Daar zijn we weer. Hier in Arlie Beach hebben we de beste internet café met de mooiste computers... Dat word een mooi verhaal!

In Bundaberg hadden we dus een telefoonnummer gekregen, voor werk. Dit was volgens mij voor Avocado's plukken in Childers, niet ver van Bundaberg (50 km). Helaas ging dit niet door, ze zochten mensen voor minstens 3 weken. Frank en ik kunnen wel 3 weken gaan werken, maar dan hebben we te weinig tijd over om nog leuke dingen te doen, naar Cairns te rijden en de auto te verkopen. We zijn nog langs locale boederijen gereden, maar niets... In het winkel centrum hadden we meer geluk. Eindelijk kwam ik het boek tegen waar ik al zo lang naar op zoek was, de autobiografie van Ron Jeremy. Natuurlijk heb ik het wel meer gezien, maar helaas vragen ze een $40,-. Maar ik kwam het met toeval tegen op de Sale tafel! Hij was maar $10,-. Ik kon weer lachen. De avond was ook een goedmaker voor het niet-vinden-van werk. We hadden namelijk op de vorige camping 2 vrijkaartjes van de balie gepakt voor de film Sweeney todd. Het theater was anders maar $7,50 maar gratis is beter. Wij geniet van een leuke musical, bijna lege zaal en het feit dat we weer iets te doen hadden s'avonds.

De volgende ochtend. We moeten toch werken. Ik belde de Harvest Trail (of zoiets). Het is in feite een bureau dat je belt, en die zien zo waar in de buurt werk te krijgen is. Ik kreeg een nummer van mandarijnen plukken in Gayndah (1 uur terug rijden en dan een uur het binnenland in). Natuurlijk heb ik het meteen gebeld. Een aardige mevrouw zei dat we gerust konden komen en als het werk ons niet beviel, er in de buurt nog veel meer te doen was. Meteen zijn we de auto ingesprongen. Nog voor Childers, is de maximale snelheid 80. Ik zag het bord goed, maar ik houd niet van stoppen, ik laat de auto uitrollen. Pas op het laatste moment zag ik in de verte meneer de politie agent staan met zijn laser gun, F*ck! En natuurlijk, lichten aan en zwaaien dat ik aan de kant moest. Volgens hem reed ik 91 en ik kreeg een boete van $100,-. Meteen in Childers heb ik dit natuurlijk betaald in het court house. Als troost kreeg ik een 6inch bij de Subway van Frank. Maar we moesten weer verder. In Gayndah aangekomen belde ik het nummer nogmaals, zodat ik weet waar ik naar toe moet. Ik krijg instructies en Frank en ik gaan zoeken in een dorp net zo groot als Erp (klein dus). We krijgen het niet gevonden en rijden naar een benzine station om te tanken , daar bellen we nog een keer. Weer legt ze de weg uit, maar heel vaag. In het benzine station werkte een man die het volgens haar wel uit kon leggen. Via hem kregen we gelukkig een veel en veel duidelijkere uitleg. Nu moest het wel te doen zijn. Nog even snel de banden spanning meten en wat zien we, een spin op het wiel. Normaal trappen we een spin dood als we er geen 'zin' in hebben, maar deze was een beetje aan de enge kant. Met een stokje probeerde frank hem weg te slaan maar in plaats dat de spin gaat, gaat die overeind staan, klaar voor de aanval. Dit was zo over nadat er een slipper op hem werd gegooid, wel hebben we een mooie foto! Maar weer verder op zoek naar de manderijn-boerderij. We zaten op de goede weg, maar dit was een zandweg die langer leek dan de A2. Nergens zagen we op de brievenbussen de naam staan van de familie waar we naar op zoek waren. Frank heeft nog bij wat huizen aangebeld, maar of niemand thuis, of ze wisten niet waar we precies moesten zijn. We hebben werkelijk 2,5 uur rondgereden op dezelfde weg, en toen gaven we het op. We waren moe en hongerig en ik had een leguaan omver gereden. Camping nummer 1 had wel een plaatsje voor ons, maar moest daarvoor nog even wat hout platen weg pleuren. In zoiets had ik echt geen zin, volgende camping (Manda-inn Caravan Park). Daar hadden we wel een plaats, maar niet een 'echte', wel stonden we op mooi gras en naast wat mooie bloemen, dus oké. Maar de keuken was vies! Echt bleh vies. En natuurlijk alleen maar jongeren (wij houden toch meer van de opa & oma campings) waarvan we er 1 herkende van het ginger picken.

Terwijl wij rustig wakker worden is de camping al weer uitgestorven, iedereen aan het werk. Frank en ik hadden weinig zin om nog een keer te gaan zoeken naar de boerderij, en beide campings waren zo slecht, dat we gewoon besloten terug naar boven te rijden. De hele dag in de auto en we kwamen in Rockhampton. Daar zaten we in het Rockhampton Riverside Tourist Park wat echt helemaal super was. Schone douches/toiletten en een mooie sta plaats.

Rijden, rijden en nog eens rijden. In ieder plaatsje waar we doorheen kwamen gingen we langs het informatie bureau om te vragen of men werk wist in de buurt. In 1 plaats zochten ze nog werk voor in de vlees fabriek (duidelijk?). Op dat moment voelde ik me net een Pool in Nederland. Je krijgt alle kut baantjes die toch wel verdienen, maar met wat dignity reden Frank en ik snel verder naar Mackay. Daar gingen we langs de Supercheap Auto om 2 horren te halen, zodat het in de avond niet te heet word in de auto. In Seaforth stonden we op de Camping Reserve, mooi aan het strand.

Ons werd op de meeste plaatsen aangeraden om naar Bowen te rijden, daar zocht men nog fruit pickers. In Bowen zijn we op internet gaan kijken, geen werk. Ook niet in de omgeving. Daar werd ons verteld dat we eigenlijk nog te vroeg waren, in Mei begint het oogsten. Ja, wat doe je dan... We kunnen natuurlijk nog meer naar boven rijden, maar dan moeten we ook weer die afstand terug om de Whitsundays te bezoeken (Fraser Island hadden we al opgegeven). Zonder te weten hoeveel geld ik had en met het gemak van de credit card zijn we een stukje terug gereden naar Proserpine. Daar hadden we maar meteen in het informatie centrum een boot, nee een yacht, geboekt. 2 dagen en 2 nachten op de Silent Night lekker zeilen en mooie dingen zien. Op de boot kunnen maar 12 passagiers en 2 crew members, maar dat past wel bij ons. Om maar meteen zo dicht mogelijk bij de haven te zijn, gingen we naar de goedkoopste camping volgens de brochure in Arlie Beach. Jammer genoeg was deze $5,- duurder dan we dachten, maar we zaten wel lekker in het centrum. Ook dit was een jongeren camping, maar deze was een stuk groter en veel meer uitgespreid.

Wakker worden en naar de vogels luisteren die al lekker aan het fluiten zijn, super. En voor we het wisten waren er opeens een hele boel kaketoes! Ze maken dan niet zo'n mooi geluid, ze zien er wel lekker tropisch uit. Bij de douches werd ons duidelijk gemaakt dat we op een jongere camping zaten, iemand had met de brand blusser gespeeld waardoor alles onder de poeder lag. Ik probeerde toch te douchen, maar er kwam zo'n stof wolk omhoog door het water dat ik aan 1 stuk door bleef hoesten. Ook in de camp kitchen was iemand aan de slag geweest, met een mooie roze kleur stonden op de vloer, wanden en tafels graffiti. Gelukkig hadden we maar 1 nacht geboekt. In het centrum gingen we langs de Mac voor een lekker ijsje. Ik wilde meteen weg naar een camping om alles te wassen voordat we op de boot gingen, maar opeens was Frank in gesprek met een man. Hij was alleen, rond de 40 jaar en een beetje vies. Niet zijn kleding, maar hoe hij keek, praatte en dat soort dingen. We kregen wel wat handige tips van hem, maar Ik wilde weer verder. Dit had hij volgens mij een beetje door dus praatte hij vooral tegen Frank. Met een goed excuus stonden we op en weg... Iets buiten het centrum gingen we naar de camping Seabreeze. Deze was goed, alles schoon, weinig mensen dus rust.

De boot ging pas om 2 uur in de middag, dus we konden lekker rustig wakker worden. We hadden maar meteen geboekt bij de camping voor de dag dat we terug aan wal zouden komen en terwijl wij aan zee waren konden we onze auto op de camping laten staan. Met een overvolle tas liepen Frank en ik naar de haven. Het was maar een half uur lopen maar door de tas was het eigenlijk niet te doen. Helemaal bezweet en bek af kwamen we bij de boot. We werden voorgesteld aan crew members Sam en Andy en voor we het wisten moesten we naar 1 kant van de yacht om de boot in evenwicht te houden. Ik mocht overigens helpen met het zeil op halen. Na ongeveer een uurtje lagen we stil en konden we gaan snorkelen. We kregen natuurlijk snorkel set, flippers (noem je die zo?) en niet te vergeten een stinger suit. Deze moest je aan omdat er hele kleine kwallen in het water kunnen zitten en als je word gestoken, je van zeer erge wonden tot de dood kon krijgen. In het water zagen we heel mooi koraal en vele leuke vissen. De 1 was geel, de ander groen met rood, en de ander had een zebra patroon. De tijd ging veel te snel voorbij, de rest van de mensen waren al weer op de boot en we moeten weer verder. Terwijl we ons afdroogden op het dek, zag (Frank als eerste) een dolfijn in de verte! Gezellig zaten we met z'n 12en op het dek wat te babbelen en kregen we heerlijke nacho's. Wij waren de enigste Nederlanders. Er waren nog 2 Zwisterse mensen en de andere 6 kwamen uit Engeland. Voor we het door hadden was het donker en gingen de lampen op boord even uit zodat we naar de sterren konden kijken. Nog nooit heb ik er zo veel gezien. We zagen de melkweg, Orions Belt, noorder pijl en 2 planeten waarvan er 1 Mars of Jupiter moest zijn. Helaas was de andere sterren stelsel, het andronemea stelsel (het enigste wat ik op school wel interessant vond) niet die avond te zien. Wat trouwens ook heel mooi was, Sam ging in de speed boot wat rond varen en in het water waren allemaal sterrentjes te zien. Dit kwam omdat er door beweging wat algen licht gaven.

Vroeg op, want we moesten op tijd op het Whitsunday eiland zijn, want anders zou het eiland door vloed niet bereikbaar zijn. Slapen was sowieso niet super, ik lag met een leuk Engels koppel in een hok en ik paste net in het bed (lengte en hoogte). Op Whitsunday eiland aangekomen kregen we 2,5 uur de tijd om naar de look out te gaan, en naar het strand. Bij de look out aangekomen stond er letterlijk een hele rij van mensen die om de beurt snel op de foto gingen en er zelf 1 maakte en toen weg moesten. Wij blij dat we zo veel tijd kregen. Frank en ik wachtte totdat iedereen weg was en toen hadden we 10 minuten voor onszelf om wat foto's te maken voordat de volgende mensen kwamen. Toen liepen we naar het strand. Heel mooi wit zand, wat meer stof was. Dat met mooie blauwe kleuren zoals zee water hoort te zijn maakte het een plaatje. Daar hebben Frank en ik nog wat rondgelopen en toen weer terug de boot op. Daar zagen we tijden het nuttigen van een heerlijke sandwich schildpadden. Op de foto zie je niet echt hoe groot ze zijn, maar volgens mij was de schild toch wel een meter lang. Maar we moesten weer verder. Nu gingen we naar het noordelijkste puntje van de 74 eilanden groep. Daar gingen we nog wat snorkelen wat weer heel leuk was. Volgende keer zorg ik dat ik een onderwater camera huur want dat zou echt de moeite waard zijn. Frank en ik zagen echt wat mega vissen en juist 1 die heel lang en dun was... Op de boot begon Andy heel hard te fluiten en toen, toen kwamen er opeens 2 zee arenden uit de bomen. Andy gooide een boterham in het water en om de beurt kwamen de zee arenden hun hapje uit het water pikken. En zo kwamen we aan het einde van de dag.

Gister was ik weer zo wakker. Even ontbijten en toen gingen we weer zeilen naar de kust. Tijden het zeilen mocht een jongen even het stuur overnemen. Stiekem wilde ik dit ook wel want wanneer krijg je nou de kans om een Ben Lexcen 50 degisn, die wat race prijzen heeft gewonnen , door de Whitsunday eilanden te varen!? Dus toen Andy vroeg of iemand anders een stukje wilde varen en er tot mijn verbazing niemand reageerde, stond ik op. Het viel wel een beetje tegen. Het enigste wat ik dus hoefde te doen was sturen, maar dat was al lastig zat. Maar na een tijdje krijg je toch wel de feeling van de boot hoe die reageert op de wind en het water, en toen ging het wel aardig. Misschien als ik terug in Nederland kom maar wat zeil lessen ga nemen of iets, want het was toch wel heel leuk. Wat ik dan niet begrijp is die mensen die niet willen varen, maar na afloop wel een foto willen achter het stuur!? Dat is toch gek, krijg je de kans... Maar ik heb het gedaan en Frank heeft een mini stukje gefilmd. Eenmaal aan wal bedankten we Sam en Andy en liepen we terug naar de camping. En ik ben blij dat ik het heb gedaan. De verwachtingen qua witte stranden vielen wel tegen, want er was maar 1 wit strand op de 74 eilanden, maar dat op de boot zitten en zeilen.. En dan het zoute water wat in je gezicht spat, heerlijk. Met de auto was alles nog in orde. We konden weer lekker liggen en even uitrusten.

En vandaag. Nu zitten we nog in Arlie Beach, maar vandaag en morgen rijden we naar het noorden. We zijn van plan om naar Tully te rijden, dat ligt zo'n 50/100 km van Cairns af. Tully staat bekend om de bananen die daar groeien het hele jaar door. Op de camping hing al een telefoon nummer van een boerderij in Tully, dat gaan we vanmiddag bellen en hopelijk kunnen we nog wat werken. We hebben dan niet zo veel tijd meer over in Australie, maar we hebben nog wat dingen op het lijstje staan wat we nog moeten doen.

Groeten, over en uit.