Hongkong (2)

Nu alweer een berichtje? Ja. Ik ben namelijk over 24 uur (als je de tijdverschillen niet meetelt) alweer in Nederland. Hongkong!

De 1ste dag Hongkong. Met de tijdloze Starferry zijn we naar Hongkong Central gegaan. Met de ferry doe je er maar 3 minuten over en het kost $1,70, dat is ongeveer 14 eurocent. Heel slim gedaan, kom je van de boot af en loop je naar het stadcentrum loop je binnendoor een winkel centrum met alleen maar Armani winkels (Armani geurtjes, Armani bloemen, Armani pakken, Armani Jeans enz). Buiten kom je langs merken zoals Louie Vuiton, Yves St.Laurent, Chanel, Prada en al die duurdere merken. Voor de rest is Hongkong central niet zo duur. Eigenlijk helemaal niet. Nike is in vergelijking met in Nederland echt goedkoop. Ook voor schoenen moet je hier zijn, ze gaan niet hoger dan $1000,- (80 euro), en dan heb je het over de exclusieve dure schoenen. Zelf heb ik 1 paas schoenen gekocht die in de aanbieding waren, 30 euro kostte het. Voor een hapje gingen we natuurlijk naar de McDonalds. De prijzen lijken in HKD veel, maar als je omrekent heb je een Big Mac menu voor een euro of 2. Helaas was de MacChicken niet helemaal goed gebakken, ik had roze vlees. De frietjes waren gelukkig net zo lekker als die in Australie en Nederland. Na wat rondjes in het centrum gingen we met de metro naar de wijk Causeway bay. Daar hadden we wat over gelezen, leuk en groot winkelcentrum, maar niet echt super. Wat ze wel hadden waren de CD/DVD/CDV winkels. Ik moest er ook nog even kennis mee maken, maar hier in Hongkong is het heel populair, film op een cd. Voor een nieuwe film die net uit is betaal je rond de 4 euro, oudere films kosten rond de 1,5 euro. Wat ook heel populair schijnt te zijn, zijn de gedroogde zeevruchten. Heel veel winkels stallen ze buiten uit, en er komt echt een flinke stank van af. Als we er lang lopen, zie ik nooit klanten binnen, maar toch zijn de winkels er. Overigens, als een winkel of gebouw verbouwd word en het in 'de stijgers' staat, dan gebruiken ze geen echte stijgers maar bamboe! En datg niet alleen bij goedkopere winkels, maar ook Nike, Adidas en het gebouw van Calvin Klein worden ermee ondersteund. En dan even terug naar het hotel voor wat rust. Het weer is namelijk qua temperatuur lekker, rond de 26 graden, maar het is zo benauwd! Iedere keer als ik in mijn tas moet zijn probeer ik zo te staan dat niemand mijn letterlijk natte rug ziet. In het hotel aangekomen kregen we de sleutel voor de nieuwe kamer. Een niet zo dure maar wel grotere! De bedden slapen even goed gelukkig, dat we geen flatscreen en dvd speler hebben.... Dat is gelukkig maar voor een paar dagen. Voor het avond eten zijn we naar Frank zijn favoriete plek gegaan, het Hard Rock Cafe. Gek genoeg leek deze een beetje te zijn verborgen in vergelijking met andere HRC's, maar binnen is het net zo groot. Ook hier waren de prijzen lekker laag. Toen ik een burger bestelde vroeg de serveerster hoe ik mijn burger gebakken wilde hebben. Nog nooit is dat aan mij gevraagd (dat doen ze niet bij de mac) en omdat Frank de zijne medium bestelde deed ik dat ook maar. Helaas betekend medium roze, en dat wil ik totaal niet zien als ik in een hamburger kijk. Het toetje was wel super lekker. Op straat zijn overdag al veel pakistanen, maar in de avond staan ze op iedere hoek. Ze spreken je aan, en als je alleen al kijkt word je lastig gevallen om naar een goedkope tailor te gaan. Ook word op straat veel voetmassages aangeboden. Vreemd genoeg gebruikt iedereen dezelfde afbeeldingen op de flyers...

Eindelijk lekker uitslapen (tot 10 uur op bed blijven liggen). De winkels gaan namelijk pas rond een uur of half 10 / 11 uur open. Ze blijven dan ook wel lang open, tot ongeveer 10 uur (en dan doen ze in Nederland moeilijk om de openingstijden van cafes...). Met de trein zijn we naar Disney gegaan. Helaas scheen de zon niet, het was net zo bewolkt als de vorige dag, maar er kwam geen regen naar beneden. Het laatste station naar Disney moet je overstappen op de Disney trein. Deze trein heeft mickey vormige ramen, sterren op het plafond, disney beeldjes en fijne banken. De entree was maar 24 euro, het is dan wel de kleinste Disney die er is, maar toch. Ik zal niet alles opnoemen wat Disney Land Hongkong heeft, maar het mooiste vond ik de 3D film. Het was een leuk verhaaltje waar de meeste Disney personages in voor kwamen en net zoals andere 3D films krijg je af en toe water en lucht in je gezicht gespoten. Maar bij deze rook je op een gegeven moment appeltaart, dat even later in beeld kwam. Voor een dagje Disney heb ik ongeveer 55 euro besteed. Dat inclusief entree, t-shirt en maaltijd. Toen we op de weg terug naar het hotel een andere straat in liepen kwamen we in Temple Street, waar de kraampjes klaarstonden om die avond weer vele locals en touristen te ontvangen. Even in het hotel op bed liggen en dan weer naar buiten voor het avondeten. Op de weg naar nergens kwamen we een mega cd winkel tegen (die ook in Australie zit). Ook hier waren de films goedkoop, maar ook de cd's. Gewoon origineel betaal je voor een nieuwe 8 euro. Ik ben dan ook alle bakken afgegaan maar heb me ingehouden. 1,5 uur later waren we nog steeds in de cd winkel. Toen beseften we dat het maar tijd werd om verder te gaan. We liepen naar de Avenue Of Stars (de Hongkong versie van de Walk Of Fame) wat mooi ligt naast het water met uitzicht op Hongkong Central (wij zitten in Kowloon). Zonder avond eten (waar we ook geen zin in hadden) gingen we naar bed.

Met de trein gingen we naar Tung Chung, om daar met de kabelbaan naar het grootste buiten boeddha beeld ter wereld te gaan. Het beeld is (met betonnen blok) 36 meter hoog en is alleen bereikbaar via de trap die 246 tredes telt. Ondanks dat we, en het beeld, in de wolken bevonden (door de hoogte) was het zicht toch goed. Rond de boeddha kun je gewoon rond lopen zonder te betalen, wel zijn donaties meer dan welkom. De chinezen die komen bidden, geven wat geld, bidden, geven wat geld enz. Om in de boeddha te komen moet je wel betalen, maar dat stelt niets voor (het bedrag). Binnen zijn wat hele oude geschriften en wat beelden die volgens mij meer waard zijn dan dat je je voorstelt. Tegenover de boeddha bevind zich de tempel. Daar zijn we ook nog even naar binnen gelopen, maar daar heb ik geen foto's gemaakt, uit principe. Voor de tempel steekt men wierook aan als ritueel. Ik heb ergens gelezen dat je er altijd 3 opsteekt, voor het verleden, heden en de toekomst. Nu weet ik alleen niet meer waarom. Maar goed, ter plekke hebben Frank en ik ieder 3 hele mooie grote wierookstokken gekocht. Deze hebben we aangestoken en bij de rest van de brandende wierooken gezet. Volgens mij doen niet veel blanken dit, want we kregen wat positieve blikken van chinese ouderen. Toen gingen we wat eten bij het touristisch dorpje wat eraan ligt, en daarna gingen Frank en ik uit nieuwschierigheid onze hand laten lezen. De man kon wel wat engels, maar ik heb het niet allemaal meteen kunnen verstaan. Wat meneer over mij kon vertellen aan de hand van mijn palmen. Mijn levenslijn is lang. Mijn intiligentie lijn is niet zo lang, maar ik ben wel een eerlijk persoon. Qua gezondheid zal ik nooit echt ziek worden, alleen af en toe verkouden. Ik krijg veel en word goed gesteund door vrienden/familie. 2009 word een goed jaar. Dit is natuurlijk makkelijk te vertellen maar toen kwam het leuke. In 30-50 jaar ben ik financieel heel rijk. Ik ben sprekend heel goed in het zaken leven. Voor geluk moet ik naar Australie, Hongkong en Tailand. En dan het leukste: eind september '08 krijg ik een vriendin. Ik moest wel lachen toen ik dat allemaal hoorden. Maar toen dezelfde man tegen Frank zei dat hij een hard werkende man is, verloor ik mijn geloof in hem. Voor het avondeten gingen we naar de Orange Tree, een hollands restaurant wat ik had gelezen in de Lonely Planet. Om daar te komen ging je via roltrappen (die de langste rolstrappen ter wereld vormen((800m))). Helaas was de kaart niet veel soeps en besloten we naar een andere tent te gaan. We kwamen lang een leuke tent en daar gingen we kip tortilla's eten. Heel leuk en totaal onverwacht, je kreeg de inhoud van de tortilla nog op een oven hete bord naast je.

De laatste dag Hongkong, wat doe je dan. We hadden het qua cultuur toch wel gezien. Omdat ik dacht dat de electronica hier ook zo goedkoop was gingen we naar de wijk Mong Kok. Daar heb ik wel wat mooie mobieltjes gezien maar toch besloten om er geen te kopen. Het is hier dan wel goedkoper, maar er komen nog kosten bij om de simkaart van europa te pakken en je hebt simpelweg geen garantie.. En als dan een telefoon van 350 euro het opeens niet doet dan is dat goed weggegooid geld. Wel hebben Frank en ik ieder een gekleurde Xbox360 controller gekocht, die zijn hier zeker de helft goedkoper. Daarna gingen we nog naar de (ladies) market. Ontzettend veel kraampjes staan er op de weg en er waren te veel mensen. Mijn jacht naar souveniers was gelukt, alleen was ik vergeten (echt zo zo zo! stom) om af te pingelen. Achteraf bleek dat ik toch zeker hetzelfde voor de helft minder had kunnen krijgen (toch weer wan euro tientjes). Omdat we te lui waren om terug te lopen gingen met met de tram naar het hotel. Daar onze spullen afgegooid en toen weer naar de Avenue of Stars, alleen nu overdag. Daarna gingen we op het internet, waar ik aan dit verhaal begon. Zonder erg was het opeens 8 uur, de Symphony Of Lights begon en dat hadden we alle dagen al gemist. De Symphony Of Lights is overigens een lichten spektakel dat in het Guinnes Book Of Records staat als grootste buiten lichtspektakel ter wereld. Wij snel uitloggen en rennen. Het is recht voor de deur van het internet cafe. We zagen dat het al begonnen was, maar om het nog beter te kunnen zien zochten we naar een mooie plek om te staan en grepen naar onze camera's. Op dat moment gingen de lichten uit en werd er omgeroepen 'thank you for watching Symphony Of Lights'. Echt jammer, maar we hebben toch net een beetje laser lichten kunnen zien. En nu weer in het internet cafe. Alle foto's staan online en het verhaal is af. Ook mijn reis. Morgen ochtend vliegen we namelijk om 07.35 (plaatselijke tijd) naar Londen. Daar komen we na 13 uur vliegen aan. Dan nog 2 uur wachten en dan een uurtje naar Amsterdam. We komen mooi om 18.05 aan. Dan even bij pap, mam en de zusjes wat bij praten en dan met vrienden wat 'gemiste' tijd inhalen, heerlijk.

Hongkong

Ookal is het vrijdag de dag dat Frank en ik weer thuis komen na een zeer geslaagde 'vakantie', toch moet ik even mijn verhaaltje kwijt. Trouwens, nu ik dit schrijf ben ik wel een beetje moe.. Mijn excuses als het niet zo leuk is geschreven als normaal.

3 Weken terug zaten we nog in Cairns. Met volle moed geloofden we (vooral ik) erin dat we de auto in Cairns konden verkopen. We begonnen met een advertentie op het internet. Op de web pagina www.gumtree.com.au hadden wij namelijk de auto gekocht, en ik verwachtte dat we de auto via die site ook weer konden verkopen. We begonnen met een prijs van $3950. Dan denk je meteen van 'hebben ze de auto niet voor $3200,- gekocht?'. Ja dat klopt. Maar wij hebben dus onder andere nieuwe banden, radio en vele campeerspullen aan de auto toegevoegd. Ook waren we van plan om de rego die op de auto zit (andere soort van jaarlijkse apk keuring) voor een jaar te verlengen. En dan doe je je prijs iets hoger, zodat als je gaat onderhandelen, je met een hoger bedrag uitkomt. En toen was het afwachten.

2 Dagen later gingen we even naar Kuranda, een plaatsje boven Cairns. Daar staat het bekend om de vele aboriginal art die ze daar hebben en daar ook gemaakt word. De schilderijen waren niet veel (1 was wel leuk maar duur) en 2 zaakjes werden gerund door Nederlanders. Het was leuk om een dagje iets te doen te hebben, maar eerlijk gezegd viel Kudanda meer dan heel erg tegen.

Als een soort van dagelijkse ritueel gingen weer eens in de ochtend het internet op. Maar nu had iemand gereageerd op de advertentie van de Mystery Machine. Hellaas bleek deze persoon in Sydney te zitten. Moeten we dan naar Sydney rijden? Frank wilt wel, maar ik wil Cairns toch nog een kans gunnen. In de middag zijn Frank en ik naar een krokodillenpark geweest, dit op aanraden van Christiaan (die we spraken op de verjaardag van Cees en Geert). Het was een 3 kwartier rijden en toen kwamen we aan bij de krokodillen fokkerij. Ja, een fokkerij. Daar maken ze van de krokodillen hele mooie en goede portomonee's, tasjes en meer van de krokodillen huiden. Wat ons eerst een top atractie leek viel uiteindelijk een beetje tegen, in een bootje op de rivier varen en een krokodil voeren. Het was natuurlijk wel leuk om een krokodil te zien springen naar een kippenkop, maar verder was er niet veel aan. Iets later was er een leuke show waar eens duidelijk werd gemaakt hoe hard krokodillen bijten. Het geluid dat werd geproduceerd toen de kaken op elkaar gingen was echt niet te geloven!

Ondertussen hebben we het film kijken op de ipod uitgevonden. Als we naar de internet cafe gingen met snelle internet, stond er zo een film op onze ipod. In de avond is er voor ons vrijwel niets te doen. Het is snel donker en we zitten maar in de Van, met een filmpje vliegt de tijd. Ook ben ik aan het downloaden begonnen van de Dragonball Z serie. Gewoon leuk om weer de tekenfilmpjes van zeker wel 5 jaar geleden te zien.

Helaas hebben we voor de verder rest niemand meer gehoord over het feit dat onze auto te koop staat. Om nu de mensen in Cairns meer te bereiken besloten we advertenties te maken en die door de stad te hangen. Met een prijs van $3300,- hing onze auto in hostels, internet cafe's en hingen ze aan muren. Na 2 dagen waren bijna al onze advertenties verdwenen maar we hebben geen telefoontje gekregen. Dan maar nog een keer ophangen en even weg. Iedere dag in Cairns werd een beetje saai. We besloten wat kilometers naar boven te maken. Toen we in de Lonely Planet lazen dat in het noorden vooral regenwouden te vinden waren besloten we om in Port Douglas te verblijven voor 2 dagen. Port Douglas is klein, touristisch, relaxt sfeertje en heeft een best leuke strand. Tot onze verbazing kwamen we in Port Douglas een seafood restaurant tegen genaamd Finz. Wat een toeval, want die zit ook in Nieuw Zeeland en heeft er heel veel van weg. Dag 2 in Port Douglas hebben Frank en ik een dagpas bij het internetcafe gekocht. Lekker onbeperkt downloaden de hele dag door! Nu niet denken dat we dan echt alleen maar binnen zitten en ons hoofd een beetje verkleurd door de stralen van de monitor. In de middag was het lekker zweten-warm en toen ging ik ook lekker in mijn stoeltje zitten luieren!

Komen we terug in Cairns zijn weer onze advertenties weg. Nu besloten we de prijs van de auto te verlagen naar $3000,- en advertenties te maken met van die scheur strookjes, dan konden we zien hoeveel mensen ons telefoon nummer hadden meegenomen. De rest van de dag was het lekker 33 graden. Heerlijk lagen Frank en ik aan de lagoon te zonnen en ondertussen te hopen dat we werden gebeld voor de auto.

De volgende dag zijn er slecht 2 van de 36 briefjes afgescheurd. Nu hadden we het echt gehad. Ondertussen hadden we namelijk al een advertentie op internet gezet van de auto voor $3500.- in Brisbane en Sydney en daar kregen we toch best veel reacties op. Nu was het wel zo dat als we terug zouden rijden naar beneden, dat we de auto per direct moesten verkopen. We hadden samen namelijk maar net genoeg geld voor de benzine en 2 overnachtingen, niet meer. Na een telefoontje naar lieve ooms Geert en Rene konden we meteen naar Brisbane rijden.

1700 Km is het van Cairns naar Brisbane. 2 Dagen zaten we van 6 tot 6 in de auto, maar we hadden het gehaald! Hoe fijn was het op het moment dat we in Helensvale aankwamen dat Frank en ik huize Derwent Avenue voor een paar dagen voor onszelf hadden. Zo konden we lekker rustig de auto uitruimen en schoon maken, heerlijk slapen, en genieten van een huis. Het is gewoon heerlijk om s'avonds met een fast food pizza en een film op de bank te hangen. Maandag 28 april gingen Frank en ik naar Brisbane. Daar hadden we afgesproken met Jake uit England. Jake vond de auto geweldig! hij hoefde geen proefrit, geen controle qua spullen en het mooiste; Jake wilde niet eens afpingelen. Na 10 minutenen zaten Frank en ik met $3500,- cash in de trein te glunderen! En toch was het wel vreemd, iemand anders in onze auto te zien rijden en er zelf nooit meer in te rijden. Die avond gingen we dat eens goed vieren door bij Cees en Liesbeth pannekoeken te eten van Koopmans! Lekker!

Door het gezelige etentje van de dag ervoor wisten Frank en ik dat de pretparken in de buurt 50% kortingen gaven aan locals. Met 1 papiertje kregen Frank en ik gemakkelijk 50% korting bij Warner Bros Movie World. Het was er de hele dag leuk. Gelukkig niet te druk met jankende kinderen, ook voor ons atracties en in het hele park een hele leuke sfeer door de thema's. Die avond gingen we met Nigel, Phill en Mitchell naar de bios. De film untracable hadden we gezien. Pas vanaf toen merkte ik dat film zonder ondertiteling misschien wel leuker is om te kijken. Maar dan moeten de mensen geen accent hebben, want anders volg ik het niet meer.

De volgende dag nog snel wat huidhoudelijke taken gedaan en s'avond haalden we met Marieka Rene van het vliegveld. Gelukkig dat Rene er was, want ik was de pizza's spuug beu.

Voor de rest is er niet veel meer gebeurt in Australie. Etentje hier, etentje daar. Nog wat shoppen. En toen was het tijd om Qantas te laten weten dat we al in Brisbane zaten en dus niet Maandags eerst van Cairns naar Brisbane vliegen, om vervolgens door te gaan naar Hongkong. Alleen was dat lastiger gedaan dan gezegd, blijkbaar. Omdat we een ticket hebben van Cairns - Hongkong en niet in Cairns beginnen, zouden we een nieuwe ticket moeten hebben. De kosten: 100 Euro en $75,-. En dat terwijl we aangeven dat we gewoon in Brisbane in stappen en Qantas onze stoelen op de vlucht Cairns - Brisbane kan door verkopen. En eigenlijk mocht de telefooniste het niet zeggen, maar op het vliegveld kon men wel vluchten annuleren zonder kosten. De volgende ochtend gingen we dan al vroeg naar Brisbane Airport. Daar werden we vriendelijk geholpen en erop gewezen dat we niet maandag zouden vliegen, maar de volgende dag, zondag, oeps.

En vandaag was het voor de zoveelste keer in bijna 5 maanden dat we vroeg moesten opstaan. Om half 10 waren we op het vliegveld. Nu wist Frank dat hij te veel bagage had, maar met een beetje geluk... Helaas had de douane door dat Frank zijn handbagage tas meer dan 7 kilo woog. Op zijn ticket werd genoteerd dat hij overgewicht had (de tas). Hoeveel de boete voor 2 kilo zou zijn wist meneer niet, $100,-, $200,-... Nog voor de gate stopte Frank al zijn zware spullen bij mij in de tas. Toen de mensen bij de gate Frank zijn tas controleerder was er niets aan de hand en zo konden we aan onze vlucht beginnen. Overigens. Toen we zaterdag ochtend al op Brisbane Airport waren toen kregen we al stoelen aangewezen, bij de exit (vanwege mijn lengte). Wat een fijne plaatsen zijn dat zeg! Onze benen konden alle kanten op, dat wil ik wel vaker (als ik vlieg). De vlucht duurde bijna 9 uur maar door wat films schoot de tijd aardig op. Eenmaal in de trein van Hongkong Airport naar de stad kwamen we erachter dat we eindelijk in een echte stad zitten. Overal hoge gebouwen, verlichte reclame borden... Allemaal super om te zien! Met een gratis shuttle bus werden we vlak bij ons hotel afgezet. Door een verkeerde boeking moesten we 1 nacht (deze nacht) extra boeken. De goedkopere kamer was er helaas niet voor de nacht, maar wel een leuke luxe die we ook met korting boekten. Op onze kamer aangekomen was het echt 'hemels'. Mooie etage, bedden, badkamer en 42' lcd tv! Maar dit is wel voor maar 1 nacht, dus we moeten er niet aan gehecht raken. Ook zit er bij deze kamer gratis ontbijt en 24 uur internet (vandaar mijn verhaal nu). Bij het hotel in zijn geheel zit er een gratis gym. Natuurlijk hebben we daar vandaag al even gebruik van gemaakt! Dat proberen we ook nog de komende dagen vol te houden.

Nu hebben we dus 4 vollge dagen Hongkong! 1 dag gaan we naar Disney. De prijzen hier zijn trouwens echt goedkoper, Disney entree is maar 24 euro! Maar goed... nu is het nog even genieten en dan weer terug naar bootcamp...

Tully

Daar ben ik weer. Slecht iets meer dan een weekje weg geweest, maar voor we het weten zijn we weer in Nederland...

Naar Tully. Tully staat in heel Australie bekend om zijn bananen, komen we in Tully aan, is het een heel klein mini stadje. In het centurm hebben we het telefoon nummer gebeld wat we hadden gezien in Arlie Beach. Aan de telefoon kregen we een camping (Greenway Caravan Park) aan de telefoon die naast de normale taken van een camping, ook werk regelde voor zijn bezoekers. Op de camping, 3 straten van het centrum, vertelden we dat we slechts een week konden werken, maar dat was geen probleem. Nou ja, eigenlijk was er een minimum van 4 weken, maar met een smoesje was je zo weg. Maandag konden we meteen van start. We kregen ook nog werk aangeboden voor die Zaterdag en Zondag om op de bouw mee te helpen, maar dat was uiteindelijk toch niet nodig. Onze Van hadden we op een van de mooiste plekjes van de camping gezet en toen even naar de supermarkt om boodschappen te doen. Heerlijk rustig was het toen we aan kwamen, maar na 3en kwam iedereen weer terug van het werk en liepen er overal (voornamelijk) chinezen.

Zaterdag. In tegenstelling tot het gember plukken, zijn de bananen boerderijen in het weekend dicht. Gezellig druk was het in de camp kitchen en met mijn sudoku boekje was het een dag lekker luieren. Om even een lading boodschappen in te slaan gingen we met de Van naar de supermarkt. Toen we terug kwamen lag er opeens een matras met een tentzeil erop, op het plekje waar we stonden ingeboekt. Frank ging de tuinman halen (het kantoortje is alleen van 8-9 en 4-6 open). Die vertelde ons dat, omdat onze plaats leeg was, mensen vroegen of ze op onze plaats mochten staan. Blijkbaar is dit een gewoonte op de camping, maar dat wisten wij niet. Met de tuinman keken we naar een ander plekje, maar daar wilde ik niet staan. Toen eindelijk het kantoor open ging heb ik het verhaal verteld en wij mochten de matras van onze plaats af halen.

Weer een lekkere luierdag. Beetje met de Nintendo van Frank spelen, sudoku's oplossen, boek lezen... S'avonds ga ik even naar de wc en is Frank aan het internetten, staat er opeens een ander busje lekker dicht schuin achter die van ons. Ik groet de mensen en Eminem (witte wannabe neger) verteld me dat zijn vriendin heel boos is, oke... Komt vriendin aanlopen en verteld me met Frans accent dat het onbeschoft is dat we hun matras aan de kant hebben geschoven. Ik ons verhaal verteld en toen ben ik maar naar het kantoor gelopen. Ookal waren ze officieel gesloten, ik belde toch maar, want ik wil wel rustig slapen. Ross, de man die ons hielp met het werk zoeken, liep met me mee. Uiteindelijk waren wij degene die naar een andere plaats moesten. Ondanks dat we staan geboekt op nummer 27, hadden de Fransen toch het recht op de plaats, omdat we deze voor 30 minuten leeg achter lieten. Wij hadden iets moeten laten staan, zoals een stoel. Lekker dom, maar Ross was zo vriendelijk en kende mijn naam nog dat ik besloot niet moeilijk te doen en met hem een ander plaatsje ging zoeken. In het donker zagen we nog 1 ander plaatsje en daar ging ik maar staan. Het liep wel schuin af naar het beekje maar in mijn gedachte kon de auto precies recht staan. Helaas, dit lukte niet. Ik kwam nog bijna vast te zitten, en toen besloten Frank en ik maar om een beetje schuin te slapen.

4 uur, niet alweer. En toch moesten we eruit. Douchen, eten en toen naar het verzamel punt waar we werden opgehaald. Dit verzamelpunt was gewoon midden in het centrum, wat net een tippelzone leek. Gelukkig stapte we in de juiste auto! Dat was eigenlijk niet zo moeilijk, want boer Cameron Flegler heeft maar liefst 5 auto's (1 busje, 4 troopers). Na 20 minuten komen we dan eindelijk bij de shed. Hoe blij waren we toen we in de kantine aankwamen. Met z'n allen gewoon pauze houden en de kantine had maar liefst 6 magnetrons en 4 koelkasten. Toen ging een hele harde bel en iedereen ging naar zijn plaats. Maar wat moesten wij doen? Moesten we bananen gaan plukken? Of ze in dozen doen? Gelukkig kwam 1 van de 3 bazen naar ons toe en plaatste ons in de shed zelf, waar de bananen het gehele proces doorlopen van binnen komen naar in dozen met de vrachtwagen naar de winkel. Vanwege mijn lengte was het voor mij makkelijker om de bananen die binnen kwamen op te hangen aan een rail. Frank moest alle zakken die om de trossen bananen zaten eraf trekken. Dit ging heel lekker. De radio stond aan, werk tempo was goed. Van bananen spinnen hadden we gehoord maar die zagen we niet. Wel zaten er een aantal kikkers tussen de bananen, 1 rat en 1 slang. Die lieten we mooi omhoog kruipen, en daar zat die de hele dag goed. Na de 1ste pauze (van de 2) kwam er een meisje naar ons toe: 'Hallo, jullie zijn ook Nederlands, toch? Komen jullie straks bij ons zitten?' Leuk! Tijdens de grote pauze zaten wij dan bij Koen en Merel uit Woerden, die al 2,5 week in Tully aan het werk waren. Die vonden het werk heel erg hersen dodend, maar hun hebben niet bij de Mars gewerkt. Na de pauze werd Frank meegenomen om te gaan 'humpen'. Dan ga je met een truck het veld in. Dan loop je met 3 'cutters' (die de bananen ((die goed genoeg zijn)) van de bomen hakken). Wat jou taak als humper is, de banenen op je schouder opvangen en dan op de aanhang wagen achter de tractor gooien. Klinkt makkelijk, maar zo'n bananen 'bos' weegt gemiddeld rond de 100 kilo! En zoals ik al verwachtte, dat kan Frank niet. 5 Minuten voor afgewerkt tijd kwam Frank terug en zei dat hij de hele tijd de tractor mocht rijden, omdat ze hem te slecht vonden. Lekker is dat, in de tijd dat Frank weg was moest ik ook nog zijn taak overnemen en toen was het flink zweten.

De volgende dag mocht ik na de pauze humpen. Frank had last van zijn schouder na 3 trossen, maar ik was benieuwd wat ik kon. Natuurlijk voel je wel iets als zo'n tros op je schouder ligt, maar dat liet ik niet merken. Ik ben net zo'n typ dat zich 'overgeeft' aan de zwakte (denk ik). Overigens waren de andere jongens niet veel ouder dan mij en die hoorde je niet klagen. De volle 2,5 uur heb ik dus gehumpt. Omdat het de avond ervoor geregend had was het nogal slipperig maar ik ben maar 2 keer onderuit gegaan met een tros. Na de pauze mocht ik gelukkig weer terug bananen op hangen. Die avond gingen Koen en Merel de dvd War Of The Worlds van Tom Cruise huren en keken die dan gezamelijk in hun hostel. Heel stiekem (voor mijn gevoel) liepen Frank en ik het hostel in en zaten we eindelijk weer een film te kijken. Voor het slapen gaan was de batterij van mijn mobieltje op, maar die van Frank had nog 1 streepje... Als de wekker maar afgaat!

Niet dus. Nou ja, om 4 uur ging die af, maar we hadden ons aangeleerd om de wekker dan 10 minuten later weer af te laten gaan. Helaas ging de wekker deze keer niet af. Toen ik wakker werd was het al licht, terwijl het pas licht hoord te zijn als we op de boerderij zijn. Maar goed. Dan maar een dagje vrij. Toen we eenmaal uit bed gingen kreeg ik opeens hele erge last van mijn rug, als ik recht probeerde te zitten/staan. Dan maar weer op bed liggen.. Ookal had ik genoeg uren geslapen, toch was ik binnen enkele minuten buiten westen. Toen ik wakker werd was het al middag. De rugpijn was gelukkig iets minder, maar nu voelde ik mijn schouders er nog eens bij! We gingen dan die dag gelukkig alleen naar het internet cafe en voor de rest lag ik op bed. Fijn als je een dag 'vrij' bent.

Werk.. werk... werk... Nu begint het toch wel een beetje saai te worden hoor. Maar ja, we besloten om de volgende dag onze laatste dag te maken, dus even volhouden. En natuurlijk moet je ook aan het geld denken. Per persoon verdienden we rond de $100,- per dag. De tijden waren van 6.35 tot 15.10, wel fijn opzich...

En weer werken. Merel had de dag ervoor al haar laatste dag, dus toen kwam Koen gezellig bij mij staan. Frank moest overigens deksels op de gevulde dozen doen. Het werk tempo lag heel hoog, ondanks dat er naar mijn idee te weinig mensen waren. Op een gegeven moment hadden we dan ook alle bananen opgehangen en konden we een beetje vegen en de zakken die je van de trossen afhaalden sorteren. We zagen trouwens 2 slagen deze keer. Gelukkig zagen wij de slang gewoon zitten en hoefden we er verder niets mee te doen. Maar nadat de bananen zijn opgehangen worden ze schoon gespoeld en komen ze bij de Indiers, die de bananen van de stengel moeten sneiden. Ik dacht dat ze in India wel slangen gewend waren, maar ze schenen er echt bang voor te zijn. Baas Jo pakte de slang gewoon bij zijn staart en gooide die toen naar buiten. De banenen worden dan gecontroleerd op rotte en dan worden ze in dozen gedaan. Die komen bij Frank terecht en dan gaan ze de palet op. Er kwamen maar geen nieuwe bananen binnen en toen werd al duidelijk dat we met z'n allen moesten opruimen. Het was overigens ook vrijdag, en maandag begint een nieuwe week, maar toch zei Koen dat andere weken niet werd schoongemaakt. Toen moesten Frank en ik nog plastic pijpen sjouwen met baas Warrick (die me een beetje aan Steve Irwin deed denken). Om 10 over 3 ging de bel en zoals gewoonlijk rent (letterlijk) iedereen naar de auto's om naar het centrum van Tully te worden gebracht. De auto's rijden ook meteen aan, ze wachten op niemand. Ik zocht nog naar 1 van de bazen om te zeggen dat we niet terug komen, maar ik kon niemand vinden. Ook wilde ik niet de auto missen, dus dan maar zonder gedag... Op Vrijdag is het blijkbaar feest in de plaatselijke bar. Iedereen is afgewerkt en dan gaat men van het loon wat men iedere donderdag krijgt op stap. Frank en ik gingen lekker pizza eten. Het was nog te vroeg om uit te gaan, dus maar weer naar de Van. Toen we eenmaal op bed lagen voeldden we ons heel erg moe. We hadden Koen nog gesmst maar kregen geen antwoord, dan maar lekker slapen.

Voor de zoveelste keer zaten we op het internet in Tully. De computers daar zijn helemaal niet zo fijn, maar veel anders hebben we niet te doen. Om 1 uur smiddags haalde we Koen op en reden we met z'n 3en naar Cairns. Voor de duidelijkheid, Merel zat al in Cairns en Koen ging ook. De bus kost $21,- en duurt 2,5 uur. Wij hebben er 1,5 uur over gedaan en vroegen maar $10,-. Cairns.. De grote stad in het noorden, maar heel anders dan Sydney, Brisbane, Melbourne en Adelaide. Hier hebben ze geen hogen gebouwen, dure parkeerplaatsen en europese designers winkels.. Er zijn wel ontzettend veel informatie bureaus waar je diverse tours kunt boeken, en ze hebben een Mac Donalds. Daar maaktte we dan ook meteen gebruik van, na 1 week zonder. Voor de rest ziet het er wel gezellig uit. We zijn nog even naar de lagoon gegaan. Net als in Brisbane een aangelegde zwemplaats. Maar hier hebben ze dat gedaan omdat je niet in de bruine (hoe kan het toch) zee mag zewmmen omdat er krokodillen in zitten. Toen hebben we afscheid genomen en zijn Frank en ik naar de dichtst bijzijnde camping gegaan, Cairns Holiday Park. Wonderbaarlijk is deze ook het goedkoopst van de rest, enkele prijzen gewonnen en maar 5 minutjes van het stadscentrum.

En nu. Nu zitten we in 1 van de vele internet cafes. het zonnetje schijnt en mijn verhaal is bijna af. We gaan de resterende dagen proberen de auto te verkopen en naar een krokodillen-park. Maar daar hebben we nog meer dan 2 weken de tijd voor, dus dat moet wel goed komen. Daarna 4 dagen Hong Kong waarop ik me nu al verheug en dan ben ik weer lekker thuis. Ik mis nu toch wel een beetje de gezelligheid van vrienden, gemakken van thuis, en het draaien.. Ik heb er wel lang over na zitten denken om in Sydney nog een maand of 2 door te brengen (ik heb zelfs niet kunnen slapen) maar het is definitief, ik ga gewoon met Frank mee naar huis.

Arlie Beach

Daar zijn we weer. Hier in Arlie Beach hebben we de beste internet café met de mooiste computers... Dat word een mooi verhaal!

In Bundaberg hadden we dus een telefoonnummer gekregen, voor werk. Dit was volgens mij voor Avocado's plukken in Childers, niet ver van Bundaberg (50 km). Helaas ging dit niet door, ze zochten mensen voor minstens 3 weken. Frank en ik kunnen wel 3 weken gaan werken, maar dan hebben we te weinig tijd over om nog leuke dingen te doen, naar Cairns te rijden en de auto te verkopen. We zijn nog langs locale boederijen gereden, maar niets... In het winkel centrum hadden we meer geluk. Eindelijk kwam ik het boek tegen waar ik al zo lang naar op zoek was, de autobiografie van Ron Jeremy. Natuurlijk heb ik het wel meer gezien, maar helaas vragen ze een $40,-. Maar ik kwam het met toeval tegen op de Sale tafel! Hij was maar $10,-. Ik kon weer lachen. De avond was ook een goedmaker voor het niet-vinden-van werk. We hadden namelijk op de vorige camping 2 vrijkaartjes van de balie gepakt voor de film Sweeney todd. Het theater was anders maar $7,50 maar gratis is beter. Wij geniet van een leuke musical, bijna lege zaal en het feit dat we weer iets te doen hadden s'avonds.

De volgende ochtend. We moeten toch werken. Ik belde de Harvest Trail (of zoiets). Het is in feite een bureau dat je belt, en die zien zo waar in de buurt werk te krijgen is. Ik kreeg een nummer van mandarijnen plukken in Gayndah (1 uur terug rijden en dan een uur het binnenland in). Natuurlijk heb ik het meteen gebeld. Een aardige mevrouw zei dat we gerust konden komen en als het werk ons niet beviel, er in de buurt nog veel meer te doen was. Meteen zijn we de auto ingesprongen. Nog voor Childers, is de maximale snelheid 80. Ik zag het bord goed, maar ik houd niet van stoppen, ik laat de auto uitrollen. Pas op het laatste moment zag ik in de verte meneer de politie agent staan met zijn laser gun, F*ck! En natuurlijk, lichten aan en zwaaien dat ik aan de kant moest. Volgens hem reed ik 91 en ik kreeg een boete van $100,-. Meteen in Childers heb ik dit natuurlijk betaald in het court house. Als troost kreeg ik een 6inch bij de Subway van Frank. Maar we moesten weer verder. In Gayndah aangekomen belde ik het nummer nogmaals, zodat ik weet waar ik naar toe moet. Ik krijg instructies en Frank en ik gaan zoeken in een dorp net zo groot als Erp (klein dus). We krijgen het niet gevonden en rijden naar een benzine station om te tanken , daar bellen we nog een keer. Weer legt ze de weg uit, maar heel vaag. In het benzine station werkte een man die het volgens haar wel uit kon leggen. Via hem kregen we gelukkig een veel en veel duidelijkere uitleg. Nu moest het wel te doen zijn. Nog even snel de banden spanning meten en wat zien we, een spin op het wiel. Normaal trappen we een spin dood als we er geen 'zin' in hebben, maar deze was een beetje aan de enge kant. Met een stokje probeerde frank hem weg te slaan maar in plaats dat de spin gaat, gaat die overeind staan, klaar voor de aanval. Dit was zo over nadat er een slipper op hem werd gegooid, wel hebben we een mooie foto! Maar weer verder op zoek naar de manderijn-boerderij. We zaten op de goede weg, maar dit was een zandweg die langer leek dan de A2. Nergens zagen we op de brievenbussen de naam staan van de familie waar we naar op zoek waren. Frank heeft nog bij wat huizen aangebeld, maar of niemand thuis, of ze wisten niet waar we precies moesten zijn. We hebben werkelijk 2,5 uur rondgereden op dezelfde weg, en toen gaven we het op. We waren moe en hongerig en ik had een leguaan omver gereden. Camping nummer 1 had wel een plaatsje voor ons, maar moest daarvoor nog even wat hout platen weg pleuren. In zoiets had ik echt geen zin, volgende camping (Manda-inn Caravan Park). Daar hadden we wel een plaats, maar niet een 'echte', wel stonden we op mooi gras en naast wat mooie bloemen, dus oké. Maar de keuken was vies! Echt bleh vies. En natuurlijk alleen maar jongeren (wij houden toch meer van de opa & oma campings) waarvan we er 1 herkende van het ginger picken.

Terwijl wij rustig wakker worden is de camping al weer uitgestorven, iedereen aan het werk. Frank en ik hadden weinig zin om nog een keer te gaan zoeken naar de boerderij, en beide campings waren zo slecht, dat we gewoon besloten terug naar boven te rijden. De hele dag in de auto en we kwamen in Rockhampton. Daar zaten we in het Rockhampton Riverside Tourist Park wat echt helemaal super was. Schone douches/toiletten en een mooie sta plaats.

Rijden, rijden en nog eens rijden. In ieder plaatsje waar we doorheen kwamen gingen we langs het informatie bureau om te vragen of men werk wist in de buurt. In 1 plaats zochten ze nog werk voor in de vlees fabriek (duidelijk?). Op dat moment voelde ik me net een Pool in Nederland. Je krijgt alle kut baantjes die toch wel verdienen, maar met wat dignity reden Frank en ik snel verder naar Mackay. Daar gingen we langs de Supercheap Auto om 2 horren te halen, zodat het in de avond niet te heet word in de auto. In Seaforth stonden we op de Camping Reserve, mooi aan het strand.

Ons werd op de meeste plaatsen aangeraden om naar Bowen te rijden, daar zocht men nog fruit pickers. In Bowen zijn we op internet gaan kijken, geen werk. Ook niet in de omgeving. Daar werd ons verteld dat we eigenlijk nog te vroeg waren, in Mei begint het oogsten. Ja, wat doe je dan... We kunnen natuurlijk nog meer naar boven rijden, maar dan moeten we ook weer die afstand terug om de Whitsundays te bezoeken (Fraser Island hadden we al opgegeven). Zonder te weten hoeveel geld ik had en met het gemak van de credit card zijn we een stukje terug gereden naar Proserpine. Daar hadden we maar meteen in het informatie centrum een boot, nee een yacht, geboekt. 2 dagen en 2 nachten op de Silent Night lekker zeilen en mooie dingen zien. Op de boot kunnen maar 12 passagiers en 2 crew members, maar dat past wel bij ons. Om maar meteen zo dicht mogelijk bij de haven te zijn, gingen we naar de goedkoopste camping volgens de brochure in Arlie Beach. Jammer genoeg was deze $5,- duurder dan we dachten, maar we zaten wel lekker in het centrum. Ook dit was een jongeren camping, maar deze was een stuk groter en veel meer uitgespreid.

Wakker worden en naar de vogels luisteren die al lekker aan het fluiten zijn, super. En voor we het wisten waren er opeens een hele boel kaketoes! Ze maken dan niet zo'n mooi geluid, ze zien er wel lekker tropisch uit. Bij de douches werd ons duidelijk gemaakt dat we op een jongere camping zaten, iemand had met de brand blusser gespeeld waardoor alles onder de poeder lag. Ik probeerde toch te douchen, maar er kwam zo'n stof wolk omhoog door het water dat ik aan 1 stuk door bleef hoesten. Ook in de camp kitchen was iemand aan de slag geweest, met een mooie roze kleur stonden op de vloer, wanden en tafels graffiti. Gelukkig hadden we maar 1 nacht geboekt. In het centrum gingen we langs de Mac voor een lekker ijsje. Ik wilde meteen weg naar een camping om alles te wassen voordat we op de boot gingen, maar opeens was Frank in gesprek met een man. Hij was alleen, rond de 40 jaar en een beetje vies. Niet zijn kleding, maar hoe hij keek, praatte en dat soort dingen. We kregen wel wat handige tips van hem, maar Ik wilde weer verder. Dit had hij volgens mij een beetje door dus praatte hij vooral tegen Frank. Met een goed excuus stonden we op en weg... Iets buiten het centrum gingen we naar de camping Seabreeze. Deze was goed, alles schoon, weinig mensen dus rust.

De boot ging pas om 2 uur in de middag, dus we konden lekker rustig wakker worden. We hadden maar meteen geboekt bij de camping voor de dag dat we terug aan wal zouden komen en terwijl wij aan zee waren konden we onze auto op de camping laten staan. Met een overvolle tas liepen Frank en ik naar de haven. Het was maar een half uur lopen maar door de tas was het eigenlijk niet te doen. Helemaal bezweet en bek af kwamen we bij de boot. We werden voorgesteld aan crew members Sam en Andy en voor we het wisten moesten we naar 1 kant van de yacht om de boot in evenwicht te houden. Ik mocht overigens helpen met het zeil op halen. Na ongeveer een uurtje lagen we stil en konden we gaan snorkelen. We kregen natuurlijk snorkel set, flippers (noem je die zo?) en niet te vergeten een stinger suit. Deze moest je aan omdat er hele kleine kwallen in het water kunnen zitten en als je word gestoken, je van zeer erge wonden tot de dood kon krijgen. In het water zagen we heel mooi koraal en vele leuke vissen. De 1 was geel, de ander groen met rood, en de ander had een zebra patroon. De tijd ging veel te snel voorbij, de rest van de mensen waren al weer op de boot en we moeten weer verder. Terwijl we ons afdroogden op het dek, zag (Frank als eerste) een dolfijn in de verte! Gezellig zaten we met z'n 12en op het dek wat te babbelen en kregen we heerlijke nacho's. Wij waren de enigste Nederlanders. Er waren nog 2 Zwisterse mensen en de andere 6 kwamen uit Engeland. Voor we het door hadden was het donker en gingen de lampen op boord even uit zodat we naar de sterren konden kijken. Nog nooit heb ik er zo veel gezien. We zagen de melkweg, Orions Belt, noorder pijl en 2 planeten waarvan er 1 Mars of Jupiter moest zijn. Helaas was de andere sterren stelsel, het andronemea stelsel (het enigste wat ik op school wel interessant vond) niet die avond te zien. Wat trouwens ook heel mooi was, Sam ging in de speed boot wat rond varen en in het water waren allemaal sterrentjes te zien. Dit kwam omdat er door beweging wat algen licht gaven.

Vroeg op, want we moesten op tijd op het Whitsunday eiland zijn, want anders zou het eiland door vloed niet bereikbaar zijn. Slapen was sowieso niet super, ik lag met een leuk Engels koppel in een hok en ik paste net in het bed (lengte en hoogte). Op Whitsunday eiland aangekomen kregen we 2,5 uur de tijd om naar de look out te gaan, en naar het strand. Bij de look out aangekomen stond er letterlijk een hele rij van mensen die om de beurt snel op de foto gingen en er zelf 1 maakte en toen weg moesten. Wij blij dat we zo veel tijd kregen. Frank en ik wachtte totdat iedereen weg was en toen hadden we 10 minuten voor onszelf om wat foto's te maken voordat de volgende mensen kwamen. Toen liepen we naar het strand. Heel mooi wit zand, wat meer stof was. Dat met mooie blauwe kleuren zoals zee water hoort te zijn maakte het een plaatje. Daar hebben Frank en ik nog wat rondgelopen en toen weer terug de boot op. Daar zagen we tijden het nuttigen van een heerlijke sandwich schildpadden. Op de foto zie je niet echt hoe groot ze zijn, maar volgens mij was de schild toch wel een meter lang. Maar we moesten weer verder. Nu gingen we naar het noordelijkste puntje van de 74 eilanden groep. Daar gingen we nog wat snorkelen wat weer heel leuk was. Volgende keer zorg ik dat ik een onderwater camera huur want dat zou echt de moeite waard zijn. Frank en ik zagen echt wat mega vissen en juist 1 die heel lang en dun was... Op de boot begon Andy heel hard te fluiten en toen, toen kwamen er opeens 2 zee arenden uit de bomen. Andy gooide een boterham in het water en om de beurt kwamen de zee arenden hun hapje uit het water pikken. En zo kwamen we aan het einde van de dag.

Gister was ik weer zo wakker. Even ontbijten en toen gingen we weer zeilen naar de kust. Tijden het zeilen mocht een jongen even het stuur overnemen. Stiekem wilde ik dit ook wel want wanneer krijg je nou de kans om een Ben Lexcen 50 degisn, die wat race prijzen heeft gewonnen , door de Whitsunday eilanden te varen!? Dus toen Andy vroeg of iemand anders een stukje wilde varen en er tot mijn verbazing niemand reageerde, stond ik op. Het viel wel een beetje tegen. Het enigste wat ik dus hoefde te doen was sturen, maar dat was al lastig zat. Maar na een tijdje krijg je toch wel de feeling van de boot hoe die reageert op de wind en het water, en toen ging het wel aardig. Misschien als ik terug in Nederland kom maar wat zeil lessen ga nemen of iets, want het was toch wel heel leuk. Wat ik dan niet begrijp is die mensen die niet willen varen, maar na afloop wel een foto willen achter het stuur!? Dat is toch gek, krijg je de kans... Maar ik heb het gedaan en Frank heeft een mini stukje gefilmd. Eenmaal aan wal bedankten we Sam en Andy en liepen we terug naar de camping. En ik ben blij dat ik het heb gedaan. De verwachtingen qua witte stranden vielen wel tegen, want er was maar 1 wit strand op de 74 eilanden, maar dat op de boot zitten en zeilen.. En dan het zoute water wat in je gezicht spat, heerlijk. Met de auto was alles nog in orde. We konden weer lekker liggen en even uitrusten.

En vandaag. Nu zitten we nog in Arlie Beach, maar vandaag en morgen rijden we naar het noorden. We zijn van plan om naar Tully te rijden, dat ligt zo'n 50/100 km van Cairns af. Tully staat bekend om de bananen die daar groeien het hele jaar door. Op de camping hing al een telefoon nummer van een boerderij in Tully, dat gaan we vanmiddag bellen en hopelijk kunnen we nog wat werken. We hebben dan niet zo veel tijd meer over in Australie, maar we hebben nog wat dingen op het lijstje staan wat we nog moeten doen.

Groeten, over en uit.

Bundaberg

Zo, dat is weer een tijdje geleden. Tijd voor een nieuw verhaaltje. Frank en ik moeten gaan werken, Lisanne is thuis en Opa met een pacemaker, oom Mac een jaartje ouder, wie begint het paas weekend nog meer met een frise start?

In het vorige bericht zaten we nog in een ander land, Nieuw Zeeland. Tijdens de vlucht naar Australie bleek maar weer eens dat zitten niets voor mij is. Nou ja, lekker onderuit gezakt of voor de computer oke, maar niet stil zitten. We zaten ongeveer 6,5 uur in het vliegtuig. Tel je daar bij ook nog eens de tijd naar het vliegveld, op het vliegveld en de trein naar Helensvale en je hebt een dag in paradijs verneukt. Eenmaal bij ooms Geert en Rene aangekomen is de hele reis weer geodgemaakt. Fris huis, lekker eten, leuk gezeldschap, echt bed, douche en zwembad, en veel meer!

Na heerlijk geslapen te hebben, mochten we nog een dag blijven! We hadden met z'n 3en namelijk alle was in Nieuw Zeeland opgespaard en dat kon niet allemaal in 1 dag drogen. De dag daarna waren we bijna zo goed als klaar om weer op pad te gaan, mochten we nog langer blijven! Dit omdat Geert samen met Cees toch nog zijn verjaardag vierde. Die verjaardag was een stuk gezelliger dan verwacht. In de tuin van Cees ging de Johhny Walker en zelf gebakken cakejes van Liesbeth er goed in, en zoon Nigel en vriendin Phill waren reuze gezellig. Lisanne Frank en ik gingen dan ook als laatste weg. De dag na het feestje zouden we dan toch echt vertrekken. Geert ging namelijk die maandag terug naar Nederland omdat opa op het moment zijn ups en down beleeft. Dinsdag zouden Ans en Herman 4 weken bij Rene intrekken. Omdat het zo slecht ging met opa, besloot Lisanne nog eerder naar huis te gaan en kon die woensdag al vliegen. Dat betekent dat we bijna een week bij Geert en Rene hebben gelogeert, maar dat vonden wij alles behalve dan erg, en naar mijn idee denkt de andere partij daar precies hetzelfde over. Rene heeft sinds tijden weer een donut op, dankzij ons. Hij kon er geen 2 op, want volgens hem roken ze te veel naar frituur vet, wat het voor ons alleen maar lekkerder maakt. We hebben ook wat wilde dieren gezien. Natuurlijk, want ze hebben geen tamme dieren, maar we zagen overdag een koala langslopen, en een dag later en slang voor bij de poort! Tijdens ons verblijf te huize Derwent Avenue hadden we ook een weegschaal tot onze beschikking. zo konden we kijken wat gezonde maand Februarie had opgelevert. Lisanne is het minst afgevallen, dan komt Frank met 3 kilo, en ik ben de winnaar: 6 kilo vet is eraf. Nu maar hopen dat niet mijn spieren zijn gekrompen. De avond voordat Lisanne naar huis zijn Frank en ik uit geweest. Samen met Nigel, Phill en Ryan zijn we naar Surfers Paradise gegaan om daar wat tenten af te gaan. Over het algemeen was het niet druk. Dat is ook niet zo gek, want het was een Dinsdag avond, maar toch blijven de disco's en barren open tot 5 in de ochtend. Omdat ik de bob was, kreeg ik gratis drinken in de Melbas. Ik kreeg een bandje om mijn pols en kon onbeperkt aan de prik! Alleen was de DJ echt ruk (als je op de muziek let, wat de meeste niet deden) en waren we zo in een ander tent. Het was Nigel's, Ryan's, Frank's en mijn eerste keer in een striptent. De entree was namelijk gratis dus dat moesten ze (niet ik) even zien. In een tent, iets groter dan 't Hart striptten wat dames om de beurt. Het zag er niet uit, maar een paar vieze mannen die duidelijk vaste klant waren genoten enorm! Frank, Phill en ik waren dan ook snel weer buiten en gingen een burger halen bij de MacDonalds die 24 uur open is. Daarna zijn we nog naar Gold Coast's beste/bekendste club gegaan: The Bedroom. hele mooie tent die onder wat souvenier winkels zit. Om te zitten kon je op bedden liggen en het publiek is net iets ouder dan mij. Voor we het wisten was het al half 3 en Frank en ik besloten maar terug te gaan, naar het bedje...

Woensdag moesten we dus eerder dan verwacht afscheid nemen van Lisanne. We hebben haar op Brisbane airport afgezet, uitgezwaaid en daar stonden we dan. Mijn bankrekening geeft rode cijfers aan, en om te leven heb je geld nodig. Gelukkig hebben we nog wat over van de australische rekening die we mooi hadden gevuld met het geld van het gember plukken. Werk.. Het moet nou eenmaal. Omdat het mij wel leuk leek om te werken bij iets Australisch ben ik naar Bundaberg gereden (Frank was ook mee, maar die sliep de hele tijd). Daar zit namelijk de Bundaberg rum fabriek. Veel zin om te rijden had ik niet echt, en Frank wilde plat dus stopten we in Gympie bij Gympie Caravan Park (wat origineel).

De dag daarop gingen we informeren in Bundaberg. Helaas wilde het uitzend bureau een CV zien en wisten ze niet zeker of ze wel werk hadden, laat dan maar zitten. Nog snel naar een internet cafe om op internet te kijken naar werk en dat was er. Telefoon nummer genoteerd en toen snel naar een camping in de buurt want we hadden honger. De dichst bijzijnde camping zit in de hoofdstraat, dat betekend duur. Toch reden we ernaar toe en het bleek echt reuze mee te vallen. Op Fine More Caravan Park hadden we pannekoeken gebakken en na het eten werd het snel donker. Op dat moment kwamen de eerste vleermuizen over vliegen. En het hield maar niet op. Echt minuten lang zijn er wel minsten een miljoen vleermuizen over gevlogen, heel mooi om te zien.

De volgende dag was het Goede Vrijdag. Dat de Australiers daar meer waarde aan hechtte dan ons kwamen we toen achter. in het centrum was geen een winkel open. Ook de supermarkten waren niet open... Het was al vroeg heet, niet warm maar heet. De zon scheen goed en Frank en ik hebben 14 km in de auto besteed en toen lagen we heerlijk aan de zee. Normaal zou je zeggen, op het strand, maar daar vond ik het gedeelte tussen de zee en het gras te klein voor. We hebben daar zo'n 3 uur liggen bakken. Het zee water was lekker warm en het was niet druk, dat zouden ze hier in Australie zeggen. In Nederland zeg je, er is geen kip! Na die uren lekker liggen bakken reden we terug naar Bundaberg en kwamen we langs de Hungry Jack's, die was open! Gered! En de camping die we voor die avond wilde proberen zit er letterlijk naast. Bij de Hungry Jack's hebben we heerlijk gezeten en goed gebruik gemaakt van de gratis refills.

En nu is het zaterdag. Gelukkig is nu wel alles open, maar Zondag en zelfs Maandag zal weer bijna alles dicht zijn. Daarom dat we vandaag even goed moeten uitzoeken wat we doen met eten (ideeen zijn welkom). Dadelijk gaan we bellen naar het telefoon nummer wat we enkele dagen van internet hebben geplukt en hopen dat we voor 2 weken kunnen werken. Daarna kunnen we namelijk weer leuke dingen doen zoals een paar dagen Fraser Island, Witesunday Eilanden, leren surfen en dan is het al weer tijd om de auto te verkopen en richting huis te gaan...

Christchurch

Laatste dag in Nieuw Zeeland, helaas. Morgen gaan we terug naar Australie, maar voor het zover is, eerst mijn verhaal.

Vanuit Queenstown reden we naar Milford Sound. Daar staat het bekend om zijn boot tochten door de fjorden. We hadden niet geboekt, en de weg ernaar toe is ook de terug weg, toch reden we ernaar toe. Het was een lange en mooie weg; Veel helling trekken en af en toe reden we tussen de laag hangende wolken (hierbij bedoel ik geen mist). Op de weg naar beneden reden we nog langs een in-brand-staande-bus. Eindelijk waren we in Milford Sound, helaas was het geen grote plaats. Ze hadden geen supermarkt, normaal benzine station.... alleen een restaurant, haven, airport en camping. We reden voor de zekerheid meteen naar de haven om te kijken of we voor de volgende dag een tocht konden boeken, helaas, ze waren allemaal dicht. De camping werktte ookal niet mee, geen powerd sites meer. Ons werd verteld dat we dan konden proberen te staan op de parkeerplaats van het restaurant, maar dat was eigenlijk verboden. We konden ook weer 60 kilometer terug rijden naar een camping. Zo gek waren wij niet en vroegen naar een slaapplaats aan een andere medewerkster. Die vertelde ons dat we op hun parkeerplaats mochten slapen. Natuurlijk deden we dat. We moesten wel te veel betalen en hadden geen stroom, maar wel een sta plaats. Door de brandende bus op de weg eerder werd ook verwacht dat meerdere mensen ons zouden volgen. Die mensen stonden de volgende dag gratis op het parkeerplaats van het restaurant....

Om ervan zeker te zijn dat we die dag een tocht door de fjorden konden gaan maken, gingen we extra vroeg naar de haven. De organistatie waar wij een kortingsbon van hadden had de kleintste loket en boot, maar we moeten aan de centen denken. En gelukt, een uurtje wachten en we konden de boot op. Ik geloof dat we in totaal maar met 14 mensen aan boord waren, en niemand had geboekt. Het weer was niet super, het miezerde een beetje maar toch hadden we een best leuke tocht. Eerlijk gezegd stelde het niet veel voor, maar voor het eerst in mijn leven heb ik zo'n mooie regenboog gezien! Hij was slecht 50/100 meter van ons vandaan, super duidelijk met zijn kleuren en mooi breed. Voordat we hem op de foto hadden was hij grotendeels verdwenen. De tocht duurde anderhalf uur. De terug weg naar Queenstown duurde langer dan de heenweg. We konden nog een uurtje de stad in en toen was het alweer tijd om verder te gaan want we hebben en schema waar we ons aan moeten houden. In Wanaka (waar we hadden ge-skydive-t) gingen we de camping op.

Op weg naar Franz Josef. Hier is 1 van de 3 gletsjers ter wereld waar je op kunt lopen, en dat was volgens Geert en Rene een must-do. Vroeg in de middag kwamen we aan bij het informatie centrum. Daar stond een bord met de mededeling dat door de drukke zomer je het best een activiteit 3 dagen van te voren kon boeken en een overnachting zeker een week van te voren. Alweer hadden we geluk: de volgende dag konden we met de eerste groep mee. Ook de camping was geen probleem, toen we aan kwamen bij Glacier Country Caravan Park waren we de enigste.

Vroeg op! Nadat we onze Van hadden neergezet de dag ervoor zagen we dat deze camping slechts 2 douche/toilet cabines had. Snel een toast naar binnen en naar de verzamel plaats/winkel (hoe je het noemt, geen idée). Daar kregen we speciale schoenen, spikes, wolle sokken en een warme jas. Aangeraden was om zelf al 2 tot 4 lagen kleding aan te doen. Dat hadden we ook dus de jas was eigenlijk overbodig. Het was namelijk een mooie, zonnige dag en op de gletsjer was het meer 3 graden kouder dan in het dorpje. Met de bus reden we naar de gletsjer, met z'n 52en! Een guide zei ook al dat het het drukste moment van het jaar was, wij geluk dat we nog mee konden! Binnen 10 minuten zagen we onze eindbestemming. Helaas leek het dichterbij dan dat het was. Je moest namelijk nog een stukje lopen, maar wat op 500 meter leek was 2,5 km. Die route was zwaar! Alle 3 kregen we last van onze boven benen en we werden al bang hoe de route op de gletsjer zou zijn. Gelukkig viel die reuze mee. We hadden dan ook de middel matige route en waren maar 2,5 uur op het ijs. Dat was echt een hele leuke ervaring. Wel jammer was dat we volgens mij het allermooiste puntje hadden gemist, omdat we dan de langste en moelijkste route moesten doen, maar zo kregen we ook een mooi stukje natuur te zien. Nog snel wat souvenier winkels in en toen was het weer tijd om de auto in te stappen. We stopten in Hokitika, bij Shining Star Holiday Park. Deze camping was goed beschreven door de Lonely Planet en we wilden wel wat 'relaxt' voor onze benen. De camping was aan de duurdere kant en heel netjes. We kregen een plaats aangewezen, maar toen we ernaar toe reden gingen we ergens anders staan. We volgden namelijk het 'powerd sites' bordje en gingen daar op nummer 1 staan. Dit was een hele mooie plaats met een mooie picknick tafel en gingen snel eten koken voordat we moesten verkassen, mocht iemand komen. Dit was helaas wel het geval. Andere mensen moesten op onze plek staan en wij ergens anders, en omdat de camping voor de rest vol zat moesten we wel verkassen. Al eten klaarmakend reden we naar onze goede plek. Deze was in vergelijking met de vorige echt verrot. Maar ja, zo stonden we wel dichter bij de wc en douche van de sauna, die een stuk netter en schoner waren dan de gewone. Nog even naar het strand (3 minuten lopen vanaf de sta-plaats) van de ondergaande zon genieten en toen was het al weer bed tijd.

De volgende dag reden we weer terug naar Christchurch. Daar hebben we nog wat ge-internet en een rondje centrum gedaan en toen moesten we weer naar een camping. We hadden zojuist onze saldo gecheckt en daaruit bleek dat we echt wat rustiger aan moesten doen met ons geld (om het zo maar te zeggen). Een camping dicht bij de stad kost te veel, logisch. Na slecht 20 minuten rijden kwamen we in Kaiapoi. Daar gingen we naar Riverlands Holiday Park, en die was de goedkoopste tot nu toe! Ook was het super netjes, echt super duper mega brand schoon. En dan slaap je heerlijk.

Vanochtend besloten we om de Van maar meteen terug te brengen naar Jucy. Op deze manier konden we namelijk vanuit Jucy een schutle pakken naar de stad. Dat zou ons toch weer pakeergeld schelen als we eerst naar de stad zouden gaan. De Van hadden we afgeleverd en voor we het wisten zaten we in de $5,- shuttle die recht naar een backpackers hostel reed. Deze hostel had nog plaats en helemaal mooi is, dat deze midden op Cathedral Square gelegen ligt. Vanmiddag hebben we alle souvenir winkels af gelopen en helaas ben ik niet tegen gekomen wat ik zocht. Ik houd al helemaal niet van die winkels, dus als ik zie dat ze niets voor mij hebben dan ben ik ook zo weer weg. Wel hebben we lekker geMact. Jammer genoeg is het al weer tijd om Nieuw Zeeland te verlaten. Morgen pakken we om 9 uur in de ochtend de shuttle naar het vliegveld. Heel stom is dat we niet meteen vanuit Christchurch naar Australie vliegen, maar eerst een tussen stop hebben in Auckland van 2 uur... Dan is het 3 uur vliegen naar Australie, 1,5 uur met de trein en dan zijn we weer vertrouwd bij de uncles. Nieuw Zeeland, echt een land om nog een keer naar toe te gaan.

Queenstown

Nog maar 5 dagen geleden was mijn laatste berichtje, maar we maken zoveel leuks mee in het geweldige Nieuw Zeeland dat ik gewoon weer wat typ.

We waren in Wellington, noord eiland. Al vroeg reden we naar de ferry om naar Picton, het zuider eiland te gaan. We hadden niet geboekt maar dat was niet nodig, we konden vlak voor het inchecken van de auto's nog een enkeltje doen. Het bedrag was meer dan we dachten ($359,-) maar hadden het net op zak, van die credit card word ik nu al een beetje moe. De ferry was echt mega groot, 2 verdiepingen voor auto's en dan nog 2 verdiepingen zitplaatsen. Get was vroeg en hadden nog niets gegeten, gelukkig hadden ze een food corner met allemaal lekkere broodjes en drankjes. We hadden nog maar net ons ontbijt op of we werden al omgeroepen om te melden bij de kapitein. Wij komen aan, een telefoontje voor ons van het kantoortje aan wal. De mevrouw had het geld kistje nageteld en kwam $100,- tekort en dat moesten wij nog betalen. Lisanne had haar aan de telefoon dus ik weet niet precies hoe het is gegaan, maar het sloeg nergens op. Op een gegeven moment betrok ze Frank erbij dat hij zijn portomonee open had gedaan maar daar niets mee deed. Wij opgehangen, en toen vroeg de kapitein: 'wat nu?'. Wij vertelde alle 3 heel eerlijk dat we het volle bedrag hadden gegeven en Lisanne stond vol overtuiging met tranen in haar ogen, wat de kapitein raakte. We moesten even wachten en werden vanzelf weer geroepen. 10 minuten later kwam de kapitein met een big smile. 'Both parties are happy' zei hij. Wij helemaal verbaast. Lachend vertelde de kapitein ons dat de mevrouw zo boos werd aan de telefoon met hem, dat ze de telefoon zo hard probeerde op te gooien, dat die van de tafel viel, en toen $100,- op de grond zag liggen. Als excuses kregen we $20,- aan waardebonnen waarvan we lekker wat drinken en tosti's hebben gekocht. De tocht duurde 3 uur. Eenmaal op land snel nog wat kilometers gemaakt en gestopt bij A1 Motel/Caravan park te Kaikoura, wat meer een achtertuin was.

Vroeg op en rijden. We kwamen in Christchurch. Het is geen leuke stad, het doet me niet zo veel. We waren daar (alle 3) naar de kapper gegaan. Wel een goede natuurlijk want de standaard kapper hier is echt heel slecht. Nu we ieder een leuke kop hadden konden we weer verder. Helaas werkte de auto niet mee. Lisanne had namelijk de lampen aan laten staan en nu was de accu leeg. Eerst wat mensen op de parkeerplaats vragen of ze start kabels hadden, maar geen geluk. Nu zijn we verzekerd en Jucy Rentals zit bij de AA (de ANWB). Ik bellen met een telefoon van het kantoortje. Allereerst krijg ik te horen dat als ze moeten komen, we $85,- moeten betalen, dat vind ik onzin. Ik bel Jucy. Daar krijg ik te horen dat voor zo'n gevallen we inderdaad moeten betalen. Dan maar niet. Opeens komt 1 van de 2 vrouwtjes uit het kantoortje en pakt zelf startkabels en haar auto: we waren gered. Nog even doorgereden naar Raikaia waar we in het mooie en goedkopere Raikaia River Holiday Park overnachtten.

Niet ver rijden en we kwamen bij Lake Tekapo. Door een mineraal wat van de rotsen af is gekomen in de loop der jaren is het water melk/blauw van kleur. Hier moesten we even wat foto's maken, helaas, hoe dichter bij we kwamen hoe minder het leek. Een aantal kilometers verder was een zalm kwekerij. Voor een klein bedrag kregen we ieder een bakje met voer en mochten we zelf de zalm voeren. Heel speciaal was het niet, wel was het leuk om af en toe opeens een zalm te zien springen. En weer rijden, rijden en rijden. Zo kwamen we bij Mount Cook, de hoogste berg van Australiasien (of zoiets). In het café van het hotel hadden we een mooi uitzicht en het was gratis warme chocomel bijvullen; daar zaten we goed. Maar te lang konden we niet blijven, want we hebben hier in Nieuw Zeeland maar een paar dagen dus we moesten door. In het plaatsje Twizel zaten we in het Alpine Tourist Park.

Vroeg op; al dagen keken we uit naar deze dag. We wilden gaan Skydiven en in Wanaka is de plaats om dat te doen in Nieuw Zeeland. Het weer was mooi en om half 12 moesten we ons melden. Je kunt vanaf 12.000 ft of 15.000 ft springen. Omdat we ook een dvd en foto's van ons avondtuur wilden hebben kozen we voor 12.000 ft (3650 meter) om toch nog een beetje rekening te houden met ons budget. Mijn camera man was Nederlands, wat heel gemakkelijk was om wat dingen te vragen. Voor ik het wist zaten we met z'n 9en (ieder een camera man) in het krappe vliegtuigje hoog in de lucht. Ik mocht als eerst! De deur ging open en ik had er echt helemaal zin in. Ik moest in positie liggen en toen gingen we! 45 seconden val je, en dan gaat de paraschut open. Het was echt helemaal super om zo te 'vallen'. Het was koud, snel en de adrenaline giert door je lijf. Helaas stonden we weer net zo snel aan de grond, maar het was echt iets om niet te vergeten. Gelukkig heb ik het dan ook op dvd. Slecht anderhalf uur rijden en we waren in Queenstown. Deze stad voelde helemaal goed; gezellig, klein.... Het was helaas al wat laat dus meteen naar het restaurant FiNZ. Dat Geert en Rene het een friettent noemen, kon ik niet zien aan de decoratie, personeel en prijzen. Ook het eten was helemaal top.

Vroeg werden we vanochtend wakker op Lakeview Holiday Park te Queenstown. Dat we slechts enkele straten verwijdert zijn van het centrum oke, maar dat is geen reden om een absurt hoge prijs te vragen voor een nacht. Onze Van paste precies op onze plaats, geen ruimte extra. We deden gister dan ook meteen het gordijn omlaag om niet met de buurman mee te kunnen lezen. Ook de douches waren verschrikkelijk. Het was wel schoongemaakt, maar het water spoelde niet helemaal goed weg, ook moest je nog een dollar betalen voor warm water voor 8 minuten. Uit frustratie hebben we alle 3 dan ook voor vertrek een enquete ingevuld en al onze klachten opgeschreven. En nu, nu zitten we in het grote internet café in Queenstown. Zo dadelijk lopen we nog een rondje en dan kunnen we weer de weg op. We moeten wel zo snel zijn, want we hebben nog maar een dag of 6. Ik denk weld at ik graag terug ga naar hier, de prijzen zijn goedkoop (als je omrekent), de natuur is mooi en het voelt gewoon goed.

Wellington

Nu al een berichtje, ja. We zijn nu namelijk vroeg op de camping en de computer werk lekker snel...

Het was weer eens vroeg opstaan om de trein naar het vliegveld te pakken, maar dat waren we inmiddels wel gewend. Geert en Rene hadden ons bij het treinstation in Helensvale afgezet en zo konden we aan onze vakantie tijdens onze vakantie beginnen. Helaas zat de trein vol en moesten we 1,5 uur staan met onze grote backpack tas tussen onze benen. In de lucht was het uitzicht weer ongelovelijk mooi! Het weer: flink bewolkt, wat zorgde voor een mooie zon naast ons en een wit deken onder ons. Ook al duurde de vlucht maar 3 uur (is inmiddels niets) toch kregen we eten! Normaal ben ik niet zo te spreken over het vliegtuig voer, nu zat er toch wel een heel lekker appel/kaneel cakeje bij. Wat meer opviel was het leuke servies. Speciaal voor Qantas heeft Marc Newson (degisner, bekend van G-Star) leuk servies voor de passagiers gemaakt en daar mochten wij gebruik van maken! Met een pijnlijke kont probeer ik zo goed mogelijk naar de informatie balie van het vliegveld te lopen, we hadden immers geen vervoer. Net als in Melbourne waar toen voor hostels poster ophingen, hingen er nu posters voor het huren van campervans. Gratis bellen en binnen 10m minuten had ik al getekend voor een campervan van Jucy (een brand van Eurocar). Deze was iets duurder dan die van Wicked Campervans, maar we moesten iets. De campervan is echt super. Lekker ruim, met magnetron en koelkast met vriezer! Ook is de Van in totaal 2,65 m hoog, dus ik kan erin staan. Maar waar gaan we naartoe!? Nieuw Zeeland loopt 3 uur voor opBrisbane (dus 12 op Nederland). Tegen de tijd dat we in de campervan zaten was het al 5 uur.. Eerst even boodschappen inslaan en op zoek naar een campeerplaats. Op het vliegveld hadden ontzettend veel boekjes en folders meegenomen maar geen goede. Intussen was het alweer 10 uur. We waren nog steesds aan het zoeken naar een camping en het was al pik donker. We hadden geen zin om nog verder te rijden, dus ik kwam met het rebelse idee om op een parkeerplaats te gaan slapen, stoer! Uiteindelijk stonden we op een mega parkeerplaats voor een winkel die 24 uur open was. Na 2 uur slapen werd er het raam geklopt, security. Het was niet de bedoeling om daar te slapen dus wij de weg op. 6 verschillende benzine stations en geen een van hen kon ons een slaap plaats aanwijzen. gelukkig kwamen we bij een Shell aan waar we een stratenboek wilden kopen. De man kon er wel om lachen en wees ons op de parkeerplaats van de Shell, daar mochten we wel slapen. Als we nog voor 10 uur s'ochtends binnenkwamen vertelde hij ons ook nog waar we naar toe moesten en alles wat we van Nieuw Zeeland wilde weten.

8 uur en we worden wakker van de auto's. In de straat stond er een file er was een grote rij bij de Shell. Binnen pakte we een warme chocomel en de meneer vertelde ons dat we naar Cape Reinga moesten gaan, niet oficieel het noordelijkste puntje van Nieuw Zeeland, wel het mooiste. Daar noemde men het: het einde van de wereld. Waar je ook kijkt (natuurlijk niet achter je) zie je een helder blauwe zee wat doorloopt tot aan de horizon. Het was 6 uur rijden, maar het uitzicht hebben we geprobeerd vast te leggen; het was echt helemaal super. Je zag mooi hoe de Tasmaanse zee en de Pacific ocean samen kwamen. Ook zagen we net het puntje van de 800 jaar oude Pohutukawa boom. De Maori 9originele bevolking van NZ) gelooft dat daar de ziel van de dode naartoe gaat en vanuit daar naar het hiernamaals. Op de terug weg naar beneden stopten we in het plaatsje Houhora. Het nette en schone Pukenui Holiday Park zorgde ervoor dat we een heerlijke nachtrust hadden en er de volgende dag weer fris tegenaan konden.

Weer geen uitslapen, want voor de dag stond Auckland gepland en we moesten nog een paar uur rijden. Helaas kwamen we later dan verwacht in Auckland. Even snel de Skytower in voor een mooi uitzicht. Ook kon je van de Skytower afspringen (aan een touw natuurlijk), maar dat was iets te duur. Snel een winkel straat door en eten bij de mooiste Macdonalds van de wereld (naar onze mening). Ook had deze mac een geweldige aanbieding: Mac Attack, een bigmac menu met niet 1, maar 2 big mac's. De prijs viel heel erg mee, in Australie leek het in verhouding duurder. Snel door naar Raglan, een klein plaatsje. Daar zat Kyra, een oudklasgenoot van Lisanne. Eindelijk had Lisanne een avond zonder 'de jongens', kreeg ik het gevoel. We zaten trouwens op Kopua Holiday Park, ook deze sanitaire voorziening zag er super uit. Het enigste nadeel was dat s'avonds vele beestjes op het licht afkwamen en we zo niet naar de wc durfden.

Regen, bah. De kiwi is een heel schattig... kippetje. Alleen heeft het een lange snavel en geen kontje en vleugels. Dit dier is het nationale simbool van Nieuw Zeeland en helaas bijna uitgestorven. Wil je dit beest zien, dan moet je naar een kiwi dierentuin, en dat was in de buurt. het Kiwi House te Otorohanga stelde niet veel voor, ze hadden meer eenden en vogels dan kiwi's, We hebben ze wel gezien en tegen een lagere prijs dan Geert en Rene. Nog meer rijden en rijden nog voor het donker kwamen we aan bij River Edge Holiday Park te Waipawa.

Voor vandaag hadden we alweer wat kilometers te maken, want we willen zo snel mogelijk naar het zuider eiland. Snel gingen we naar het plaatsnaam bord van het langste plaatsnaam plaats ter wereld. Nog meer rijden en zo zijn we in Wellington, hoofdstad van Nieuw Zeeland. Snel door een paar saaie straten van de stad en nu zitten we op een te dure, maar hele hele hele mooie camping. Morgen pakken we vroeg de camping en kunnen we aan het Zuidelijke deel beginnen. En precies, verhaal af en foto's online en het geld is op. Groeten en tot snel.