Daar ben ik weer. Slecht iets meer dan een weekje weg geweest, maar voor we het weten zijn we weer in Nederland...

Naar Tully. Tully staat in heel Australie bekend om zijn bananen, komen we in Tully aan, is het een heel klein mini stadje. In het centurm hebben we het telefoon nummer gebeld wat we hadden gezien in Arlie Beach. Aan de telefoon kregen we een camping (Greenway Caravan Park) aan de telefoon die naast de normale taken van een camping, ook werk regelde voor zijn bezoekers. Op de camping, 3 straten van het centrum, vertelden we dat we slechts een week konden werken, maar dat was geen probleem. Nou ja, eigenlijk was er een minimum van 4 weken, maar met een smoesje was je zo weg. Maandag konden we meteen van start. We kregen ook nog werk aangeboden voor die Zaterdag en Zondag om op de bouw mee te helpen, maar dat was uiteindelijk toch niet nodig. Onze Van hadden we op een van de mooiste plekjes van de camping gezet en toen even naar de supermarkt om boodschappen te doen. Heerlijk rustig was het toen we aan kwamen, maar na 3en kwam iedereen weer terug van het werk en liepen er overal (voornamelijk) chinezen.

Zaterdag. In tegenstelling tot het gember plukken, zijn de bananen boerderijen in het weekend dicht. Gezellig druk was het in de camp kitchen en met mijn sudoku boekje was het een dag lekker luieren. Om even een lading boodschappen in te slaan gingen we met de Van naar de supermarkt. Toen we terug kwamen lag er opeens een matras met een tentzeil erop, op het plekje waar we stonden ingeboekt. Frank ging de tuinman halen (het kantoortje is alleen van 8-9 en 4-6 open). Die vertelde ons dat, omdat onze plaats leeg was, mensen vroegen of ze op onze plaats mochten staan. Blijkbaar is dit een gewoonte op de camping, maar dat wisten wij niet. Met de tuinman keken we naar een ander plekje, maar daar wilde ik niet staan. Toen eindelijk het kantoor open ging heb ik het verhaal verteld en wij mochten de matras van onze plaats af halen.

Weer een lekkere luierdag. Beetje met de Nintendo van Frank spelen, sudoku's oplossen, boek lezen... S'avonds ga ik even naar de wc en is Frank aan het internetten, staat er opeens een ander busje lekker dicht schuin achter die van ons. Ik groet de mensen en Eminem (witte wannabe neger) verteld me dat zijn vriendin heel boos is, oke... Komt vriendin aanlopen en verteld me met Frans accent dat het onbeschoft is dat we hun matras aan de kant hebben geschoven. Ik ons verhaal verteld en toen ben ik maar naar het kantoor gelopen. Ookal waren ze officieel gesloten, ik belde toch maar, want ik wil wel rustig slapen. Ross, de man die ons hielp met het werk zoeken, liep met me mee. Uiteindelijk waren wij degene die naar een andere plaats moesten. Ondanks dat we staan geboekt op nummer 27, hadden de Fransen toch het recht op de plaats, omdat we deze voor 30 minuten leeg achter lieten. Wij hadden iets moeten laten staan, zoals een stoel. Lekker dom, maar Ross was zo vriendelijk en kende mijn naam nog dat ik besloot niet moeilijk te doen en met hem een ander plaatsje ging zoeken. In het donker zagen we nog 1 ander plaatsje en daar ging ik maar staan. Het liep wel schuin af naar het beekje maar in mijn gedachte kon de auto precies recht staan. Helaas, dit lukte niet. Ik kwam nog bijna vast te zitten, en toen besloten Frank en ik maar om een beetje schuin te slapen.

4 uur, niet alweer. En toch moesten we eruit. Douchen, eten en toen naar het verzamel punt waar we werden opgehaald. Dit verzamelpunt was gewoon midden in het centrum, wat net een tippelzone leek. Gelukkig stapte we in de juiste auto! Dat was eigenlijk niet zo moeilijk, want boer Cameron Flegler heeft maar liefst 5 auto's (1 busje, 4 troopers). Na 20 minuten komen we dan eindelijk bij de shed. Hoe blij waren we toen we in de kantine aankwamen. Met z'n allen gewoon pauze houden en de kantine had maar liefst 6 magnetrons en 4 koelkasten. Toen ging een hele harde bel en iedereen ging naar zijn plaats. Maar wat moesten wij doen? Moesten we bananen gaan plukken? Of ze in dozen doen? Gelukkig kwam 1 van de 3 bazen naar ons toe en plaatste ons in de shed zelf, waar de bananen het gehele proces doorlopen van binnen komen naar in dozen met de vrachtwagen naar de winkel. Vanwege mijn lengte was het voor mij makkelijker om de bananen die binnen kwamen op te hangen aan een rail. Frank moest alle zakken die om de trossen bananen zaten eraf trekken. Dit ging heel lekker. De radio stond aan, werk tempo was goed. Van bananen spinnen hadden we gehoord maar die zagen we niet. Wel zaten er een aantal kikkers tussen de bananen, 1 rat en 1 slang. Die lieten we mooi omhoog kruipen, en daar zat die de hele dag goed. Na de 1ste pauze (van de 2) kwam er een meisje naar ons toe: 'Hallo, jullie zijn ook Nederlands, toch? Komen jullie straks bij ons zitten?' Leuk! Tijdens de grote pauze zaten wij dan bij Koen en Merel uit Woerden, die al 2,5 week in Tully aan het werk waren. Die vonden het werk heel erg hersen dodend, maar hun hebben niet bij de Mars gewerkt. Na de pauze werd Frank meegenomen om te gaan 'humpen'. Dan ga je met een truck het veld in. Dan loop je met 3 'cutters' (die de bananen ((die goed genoeg zijn)) van de bomen hakken). Wat jou taak als humper is, de banenen op je schouder opvangen en dan op de aanhang wagen achter de tractor gooien. Klinkt makkelijk, maar zo'n bananen 'bos' weegt gemiddeld rond de 100 kilo! En zoals ik al verwachtte, dat kan Frank niet. 5 Minuten voor afgewerkt tijd kwam Frank terug en zei dat hij de hele tijd de tractor mocht rijden, omdat ze hem te slecht vonden. Lekker is dat, in de tijd dat Frank weg was moest ik ook nog zijn taak overnemen en toen was het flink zweten.

De volgende dag mocht ik na de pauze humpen. Frank had last van zijn schouder na 3 trossen, maar ik was benieuwd wat ik kon. Natuurlijk voel je wel iets als zo'n tros op je schouder ligt, maar dat liet ik niet merken. Ik ben net zo'n typ dat zich 'overgeeft' aan de zwakte (denk ik). Overigens waren de andere jongens niet veel ouder dan mij en die hoorde je niet klagen. De volle 2,5 uur heb ik dus gehumpt. Omdat het de avond ervoor geregend had was het nogal slipperig maar ik ben maar 2 keer onderuit gegaan met een tros. Na de pauze mocht ik gelukkig weer terug bananen op hangen. Die avond gingen Koen en Merel de dvd War Of The Worlds van Tom Cruise huren en keken die dan gezamelijk in hun hostel. Heel stiekem (voor mijn gevoel) liepen Frank en ik het hostel in en zaten we eindelijk weer een film te kijken. Voor het slapen gaan was de batterij van mijn mobieltje op, maar die van Frank had nog 1 streepje... Als de wekker maar afgaat!

Niet dus. Nou ja, om 4 uur ging die af, maar we hadden ons aangeleerd om de wekker dan 10 minuten later weer af te laten gaan. Helaas ging de wekker deze keer niet af. Toen ik wakker werd was het al licht, terwijl het pas licht hoord te zijn als we op de boerderij zijn. Maar goed. Dan maar een dagje vrij. Toen we eenmaal uit bed gingen kreeg ik opeens hele erge last van mijn rug, als ik recht probeerde te zitten/staan. Dan maar weer op bed liggen.. Ookal had ik genoeg uren geslapen, toch was ik binnen enkele minuten buiten westen. Toen ik wakker werd was het al middag. De rugpijn was gelukkig iets minder, maar nu voelde ik mijn schouders er nog eens bij! We gingen dan die dag gelukkig alleen naar het internet cafe en voor de rest lag ik op bed. Fijn als je een dag 'vrij' bent.

Werk.. werk... werk... Nu begint het toch wel een beetje saai te worden hoor. Maar ja, we besloten om de volgende dag onze laatste dag te maken, dus even volhouden. En natuurlijk moet je ook aan het geld denken. Per persoon verdienden we rond de $100,- per dag. De tijden waren van 6.35 tot 15.10, wel fijn opzich...

En weer werken. Merel had de dag ervoor al haar laatste dag, dus toen kwam Koen gezellig bij mij staan. Frank moest overigens deksels op de gevulde dozen doen. Het werk tempo lag heel hoog, ondanks dat er naar mijn idee te weinig mensen waren. Op een gegeven moment hadden we dan ook alle bananen opgehangen en konden we een beetje vegen en de zakken die je van de trossen afhaalden sorteren. We zagen trouwens 2 slagen deze keer. Gelukkig zagen wij de slang gewoon zitten en hoefden we er verder niets mee te doen. Maar nadat de bananen zijn opgehangen worden ze schoon gespoeld en komen ze bij de Indiers, die de bananen van de stengel moeten sneiden. Ik dacht dat ze in India wel slangen gewend waren, maar ze schenen er echt bang voor te zijn. Baas Jo pakte de slang gewoon bij zijn staart en gooide die toen naar buiten. De banenen worden dan gecontroleerd op rotte en dan worden ze in dozen gedaan. Die komen bij Frank terecht en dan gaan ze de palet op. Er kwamen maar geen nieuwe bananen binnen en toen werd al duidelijk dat we met z'n allen moesten opruimen. Het was overigens ook vrijdag, en maandag begint een nieuwe week, maar toch zei Koen dat andere weken niet werd schoongemaakt. Toen moesten Frank en ik nog plastic pijpen sjouwen met baas Warrick (die me een beetje aan Steve Irwin deed denken). Om 10 over 3 ging de bel en zoals gewoonlijk rent (letterlijk) iedereen naar de auto's om naar het centrum van Tully te worden gebracht. De auto's rijden ook meteen aan, ze wachten op niemand. Ik zocht nog naar 1 van de bazen om te zeggen dat we niet terug komen, maar ik kon niemand vinden. Ook wilde ik niet de auto missen, dus dan maar zonder gedag... Op Vrijdag is het blijkbaar feest in de plaatselijke bar. Iedereen is afgewerkt en dan gaat men van het loon wat men iedere donderdag krijgt op stap. Frank en ik gingen lekker pizza eten. Het was nog te vroeg om uit te gaan, dus maar weer naar de Van. Toen we eenmaal op bed lagen voeldden we ons heel erg moe. We hadden Koen nog gesmst maar kregen geen antwoord, dan maar lekker slapen.

Voor de zoveelste keer zaten we op het internet in Tully. De computers daar zijn helemaal niet zo fijn, maar veel anders hebben we niet te doen. Om 1 uur smiddags haalde we Koen op en reden we met z'n 3en naar Cairns. Voor de duidelijkheid, Merel zat al in Cairns en Koen ging ook. De bus kost $21,- en duurt 2,5 uur. Wij hebben er 1,5 uur over gedaan en vroegen maar $10,-. Cairns.. De grote stad in het noorden, maar heel anders dan Sydney, Brisbane, Melbourne en Adelaide. Hier hebben ze geen hogen gebouwen, dure parkeerplaatsen en europese designers winkels.. Er zijn wel ontzettend veel informatie bureaus waar je diverse tours kunt boeken, en ze hebben een Mac Donalds. Daar maaktte we dan ook meteen gebruik van, na 1 week zonder. Voor de rest ziet het er wel gezellig uit. We zijn nog even naar de lagoon gegaan. Net als in Brisbane een aangelegde zwemplaats. Maar hier hebben ze dat gedaan omdat je niet in de bruine (hoe kan het toch) zee mag zewmmen omdat er krokodillen in zitten. Toen hebben we afscheid genomen en zijn Frank en ik naar de dichtst bijzijnde camping gegaan, Cairns Holiday Park. Wonderbaarlijk is deze ook het goedkoopst van de rest, enkele prijzen gewonnen en maar 5 minutjes van het stadscentrum.

En nu. Nu zitten we in 1 van de vele internet cafes. het zonnetje schijnt en mijn verhaal is bijna af. We gaan de resterende dagen proberen de auto te verkopen en naar een krokodillen-park. Maar daar hebben we nog meer dan 2 weken de tijd voor, dus dat moet wel goed komen. Daarna 4 dagen Hong Kong waarop ik me nu al verheug en dan ben ik weer lekker thuis. Ik mis nu toch wel een beetje de gezelligheid van vrienden, gemakken van thuis, en het draaien.. Ik heb er wel lang over na zitten denken om in Sydney nog een maand of 2 door te brengen (ik heb zelfs niet kunnen slapen) maar het is definitief, ik ga gewoon met Frank mee naar huis.