checks, wel keek hij even snel naar de auto en de zogenaamde stukken die Toyota had ontdekt. Conclusie volgens deze meneer: nieuwe banden en een beetje sprayen over de motor en de auto is goed genoeg. We kregen 2 adressen en zo konden we weer verder. Maar eerst terug naar huis om te ontbijten. In mijn eentje reed ik terug naar de place-to-be en onderweg gebeurde het. Een oudere mevrouw maakt een u-turn en ik dacht er nog snel lang te glippen maar helaas. Ze draaide eerder dan verwacht op de juiste rijbaan en zo raakten onze auto's elkaar. Wij langs de kant om de schade te bekijken. Ik dacht helemaal niets te hebben (nu vind ik een meter lange kras) maar zij had wat meer. Een paar deukjes en mooie blauwe krassen rechts voor op de bumper. Ik had heel erg geluk, de mevrouw was iets van Indische afkomst, klein en heel lief. Ze had wel haar dochter bij zich die een grote bek had. Mijn auto staat nog niet op onze naam en was ook nog niet verzekerd, shit. Ik Geert bellen en vragen wat ik moest doen. Om een lang verhaal kort te maken... Wij naar het politie bureau om te kijken hoeveel de schade zou kosten, maakte de politie ons duidelijk dat we daar niets te zoeken hadden. Toen gingen we naar een spuiterij (zeg je dat zo?). Terwijl Rene en het lieve vrouwtje zei dat het niet zo heel erg was en waarschijnlijk een paar honderd dollar zou kosten, vertelde deze spuiterij dat de schade heel erg was en ongeveer zo'n $1000,- zou gaan kosten. Gelukkig wisten Geert en Rene nog een goede auto-spuiter en mevrouw was zo aardig voor mij om daar samen naar toe te rijden. We kwamen op een veel meer professioneel ogend spuiterij aan en binnen no-time hadden ze de precieze kosten berekent: $810,-. Dit is minder dan $1000,- dus oke. Als ik contant zou betalen hoefde ik geen belasting te betalen, 10 minuten later stond ik met $740,- aan de balie. Dat was geregeld en hopelijk hoef ik er nooit meer iets van te horen. Maar nu onze auto nog. Bij een autobanden garage lagen er in zeer korte tijd 4 2^de handse banden onder voor in totaal maar $170,-, koopje. En dan de nieuwe garage. Vriendelijk was de enigste meneer op het eerste zicht niet, maar hij scheen fair te zijn. Daar moest ik de volgende ochtend komen.

Om 7 uur stonden we voor de garage, sleutels droppen en de tijd thuis vullen. 3 uur later stonden we weer in de garage en wat denk je, goedgekeurd! Meteen door naar de Transport huppeldepup om de auto op onze naam te zetten. $120,- kostte het want ook de overheid wil verdienen. De middag heb ik eigenlijk werkend doorgebracht. Geert en Rene gaan morgen namelijk naar Nieuw-Zeeland voor een week, en het huis moet wel netjes achtergelaten worden. Dankzij Frank en mijn ervaring was het gras rond de tegels zo geknipt en ook het gras gemaaid, dat we wel een duik in het zwembad hadden verdient. Maar niet te lang, want waar ik al heel lang naar uit keek was de auto van binnen helemaal te poetsen. Met een beetje schuurmiddel is het toch wel aardig gelukt en is de auto klaar voor een gevolg van onze trip. Onze doel voor komende dagen is werken. De 27^ste gaan wij naar Nieuw Zeeland voor 2 weken en we (vooral ik nu) zitten best low-budget. Op internet staan er gelukkig zat adressen om te werken, maar de meeste zijn toch voor minstens 3 weken, en dat hebben wij niet. Na een paar adressen gebeld te hebben kregen we overal hetzelfde te horen. Door de vele regen de afgelopen tijd is het fruit niet gaan groeien en is er dus ook geen werk, over 4 weken waarschijnlijk wel. Net nadat Cees, Liesbeth en oudste zoon Nigel zijn vertrokken zag Lisanne iets staan. Het is fabriekswerk, nagellak potjes vullen, stikkeren enz. Deze gaan we morgen vroeg bellen en hopen dat ze werk hebben. Anders dan rijden we naar Bundaberg. Daar is heel veel fruit picking en ondanks het slechte weer zullen ze toch wel iets van werk voor ons hebben!?