Nambour

En ook internet voor mij! Normaal gesproken vertel ik mijn verhaal per alinea per dag, maar wat ik de afgelopen dagen beleefd heb is niet de moeite waard om op die manier beschreven te worden.... Daar gaan we.

Weg van onze mansion naar ergens waar we geld kunnen verdienen. We hadden die ochtend gebeld voor het fabriekswerk, maar daar wouden ze onze cv en alles hebben, terwijl wij maar een paar dagen daar willen besteden. Op aanraden van Geert zijn we naar Noosa gereden, waar volgens hem een groot backpackers hotel zit en het nichtje van Rene, Kim, al eerder werk had gevonden. Daar zijn we naar een informatie centrum gegaan en kregen we een heel boekwerk over fruit-picking in heel Australië. Alles in het boek verwees naar 1 telefoon nummer. Wij bellen en via de telefoon werd gekeken of er werk voor je is op de plaats van bestemming. We kregen 1 telefoon nummer door, en daar werd niet opgepakt. Toen maakte we een 2^de poging deden voor champion plukken. Geen werk, wel kregen we een nummer van gember plukken in Yardina. We belde Richard die heel vaag was via de telefoon maar wel vriendelijk. Nog snel voordat de winkels dicht gingen een hoed kopen zodat we de volgende dag aan het werk konden. Maar voor we naar bed gingen even kijken waar we de volgende dag om 05.30 moesten zijn. Na het gevonden te hebben moesten we in het donker op zoek naar een slaapplaats. Camping 1, vol. Camping 2, door de regen alleen modder. Camping 3, geen leven in de brouwerij. Camping 4 wel! En nog goedkoop ook. Wel moesten we zeker een half uur rijden voordat we in Woombay aankwamen. Toen we naar onze slaapplaats in het donker reden en zelf ergens onze auto neer mochten zetten kwamen we bijna vast te zitten op het donkere, doorweekte grasveld. Het was absoluut niets om hier een tent neer te zetten dus dan maar weer met z'n 3en in de bus slapen. Met z'n 3en naast elkaar slapen lukte eerder al niet, dus Lisanne op de voorbank. Helaas, ze zag een spin en zo lag ik voorin. Met mijn benen tegen het plafond en de handrem in mijn rug probeerde ik maar te slapen. Ieder uur werd ik weer even wakker er probeerde me een beetje te slapen.

Het was 4 uur, de wekker ging. Lisanne, Frank en ik keken elkaar aan en dat was al genoeg om te weten dat we 'lekker' bleven liggen. Een paar uur later was het nog steeds nat. Omdat we niet het hele veld over wilde steken om naar de sanitaire voorzieningen te gaan besloten we de auto wat te verzetten. De sporen van de avond ervoor stonden zeer duidelijk in het gras en zo wilde we ook weer terug, helaas, we kwamen vast te staan. Ik stapte uit om te kijken hoe de situatie was, we hebben erger meegemaakt. Terwijl Frank gas gaf, gaf ik de auto een duwtje en zo kwam de Van iets verder maar nog steeds stonden we vast. Deze actie was goed voor mijn zelf-beeld als man, maar helaas leidde mijn Evisu schoenen eronder. Gelukkig werden we gered door de enigste mede-campeerder met zijn 4-wheel-drive. Weer even terug naar Noosa. We kregen door dat we totaal niet voorbereiding waren op het werk, qua kleding. Daar kocht ik maar meteen een paar nieuwe goedkope schoenen, een (zwem)short en 2 basis shirt. Met de hoed erbij was ik in totaal maar $60,- kwijt, over de conditie van deze spullen hoefde ik me totaal geen zorgen te maken na een paar dagen werken. Maar weer op zoek naar een overnachtingplaats. We gingen het rijtje campings weer opnieuw af. Toen was er wel leven bij camping nummer 3, genaamd Rainforest Holliday Villages te Namboor. Ondanks de naam noem ik het toch een camping, ze hadden namelijk meer site's dan hutjes. Het was er klein, schoon en een medewerkster van de camping had bijna dezelfde charme als Monique. Wel was het een van de duurdere campings.

Nu komt het wat saaiere gedeelte. Iedere dag maakte we eigenlijk we hetzelfde mee.

04.00. De wekker ging naar idee echt veelste vroeg, toch was het tijd om op te staan. Iedere dag leek ik wel veel te suf, totdat ik onder de douche stond. Eerst een paar muggen en motten weg jagen en dan gaat de kraan open. Voor een oppep middel had ik al eerder douche gel gekocht met limoen en grapefruit, je ogen gaan direct openstaan! In het donker stonden we ons in te smeren met zonnebrand crème, voor het geval dat de zon die dag flink ging schijnen.

Na een kwartiertje rijden kwam je bij de ched (schuur) aan van Richard en zijn vrouw Heather. Samen met wat andere vroege vogels klommen we op de trailer achter de (even aan Lisanne vragen wat het Nederlandse woord is) tractor. 3 minuutjes hobbelen en we konden aan de bak. In dit geval figuurlijk en letterlijk. Gember groeit onder de grond. Je trekt de gehele plant uit de grond en gooit het op een rek die aan een mega grote bak hangt. Heb je genoeg verzameld, dan trek je de gember van de plant met je blote handen. Wel moet je opletten dat je geen 'necks' (stukken wortel) mee in de bak gooit, want daar krijgt Richard geld boetes voor. Het was nog steeds een beetje donker, maar je zag de zon al boven de berg klaar staan. Heerlijk in de open lucht en de geur van vers land en gember maakte ons helemaal enthousiast. Maar helaas, de 1^ste dag ging echt veel te sloom. Van te voren werd verteld dat we met z'n 3en uiteindelijk wel 4-6 bakken per dag konden vullen. Voor een bak krijg je $95,- dus dat is goud geld, dachten we. 5 uur later waren we eindelijk klaar met de eerste bak. Volgens Richard hadden we het zo goed gedaan, dat het slecht was. Die dag was het veld vol modder en wat doen wij nette Nederlanders, wij halen de modder ervan af en alle kleine wortels, zodat de gember in principe al zo de winkel in kon. Het moest een stuk vuiler en sneller. We hadden die dag 2 bakken af, en waren dood moe. Na het werk meteen door naar de supermarkt om het avond eten te halen en broodjes voor de volgende dag. Om onszelf te feliciteren met de 1^ste werkdag waren we naar de McDonalds geweest, en om half 7 lagen we alweer op bed.

De dagen die erop volgden waren niet veel anders. De eerste dag waren we zo moe dat we maar 1 bak hadden gedaan. De 2 dagen die daarop volgden hadden we iedere dag 2,5 bak en de dag daarna 1,5. Dat zijn waren er dus tot toen 9,5 bakken. Eigenlijk helemaal niet veel als je bedenkt dat we maar tot een uur of 12 iedere dag werkten en toen weer het land verlieten. We hadden dan ook in ons achterhoofd dat we werkte voor het geld voor het huren van een auto in Nieuw Zeeland, verder niet. Wat we na werktijd deden? Ik heb mijn boek uitgelezen, aan het zwembad gelegen en dat was het.

5 Dagen achterelkaar werken en voor ons doen lichamelijk zwaar werk, tijd voor een vrije dag. In Yardina is werelds grootste gember-fabriek (dat beweren ze). Het leek ons wel leuk om te weten wat er met de door-ons-geplukte gember werd gedaan dus op naar The Ginger Factory. Entree was gratis, maar een rondleiding niet, dus toch betalen. Veel werd er niet verteld wat er met de gember gebeurde. Het werd gewassen, gesorteerd op grootte en daarna in grote silo's gegooit met water en suiker, that's it. Wel kregen we een mooie variant van een tupperware party. We kregen namelijk ieder een bordje met kleine hapjes waarin gember was verwerkt. Na afloop liepen we rechtstreeks de winkel. Natuurlijk was het eerste wat we zagen de hoofd ingrediënten van het zojuist gegeten hapjes in 1 grote voordeel zak. Gelukkig kon ik de super aanbieding weerstaan en kocht als souvenir een kookboek. Verder was daar weinig te beleven, de andere topattractie was het ginger poppetje (bekend van Shrek) op wereld reis. Ook was er een super groot restaurant waar we wat lekkere wedges met ginger saus naar binnen werkten.

En dan weer 4 dagen werken. In totaal hebben we 19,5 bakken gevuld over 9 dagen werken. We hebben 2 cheques gekregen met een totale waarde (na belasting aftrek) +/- 1500,-. Best lekker dus. En dat was het voor de afgelopen 10 dagen, meer niet. Het was een zeer leuke ervaring, maar niet voor herhaling vatbaar. Wel weet ik nu al dat ik over 5 weken weer nodig aan de bak moet om dan geld voor mezelf te verdienen. Nog iets interessants te melden, nee. Natuurlijk kan ik wel gaan vertellen dat ze hier o.a. geen lekkere oven-pizza's kennen, maar dat is niet interessant. En vandaag. Na een hoogte punt van ongeveer 38 graden te hebben bereikt regent het, en hard! Meteen door, terug naar Helensvale. Hier bij Geert en Rene kunnen we vanavond slapen en morgen gaan we vroeg naar Nieuw Zeeland. Iets waar ik heel erg naar uitkijk na het zien van de Nieuw Zeeland vakantie foto's van mijn ooms. Helaas krijg ik net een mailtje van Wicked Campers New Zealand dat ze geen camper beschikbaar hebben, lekker fijn. Dat word morgen dus daar een camper vinden, maar eerst lekker eten en dan (alweer) naar de bios.

Kort maar krachtig, toch!?

Helensvale (4)

Lisanne vertelde mij net of dat mijn lezers moeten lezen dat ik bijv. kokend water over mij heen heb gemorst. Ze vind dat niet interessant. En eigenlijk heeft ze gelijk. Natuurlijk begrijp ik het dat de meesten willen weten waar we waren en wat de hoofd attractie was. Voor die mensen houd Lisanne een site bij. Voor iets uitgebreider moet je bij Frank zijn en ik.... Dit is mijn manier om mijn verhaal te vertellen. Voor mijn verhaal moet je echt de tijd nemen. Het is reuze lang (in word telt dit bericht 7 pagina's!) maar zelf geniet ik ervan het te schrijven...

In mijn laatste bericht zaten we in Melbourne. Daar hadden we Lisanne tijdens avondeten meegenomen naar Don Don, waar ik was geweest. Heel super was het eten niet, maar ook Lisanne vond het wel leuk dat je toch snel een grote schaal eten krijgt voorgeschoteld en binnen 15 minuten weer buiten staat. Uit ervaring zijn we erachtergekomen dat een overnachting dicht bij de stad vaak duurder is dan als je even stuk verder doorrijdt. Met dat idee zijn wij de weg weer opgegaan en kwamen lang de vreemdste plaatsnamen. We kwamen langs Garfield, Koo-Wee-Rup en veel meer vreemde namen. Bij ieder verkeersbord was het wel lachen. Inmiddels werd het al laat en donker wat niet fijn is als je weet dat je nog een tent op moet zetten. Half 10 kwamen we aan in plaatsje Moe (weer zo'n gekke naam). Daar stonden wij op Moe Garderns Caravan Park. Heel goedkoop was die helaas niet. Wel hadden ze hun sanitaire voorzieningen heel goed bijgehouden wat ervoor zorgden dat we toch nog even onder de douche sprongen voor het slapen gaan.

En Februari is begonnen! Onderling hebben we afgesproken dat Februari een gezonde(re) maand moet zijn. Ik genoot iedere avond van een zak chips en af en toe een chocolaatje, maar aangezien Lisanne en Frank daar niet helemaal tegen konden en ik aan moest horen hoeveel calorieen er wel niet in zaten, besloot ik ook maar mee te doen met een gezonde(re) maand. Die dag hebben we bijna de hele dag gereden en kwamen we uit bij Cann River Caravan Park. Toch nog even snel mijn laatste zak chips naar binnen gewerkt, want die had ik al in Januari gekocht.

Eind doel voor de volgende dagwas Canberra. Even dacht ik dat we dat niet zouden halen... We reden ongeveer 20 minuten de bewoonde wereld uit toen ik zag dat LIsanne niet eerst op de benzine meter had gekeken. Het pijltje stond al op rood maar thuis heb ik het al vaker geprobeerd en je kunt met je benzine-meter-pijltje onder het rode komen. Snel de kaart erbij en gelukkig stonden er al snel wat kleine plaatsjes op onze route. Helaas leek het wel of deze plaatsjes niet bestonden wat nergens was wat te zien. De weg was niet vlak, we reden continu op heuvels en de auto heeft het sowieso al moeilijk met hellingtrekken. Maar met een beetje schudden, uit laten rollen en vaak de koppeling in houden kwamen we maar net aan in Bombala waar we onze Van wat lekkere Unleaded konden geven. Op de weg tussen Cooma en Canberra werden we omgeleid vanwege iets wat ik niet kon verstaan van de vriendelijke agent. We kwamen terecht op een zandweg wat niet leek op te houden. Het was druk, iedereen hobbellend over soms flinke gaten. Het was smal, en het allerergste: de stof. Je zag bijna geen hand voor ogen, nou ja, binnen in de auto kwam geen stof maar je begrijpt wat ik bedoel. Veilig en wel aangekomen kwamen we rond de middag aan in Canberra, hoofdstad van Australie. Het was heel rustig. Echt zo rustig dat we bijna de auto hadden gepakt en naar een camping waren gereden. Gelukkig zagen we toen waar wel mensen liepen en kwamen zo in het winkel centrum. Daar waren wel wat mensen, maar het was niet druk. Vreemd, want het was toch zaterdag en in Nederland moet een winkel het toch wel hebben van zaterdagen. Maar goed, wij daar wat winkels gezien en toen naar de dichtst bij zijnde campeerplaats. Het was ongeveer 20 km rijden en we kwamen aan bij Cotter Reserve. Het was er druk, maar toch vonden we een plaatsje en konden aan het eten beginnen. Bij iedere plaats stond een bbq. We zagen veel mensen hout hakken, en zelf kregen we ook wel zin in een vuurtje. Ik haalde een groot stuk hout wat voor de campeer-gasten was klaargelegd. Met onze mini bijl begon ik maar te slaan. Het was een ramp. We stonden echt voor schut. Gelukkig kwamen onze Australische buren helpen. Ze hadden een mega-bijl bij en zo moest het wel lukken. Met vele ogen op mij gericht begon ik maar te hakken. Ook dit werkte niet en de Australier hakte voor ons het grote stuk hout in vieren. Nu moest het wel gaan lukken met onze mini-bijl. Hah, hak, hak.... Het lukte niet. Nu kwamen onze Duitse buren te hulp. Met sigaret in de bakkes en een goed geslepen bijl deed hij een paar blokken voor. Voor mij zit een baan als houthakker er niet in, want lukte maar niet. Lachend kwam de duitser en deed alle blokken. We hadden het hout, nu het vuur nog. De uitgelezen Rolling Stone kwam erbij en zo probeerden we de kleinste stukjes aan te maken. Toen kwam de hulp van de Australische buren er weer bij. Binnen een mum van tijd hadden ze een mooi vuurtje gemaakt en konden ook bij even lekker staren naar het knapperende vuur.

Dag 2 Canberra. Weer zijn we naar de winkels gegaan, ook al hadden we ze eigenlijk allemaal de dag ervoor gedaan. We begonnen het idee te krijgen dat we een soort van winkel brigade zijn. Geld voor musea en andere bezienswaardigheden is er niet, maar rondlopen en kijken is gratis. Wat wel gratis was, was de entree in het Parlement Building. Heel leuk was het om daar even rond te lopen en te zien hoe een parlement gebouw er van binnen uit ziet, want in Den Haag ben ik nooit geweest. Om 5 uur moesten we er weer uit, en zo gingen we weer de weg op. Goulburn South Caravan Park was onze overnachting plaats.

Al vroeg waren we weer terug in Sydney. De, naar mijn menig, leukste stad. Maar voor we het centrum in gingen moesten we nog even langs suburb Bondi. Daar zit namelijk een winkel, Novo, die slippers verkoopt van model Gisele Bundchen. Lisanne moest deze gewoon hebben. En geluk, het model waar ze al een tijdje naar zocht hadden ze daar en in haar maat. Met dat en een rol sushi in de maag (razend populair) konden we naar het stadscentrum. Met geluk kwamen we bij een 2^de parkeer garage terecht waar we echt heel goedkoop konden parkeren. En het lag achter het hostel waar Frank en ik begin dit jaar hadden gezeten. Helaas zat winkelen er niet echt in. Het begon steeds en steeds harder te regenen en het werd gewoon niet leuk meer om rond te lopen, ook al liepen we onder afdakjes. Wel vonden we een boekenwinkel die deel 3 en 4 van een reeks hadden waar Lisanne al zo lang naar op zoek was. Om dit te vieren (en in het achterhoofd dat je in de regen geen eten kunt maken) gingen we naar de Burger King. Wat een kleine burger zou worden werd een groot menu. Ik weet niet wat het was, omdat we in gezonde Februari zitten of omdat ik meer een MacDonalds persoon ben, de burger kreeg ik niet helemaal op. De regen hield helaas niet op. Eerder hadden we al wat wilde plannen gemaakt om bijv. over de Tower Bridge te lopen, en naar de Blue Mountains te gaan, maar door het slechte weer hadden we besloten om maar verder te scheuren naar Queensland. Na vele kilometers nog gereden te hebben besloten we om in Wyong te stoppen voor een overnachting. Eindelijk de camping gevonden te hebben kwamen we bij Lake View Tourist Park. Een uitzicht hadden we niet omdat het donker was, en helemaal netjes waren de douches ook niet, toch moesten we de volle pond betalen.

Op naar Newcastle. Nee, niet Engeland, gewoon Australie. Ze kennen hier trouwens ook plaatsen als Brooklyn (VS) en Toronto (Canada). Newcale hadden we zo gezien. Op basis van het winkel centrum besloten we maar snel verder te rijden. Newcastle staat op zich groot op de kaart, maar het centrum leek echt niet groter dan die van Uden. Wel hadden ze een leuke 2^de hands cd winkel. Daar nog wat leuks meegnomen en verder karren naar Port Macquarie. Daar scheen de zon wel na dagen van regen gehad te hebben en zo kwam er ook een lach op onze gezichtjes. Het was al wat later toen we aankwamen, dus snel naar de Iga (ook een supermarkt) en naar Flynss Beach Caravan Park. Frank bleef in de auto zitten toen Lisanne en ik naar de receptie gingen. Eenmaal betaald voor een goedkope prijs kwam Frank binnen lopen. Toen de balie juffrouw vroeg of Frank bij ons hoorde, bleek dat we voor 2 man hadden betaald. Gelukkig hoefde we niet nog eens bij te betalen.

De dag begon met een koude douche, er kwam geen warm water. Toen ik klaar was en weer terug bij de auto was kwam een camping medewerker mededelen dat er weer warm water is, fijn. Toen nog even het internet op. Daar vonden we nog wat nieuwe muziek voor op de ipod. Jack Johnson - Sleep Through The Static en Michael Jackson - Thriller 25th anniversary. Voor degene die meteen naar de Free Record Shop vliegen. De Michael Jackson cd is niets aan, de 2008 remixen die erop staan zijn te slecht voor woorden, wel heeft het een heel mooi hoesje. Jack Johnson is wel leuk, niet beter dan zijn ouder cd die ik ook heb, maar gewoon lekker om naar te luisteren. Die cd hebben Frank en ik trouwens ook origineel. 2 Februari kwam die hier uit, Jack Johnson is Australiër dus die moesten we gewoon kopen. Ik had de cd het goedkoopst, voor maar $15,-, dat is €10,-. Ik laat hem wel mooi in het originele cellofaan zitten.

Bayron Bay. De plaats die bekent staat als de walhalla voor de hippies. Waar het vorig jaar nog zo hard stormde hadden we nu een alleen een korte broek aan toen we naar het meest oostelijke puntje van Australië liepen. Snel wat foto's en vele trappen beklimmen om weer boven bij de vuurtoren te komen. En toen was het (vooral voor Lisanne) eindelijk tijd voor: strand! We hadden maar anderhalf uur liggen bakken, maar dat was meer dan genoeg. Ondanks de vele zonnebrandcrème voelden we al dat we (Frank en ik) toe waren aan wat schaduw. Deze vonden we in de winkel van Wicked Travel, een reisorganisatie voor backpackers. Daar hadden we gratis ieder een half uur ge-internet wat voor ons een vreemde ervaring was. En dan op zoek naar een Camping. Camping nr. 1 was tijdelijk gesloten. Camping nr. 2 was veel te duur. Camping nr. 3 was nog duurder dus op naar Camping nr. 4. Deze was echt een eind rijden maar gelukkig wel goedkoper. Het stikte ervan de muggen en hippies. Wel ontzettend leuk om te zien. Ondanks dat we al een half uur op bed lagen en alle lampen uit waren, vroeg een vriendelijke vrouw of, als we licht wouden, wel een kaars van haar mochten hebben.

De vorige dag werd ons verteld dat als je wilde douchen met regenwater, 20 cent kost per minuut. Waarvoor, geen idee. Dat bleek pas toen we onder de 'gewone' douche stonden. Volgens mij was het gewoon grond water, niet helemaal helder en het stonk naar rotte eieren. Tanden poetsen was ook geen succes. Het water was nog niet in mijn mond of ik spuugde alles er weer uit. Tijdens het opruimen van onze spullen werden we vermaakt door wat hagedissen. Of leguanen, dat kan ook. Die kwamen uit het water geracet naar het stukje grond waar eerder de tent op stond. Wat ze begonnen te eten weten we niet, maar wel zag het er heel leuk uit. De hippie vrouw kwam toen aangelopen en gooide wat brood naar ze, waar ze bijna om vochten. Ondertussen waren we al in Queensland. Dat betekend dat we de auto op onze naam kunnen laten zetten. Maar eerst op bezoek bij ome Geert en Rene in Helensvale. Omdat ze vorig jaar aangaven dat ze het misten dat er niet zomaar mensen over de vloer kwamen, besloten we 3 dagen eerder onverwacht langs te komen. We kregen cola uit een glas, wat er heerlijk was. Ook waren we nog het zwembad in gesprongen dat nu 100 keer fijner was dan een paar weken terug. Ons maaltijd bestaat normaal uit een blikje spaghetti of een pakje rijst/pasta wat je bij het kokend water moet gooien en thats it. Nu kregen we spinazie lasagne voorgeschoteld! Helemaal super: lekker, gezond, eten met mooi bestek en een echt bord! Nog even voor het slapen gaan tv gekeken, voor het eerst sinds een maand. Gooische Vrouwen. Ik had het niet helemaal verwacht maar het was echt heel leuk. Ik heb ome Geert wel even duidelijk gemaakt dat een gekopieerde versie wel goedkoop is, maar de originele voor maar €10,- te koop is. Het slapen op een echt matras, in een kamer met ruimte was eerst nog moeilijk te begrijpen, maar na lange tijd vielen de oogjes toch dicht.

Voor die avond hadden we besloten om weer naar een camping te gaan. Het huis staat namelijk te koop en iedere zondag is er een open uur, maar voor die dag werd gebeld dat mensen op afspraak langs kwamen met de makelaar. Dit bezorgde niet echt een goede nachtrust want er moest nog veel gepoetst worden, een daar help ik mijn ooms graag mee. Al om 6 uur was ik wakker en stond in de achtertuin alle blaadjes bij elkaar te harken. Letterlijk een uur later was ik klaar en had wat flinke blaren, het resultaat was perfect. Na een ontbijtje gingen we naar Brisbane. Natuurlijk gingen we daar alle winkels af maar daar was het te warm voor. We stonden al snel in Southbank, een strand midden in de stad. Het is niet groot, maar wel heel leuk om te zien. Het was puffen, dus hup, naar het strand. Dan willen we wel een leuk strand en zo waren we weer in Surfers Paradise waar we toevallig Marcel en Marieka tegen kwamen. Na even gelegen te hebben en Liesbeth hebben verrast in de winkel moesten we toch echt op zoek naar een camping. In ons campingboek stond er een aangeraden en, voor Australië, dicht in de buurt. We hadden er geen rekening mee gehouden dat Queensland niet mee doet met de avond klok, en ons horloge een uur vooruit moest. Dit is op zich niet zo erg, maar het was om 7 uur al donker, dat waren we niet gewend. In het donker moesten we op zoek naar de camping wat totaal niet lukte. Gelukkig zagen we wel een andere camping dus daar gingen we maar staan. Nu hebben de meeste campings sleutels voor de sanitaire voorzieningen. Ook deze. We hadden geen sleutel omdat de receptie al dicht was, maar een andere bezoeker was zo vriendelijk om de deuren open te laten. Om 12 uur werd ik wakker en merkte ik dat ik een volle blaas had. Ik naar de wc die nog steeds openstond en uit gewoonte trek ik de deur achter mij dicht. Na mijn blaas te hebben geleegd wil ik via de tralies deur weer me tent in om te gaan slapen, was de deur op slot. Blijkbaar kon deze deur via binnen niet opengemaakt worden, dat had ik nog nergens gezien. Ik roepen en roepen en met de deur rammelen, niemand reageert. Terwijl ik steeds meer ongedierte om me heen opmerkte begon de spanning toe te slaan, ik blijf niet slapen op de wc! Nog harder begon ik te roepen en met de deur te rammelen, totdat ik werd gered door een man die bijna helemaal achteraan op de camping stond.

Terug naar Surfers om weer lekker te bakken op de plaatsen waar we nog niet verbrand waren. Op de weg heen zagen we outlet winkels waar we toch even naar binnen moesten. Daar kochten Frank en ik ieder een wetshirt van het Australische merk Billa Bong, voor als we de body boards gingen gebruiken. In Surfers geprobeerd te body boarden, veel kwam er niet van terecht. De tijd vloog voorbij terwijl ik de autobiografie las van Bob Crebas, de man achter marktplaats.nl. We wisten dat het snel donker ging worden, dus naar de Coles nog wat kip schnitzels halen in de vorm van een groot hart. Nu nog een camping. Deze was moeilijker te vinden dan we dachten. Al snel waren we weer in de buurt van Geert en Rene. Vlakbij zit Warnerbros Movieworld, daar moet wel een camping in de buurt zitten. Eenmaal gevonden zagen we de bui al aankomen, veel te duur. Het begon al een beetje te schemeren en we wisten ons geen raad. Wat eigenlijk onze back-up optie was werd de enigste optie, onze ooms bellen.

Maandag, de dag dat we eigenlijk pas zouden komen bij Geert en Rene. Lisanne ging mee in de winkel werken en tegelijk aan haar stageproject werken. De auto moest nog steeds op onze naam gezet worden, dus nu hadden we mooi de tijd. Frank en ik reden naar de Toyota garage, waar Geert zijn auto heeft gekocht. We moesten 3 uur wachten totdat ze klaar waren met de safety sertificate, die nodig is als je je auto op je naam wilt laten zetten. We waren dicht bij Harbour Town en besloten onze tijd op te vullen door een filmpje te gaan kijken. Mij leek The Mist een hele leuke film. Helaas was de film geen bal aan, wel vloog de tijd. Eenmaal terug bij de Toyota garage kregen we te horen dat de auto niet voldoet aan de eisen. We kregen een hele waslijst met dingen die niet in orde waren. Omdat het in het engels is, weet ik van de meeste dingen niet eens wat het zijn. De banden begreep ik wel. De dealer kon ze voor een goedkoop prijsje aankomen maar ik had hem al door, deze gast wil geld! Terug bij het thuisfront konden we opzoek naar een andere garage, want de Toyota garage vertrouwde ik voor geen meter. Voor het eerst sinds onze trip hadden we die avond een huis voor ons alleen, want Geert en Rene moesten naar een feestje. En wat eten wij: afhaal pizza! Ook was de winkel niet helemaal goed gesloten, omdat de sleutel nog thuis lag. Snel eten was het en toen lekker in de Mazda naar Surfers cruisen in mijn eentje, heerlijk. Die avond hoorde ik dat Cees een goede garage kent. Eentje die klein, betrouwbaar en goedkoop is.

Vroeg in de ochtend gingen we naar de garage. Deze meneer deed geen checks, wel keek hij even snel naar de auto en de zogenaamde stukken die Toyota had ontdekt. Conclusie volgens deze meneer: nieuwe banden en een beetje sprayen over de motor en de auto is goed genoeg. We kregen 2 adressen en zo konden we weer verder. Maar eerst terug naar huis om te ontbijten. In mijn eentje reed ik terug naar de place-to-be en onderweg gebeurde het. Een oudere mevrouw maakt een u-turn en ik dacht er nog snel lang te glippen maar helaas. Ze draaide eerder dan verwacht op de juiste rijbaan en zo raakten onze auto's elkaar. Wij langs de kant om de schade te bekijken. Ik dacht helemaal niets te hebben (nu vind ik een meter lange kras) maar zij had wat meer. Een paar deukjes en mooie blauwe krassen rechts voor op de bumper. Ik had heel erg geluk, de mevrouw was iets van Indische afkomst, klein en heel lief. Ze had wel haar dochter bij zich die een grote bek had. Mijn auto staat nog niet op onze naam en was ook nog niet verzekerd, shit. Ik Geert bellen en vragen wat ik moest doen. Om een lang verhaal kort te maken... Wij naar het politie bureau om te kijken hoeveel de schade zou kosten, maakte de politie ons duidelijk dat we daar niets te zoeken hadden. Toen gingen we naar een spuiterij (zeg je dat zo?). Terwijl Rene en het lieve vrouwtje zei dat het niet zo heel erg was en waarschijnlijk een paar honderd dollar zou kosten, vertelde deze spuiterij dat de schade heel erg was en ongeveer zo'n $1000,- zou gaan kosten. Gelukkig wisten Geert en Rene nog een goede auto-spuiter en mevrouw was zo aardig voor mij om daar samen naar toe te rijden. We kwamen op een veel meer professioneel ogend spuiterij aan en binnen no-time hadden ze de precieze kosten berekent: $810,-. Dit is minder dan $1000,- dus oke. Als ik contant zou betalen hoefde ik geen belasting te betalen, 10 minuten later stond ik met $740,- aan de balie. Dat was geregeld en hopelijk hoef ik er nooit meer iets van te horen. Maar nu onze auto nog. Bij een autobanden garage lagen er in zeer korte tijd 4 2^de handse banden onder voor in totaal maar $170,-, koopje. En dan de nieuwe garage. Vriendelijk was de enigste meneer op het eerste zicht niet, maar hij scheen fair te zijn. Daar moest ik de volgende ochtend komen.

Om 7 uur stonden we voor de garage, sleutels droppen en de tijd thuis vullen. 3 uur later stonden we weer in de garage en wat denk je, goedgekeurd! Meteen door naar de Transport huppeldepup om de auto op onze naam te zetten. $120,- kostte het want ook de overheid wil verdienen. De middag heb ik eigenlijk werkend doorgebracht. Geert en Rene gaan morgen namelijk naar Nieuw-Zeeland voor een week, en het huis moet wel netjes achtergelaten worden. Dankzij Frank en mijn ervaring was het gras rond de tegels zo geknipt en ook het gras gemaaid, dat we wel een duik in het zwembad hadden verdient. Maar niet te lang, want waar ik al heel lang naar uit keek was de auto van binnen helemaal te poetsen. Met een beetje schuurmiddel is het toch wel aardig gelukt en is de auto klaar voor een gevolg van onze trip. Onze doel voor komende dagen is werken. De 27^ste gaan wij naar Nieuw Zeeland voor 2 weken en we (vooral ik nu) zitten best low-budget. Op internet staan er gelukkig zat adressen om te werken, maar de meeste zijn toch voor minstens 3 weken, en dat hebben wij niet. Na een paar adressen gebeld te hebben kregen we overal hetzelfde te horen. Door de vele regen de afgelopen tijd is het fruit niet gaan groeien en is er dus ook geen werk, over 4 weken waarschijnlijk wel. Net nadat Cees, Liesbeth en oudste zoon Nigel zijn vertrokken zag Lisanne iets staan. Het is fabriekswerk, nagellak potjes vullen, stikkeren enz. Deze gaan we morgen vroeg bellen en hopen dat ze werk hebben. Anders dan rijden we naar Bundaberg. Daar is heel veel fruit picking en ondanks het slechte weer zullen ze toch wel iets van werk voor ons hebben!?

Melbourne (3)

Ja, alweer Melbourne.

We waren in Mildura. Daar hadden we een paar dagen extra geboekt zodat we op zoek konden naar werk. Ik weet niet of ik het al verteld heb maar daar stroomt een rivier waardoor de grond daar zeer vruchtbaar is en het vol staat met wijn-plantages. Maar om te werken, heb je een belasting-nummer nodig. Nu heb ik die al aangevraagd (9 Jan) maar Lisanne en Frank nog niet. Dat hadden we dus gedaan, want als je geen tax hebt dan mag de werkgever iets van 60% inhouden... Op de camping was het weer heerlijk afkoelen in het zwembad. Tijdens het eten hebben we besloten dat een klein campeer tafeltje geen gek idee is. Toen mijn pasta net van de kook was en ik die op mijn bord wilde laten kiepen, kwam er een druppeltje op mijn vinger. Dat veroorzaakte een automatische 'au!' waardoor ik mijn bord iets rechter probeerde te houden en tegelijk mijn vinger aflikken. Dat lukte niet helemaal, aan de andere kant van het bord stroomde mijn eten eraf, recht op mijn blote been. Dit was nog pijnlijker, maar gelukkig stond ik zo onder de douche, en heb ik niet eens een blaar overgehouden.

De volgende dag was hetbasicly het zelfde verhaal. Internet (om te kijken naar een reactie over het belastingsnummer), zwemmen en als verandering Hungry Jack's als eten. We hadden trouwens nog steeds niets gehoord van de tax, dus hebben we besloten om gewoon op reis te gaan en onderweg te kijken wanneer we een tax nummer hebben zodat we nog voor Nieuw-Zeeland ergens een weekje kunnen werken. Maar goed, Hungry Jack's... Lisanne deed niet mee, want die denkt aan de lijn en geld. Frank bestelde voor mij en had een heerlijk uitziende double whopper. Die wou ik al, maar ik neem niet hetzelfde, en toen zag ik de Ultimate double whopper! Heerlijk in mijn handen, klaar om opgegeten te worden had ik die burger in mijn hand. En toen rook ik iets vies, ham. Dat hoort niet op mijn burger, dus even ontleden. Oke, opnieuw. In mijn mond en daar gingen alle smaken en sappen... en vet. Uehhlll. Helemaal niet zo lekker als ik had gehoopt! Heel zonde dus want dat zou een van de laatste keren fast-food worden in korte tijd. We hebben namelijk besloten dat Februarie een gezonde maand wordt.

Zo, camping zit erop, tijd om weer op reis te gaan. Maar niet zonder muziek. Al langere tijd geleden hadden Frank en ik besloten om een nieuwe radio aan te schaffen, zodat we fatsoenlijk naar onze muziek op de ipod's kunnen luisteren en ook cd's kunnen afspelen. De dag ervoor hadden we een paar auto-winkels geprobeerd maar alles zat blijkbaar voor de hele week vol. We hadden wel een adres van een garage gekregen, maar die was de dag ervoor niet open. maar nu het een nieuwe dag was konden we toch maar even langs gaan en hopen dat ze diezelfde dag een nieuwe radio in konden bouwen, en het kon. Het maakte niet uit welke radio het was, ze deden het. Wij terug naar een auto winkel en daar een Dominator gekocht die was afgeprijst en nu maar $40,- kostte. Om 2 uur stonden wij bij de garage en na een uurtje wachten (papa doet dat veel sneller) en $78,- armer konden wij de weg op mét muziek! Na heel lang rijden kwamen we aan in het plaatsje Warracknabeal, een heel erg rustig plaatsje met weinig te doen, maar toch een paar dikke BMW's voor de plaatselijke supermarkt. Onze overnachting op Yarriambiak Creek Picnic Area was goedkoopen de toiletten/douches waren schoon, goed genoeg dus.

Voor alle duidelijkheid. We hadden besloten om nu aan onze reis terug te beginnen naar Brisbane, via de Great Ocean Road, Melbourne, Canberra en Sydney. Waar we gister ook achter kwamen is dat als je een auto koopt, je em binnen 14 dagen op je eigen naam over moet laten zetten, anders krijg je een boete. Nu is de auto geregistreert in Queensland (Brisbane enz.) dus daar komen we toch. Maar we hebben de auto 9 Jan gekocht, dus zitten we al over onze 14 dagen. We kunnen de papieren zo 'bewerken' dat we er 29 Jan van maken. Maar om binnen 2 weken in Brisbane te zijn, is het racen. Dat hadden we die dag dan ook gedaan, vroeg opstaan en rijden maar. In Warrnambool aangekomen (voor de Great Ocean Road) sloegen Frank en ik ieder nog een cd (TheRoots & Jamiroquai) in voor in de auto en zo konden we weer verder. Helaas zat het weer niet mee, maar toch heeft Lisanne ook even kunnen genieten van de 12 Appostelen, de vliegenen de London Bridgerots of zoiets. Omdat Frank en ik zo te spreken waren over onze eerste camping genaamd Aire River East Camp Ground, gingen we daar weer naar toe. Helaas was het flink bewolkt (geen sterren), en waren er veel minder mensen...

Gister avond mocht ik in de tent. Alleen werd ik wakker en was het koud, maar erger was dat het regende. Gelukkig niet hard zodat de binnentent niet nat werd maar het was wel vervelend toen we vanochtend weer vertokken. We stonden om 8 uur op, en om 2 uur waren we in Melbourne. En nu, weer op internet bij op dezelfde computer als eerder. Even wat nieuwe muziek gedownload zoals de nieuwe Madonna en Lenny Kravits zodat we straks weer flink wat kilometers aan het maken zijn. Ook gaan we straks uitzoeken ofdat we echt binnen 14 dagen de auto moeten overzetten, of dat we na onze handtekening gezet te hebben binnen 14 dagen in Queensland moeten zijn. Anyway, we zien wel. Helaas is het bewolkt en een beetje vies, gelukkig is mijn huidje bruin (aangezien mijn billen wit zijn), maar de komende dagen moet daar verandering in komen (het weer dan). Gegroet en tot snel!?

P.s. nog een filmpje van de zeehonden van toen. Deze zeehond is op zoek naar zijn mama maar kan haar helaas niet vinden.

Mildura

Gister is mijn verhaal die nu eraankomt helaas op het einde verdwenen, dus nu poging 2..

Om Lisanne de volgende dag op te halen van het vliegveld, zijn Frank en ik zo dicht mogelijk in de buurt van het vliegtuig gestationeerd. We kwamen bij Adelaide Shoves Caravan Park. Een zeer grote, nette en dure camping dat me deed denken aan de vakanties vroeger in Frankrijk. Bij onze plaats aangekomen, stond er al iemand met zijn grote vouwwagen. gelukkig was hij zo vriendelijk om er samen uit te komen, aangezien er al iemand anders op zijn plek stond. Die man belde met zijn mobiel naar de receptie (we wilde er ook heen rijden) en zo kregen wij een ander plaatsje toegewezen. Gelukkig eentje iets meer uit de drukte en meer in de zon! Ook die avond zaten we vlak bij zee en met onze goedkope en duurzame uitklapbare stoelen hebben wij voor de 2de keer genoten van een hele mooie zonsondergang.

Lisanne kwam die dag om 3 uur s'middags aan, genoeg tijd dus om rustig de buurt van Adelaide verder te verkennen. Zo zijn wij aangekomen bij de Harbour Town van Adelaide. Daar kwam ik eindelijk een leuke korte spijkerbroek tegen voor natuurlijk weinig geld ($30,-) en van het merk Converse. Nu ik me als backpacker niet op merken moet gaan letten vond ik dit toch wel redelijk om de broek te kopen gezien het maar voor een klein bedrag was. Met een leuke korte broek op zak kom ik in de Levi's winkel 3 deuren verder een nog leukere tegen.Deze was wel $20,- meer, maar wel een stuk mooier en hij zat beter. Voor het eerst in mijn leven heb ik dus terug gemoeten naar een kleding winkel! Helaas deed de Converse Store niet aan refunds, maar nu heb ik wel 2 leuke shirts die mooi bij mijn nieuwe broek passen. Binnen misschien wel een uur (incl broodje bij de Subway) hadden we het wel gehad in deze saaie Harbour Town en zo besloten Frank en ik om onze tijd maar op te vullen met een lekkere milkshake bij de MacDonalds. We hebben ons een uur kunnen vermaken met ieder een grote shake en een grote friet en toen was het tijd om naar het vliegveld te rijden. Daar liet ik me een klein beetje verleiden door de heerlijke geur van de Hungry Jack's en zo had ik opeens een grote Coke in mijn hand. Hier was trouwens zo'n ghetto negerin aan het werk die na 4 keer vragen wat ik moest hebben het eindelijk begreep, en ik zei alleen maar ' a large coke please'. Zo moeilijk lijkt me dat niet! Maar goed, eindelijk zag ik Lisanne weer wat leuker was dan ik dacht en nu konden we met z'n 3en aan ons grote avondtuur beginnen. Dat kan natuurlijk niet met een lege maag en zo kwamen we terecht bij de Mac, alweer. Nou is het voor Lisanne wel te begrijpen, want na een paar weken met Geert en Rene gegeten te hebben snak je gewoon naar een vette hap (no offence). S'avonds hebben we de Van bij Highway 1 Caravan Park en daar ging ie dan, met z'n 3en in de Van. Het was echt een nachtmerrie, ik lag in het midden en ik wil niet zeggen dat ik breed ben, maar ik kon mijn armen niet eens naast me leggen. Dit zorgde voor een hele slechte nachtrust, maar het was wel goed voor de lachspieren.

Waar gaan we beginnen was de vraag. Nu zaten we dicht bij Kangaroo Island, wat bekend staat voor de vele dier soorten, dus waarschijnlijk wel een leuk ding om te doen. Eerst nog de stad in waar we een tent, luchtbed en pomp hebben gekocht en een Ikea bezocht hebben (die bijna hetzelfde is als die in Eindhoven) zijn we naar Rapid Bay gereden. Daar stonden we vlak aan het strand met een heerlijke heldere zee en een brandend zonnetje: TOP! We hadden geen avond eten gekocht die dag, dus Frank en ik op zoek (lopend) naar een supermarkt. Een camping vlak een de zee, je zou toch zeggen dat het een gouden handel is om vlakbij een winkel te hebben, blijkt Rapid Bay te bestaan uit een paar straten en een Cricket club. Maar goed dat we chips in overvloed hadden.

Na een goede nacht slapen was het vroeg opstaan om naar Kangaroo Island te gaan. Eenmaal aangekomen bij de ferry waren we even van gedachte verandert, want met z'n 3en en de Van was een retourtje maar liefst $420,-. Een beetje veel voor ons backpackers, maar toch maar gedaan. Na een rustige rit over water kwamen we aan en meteen viel ons al iets op. Een verkeersbord met een pinguin erop! Maar dat komt later. Kangaroo Island kent 2 verharde wegen, waar je 110 mag. Als hoofdstad heb je Kingscote, wat niet groter dan Veghel is en daar hebben we in de supermarkt uitgezocht wat we die avond gingen eten. Eerst reden we naar Seal Bay, en de naam zegt het al, daar zijn zeehonden. Tegen een kleine betaling ging een gids met ons mee het strand op waar we uiteindelijk 2 meter van wilde zeehonden stonden. Niet heel spannend om te vertellen, wel heel leuk om mee te maken! In het souvenier winkeltje hebben we nog wat tips gekregen van een zeer vriendelijke bejaarde man en zo kwamen we terecht bij Western Kangaroo Island Camping Park. Het was er totaal niet druk wat als resultaat had dat we konden staan waar we wilden. Zonder beltaald te hebben voor stroom, gingen we op het mooiste plaatsje staan waar een stroompaal stond zodat we onze ipod's en mobieltjes konden opladen. En toen was het etenstijd. Voor het eerst hebben we gebruik gemaakt van de camping keuken wat heel leuk was om te doen en natuurlijk nog veel vaker zal voorkomen. Binnen de kortste tijd hadden we voor ons neus: gebakken aardappels, kip-sate (van de bbq) en worteltjes en erwtjes (uit blik). Toen eenmaal de zon was verdwenen en we net in bed stapten, kwamen de wilde dieren tevoorschijn (Kangaroo's, walibi's en veel soorten vogels).

Dag 2 Kangaroo Island. We waren vlak bij nationaal park Flinder's Chase waar nog wat hoogtepunten van het eiland waren. Deze waren gelukkig wel bereikbaar, maar de rest van het park niet. Het grootste gedeelte was namelijk afgebrand door een bliksem inslag enkele weken terug en nog steeds onbereikbaar. Gelukkig hebben we toch de Remarkable Rocks gezien (vreemde rotsen op een vreemde plek) en de Admirals Arch (waar veel zeehonden lagen te chillen). Op de terugweg naar Kingscote kwamen we nog lang de Kerry Hill Caves, waar we de grot zijn ingegaan die is vernoemd naar een vermist paard. Tijdens etenstijd wilden we het iets gemakkelijker aanpakken en zo had lisanne witte bonen in tomaten saus met kaas van Heinz. Ik heb het niet geproeft, maar gelukkig hebben ze het niet in Nederland (zie filmpje). S'avonds was het tijd voor topatractie van het eiland: de pinguin tour. Aan wal heeft men wat gaten gemaakt waar nu de pinguins slapen. S'nachts kwamen ze tevoorschijn na een dagje uit eten. Heel leuk om al die lieve, knuffelige pinguins te zien. In het donker moesten we terug naar de campeerplaats. Het was geen gratis plaats, maar ook geen beheerd plaats. Maar goed, in het donker moesten wij dus zoeken naar een plaatsje en wat gebeurde er.... We kwamen vast te zitten. Alle campeerders (5 man) kwam te hulp maar het schoot niet op. Enigste optie was wachten totdat het licht was en dan maar ploeteren....

Half 7, net licht en wij waren al actief bezig om onze Van los te krijgen zodat we de ferry van half 11 terug konden pakken. Wonderbaarlijk had Frank een slim idee en al snel hadden we de auto omhoog gekrikt en dikke takken onder het linker achterwiel gelegd en zo kwamen we na 3 keer dat over te hebben gedaan weer de weg op. In Penneshaw wachtend op de ferry had ik het even niet meer en zo hadden we ieder toch even een half uurtje voor zichzelf. De rit terug op het water viel helaas heel erg tegen. De golven waren zo hard dat zelfs ik er misselijk van werd. Terug op het land was het tijd om te rijden. We kwamen bij Rivers Edge Caravan Park in Tailem Bend. Een saaie camping met niet zo'n nette faciliteiten, maar jammer dan. Die avond mocht ik in de tent slapen, wat heel fijn is om even op je eigen te zijn voor een beetje privicy.

Helaas werd ons lekkere ontbijtje bestaande uit getoast brood verstoord door de vele vliegen. Het was warm en de zon scheen flink, en Lisanne had zin om te zonnen. Nu zijn Frank en ik ook wel toe aan een tintje dus snel op zoek naar een gratis sta-plaats. We kwamen bij de Pink Lakes, een roze gekleurd meer door de algen maar lang bleven we er niet. We hadden een mooie plaats, en stoelen al uitgezet, maar de vliegen waren er de baas dus wij snel verder naar de volgende. Toen ik de Van uitstapte waren we terecht gekomen ergens tussen de bomen, waar Frank al een leuk plaatsje heeft gezocht. Daar heb ik nog geen voet op de grond gezet, want hier krioelde het van de reuze mieren! Enigste plaats die over bleef: Walpeup Wayside Stop. Nu ik de naam zo lees is het me duidelijk dat we er 2 keer langs gereden waren zonder het opgemerkt te hebben. Daar waren ook wat mieren, maar niet zo veel. Wat heel fijn was, was dat er een schone (wel openbare) sanitaire voorziening was.

Via Ouyen kwamen we weer de weg op naar Mildura. Daar waren we 10 dagen gelden ook al geweest maar daar in de buurt weten we een goedkope camping te zitten. Ook zit er een rivier in de buurt, die ervoor zorgt dat er heel veel wijngaarden in de buurt zijn, dus werk. In het centrum van Mildura hebben we nog wat boodschappen gedaan die hopelijk veel invloed zullen hebben op onze lichamen. We hebben fitness apperatuur gekocht. Lisanne een hoepel (goed voor de buikspieren) Frank een springtouw (conditie) en ik push-up bars (voor het bovenlichaam)(zodat ik niet op de grond hoef) en van die hand-knijpers. Terug op Sun Siesta Caravan Park hebben we ons flink uit de naad gezweet en lekker afgekoeld in het zwembad. Ook heb ik nog het voorste gedeelte van de auto van binnen schoongemaakt, want dat was echt nodig. Mijn werk werd ook nog eens beloond: Lisanne maakte mijn eten klaar en onder een stuk van het dashboard kwam ik een briefje van $5,- tegen!

En dan maar weer het centrum in. Om te werken moeten we wel een belastingnummer hebben, dus even kijken of ik al antwoord heb gekregen op mijn aanvraag. Er zit hier maar 1 internet cafe wat eigenlijk te duur is, maar wat moet dat moet. Helaas nog geen belasting nummer dus dan maar een leuk verhaaltje voor de site schrijven. Ik was bijna klaar en toen drukte ik de computer waarschijnlijk uit waardoor ik in principe niets had gedaan en mijn originele leukere verhaal verloren is gegaan. Die irritatie heb ik er wel afgeweken in het zwembad op de camping, waar we 2 uur heerlijk lagen/zwommen te converseren.

En nu. Nu toch maar weer het internet op. En na meer dan 2 uur is dit het resultaat. Hopelijk heb je genoten, ik ga weer.

Aju paraplu!

Adelaide

Eindelijk het lang verwachte verhaal getiteld Adelaide, terwijl het toch meer afspeeld op de wegvan Melbourne naar Adelaide.

Na de Van 1 dag in bezit te hebben was het tijd om hem te testen. Zoals je je misschien nog kunt herrineren heeft Frank een heel leuk boek over Australie. In dat zelfde boek staan ook routes. Over de Great Ocean Road zouden we een dag doen, ongeveer 400km. Met een goed humeur een heel veel spanning zijn wij de weg op gegaan. Na eindelijk een beetje uit Melbourne te zijn gereden werd al duidelijk dat Australie buiten de grote steden, heel weinig te doen is. Over het algemeen is het alleen maar vlak, en dat kilometers lang. Om zo iets te evenaren moet je richting opa en oma sintmaartensdijk rijden, die wonen in Goudswaard. Maar goed. Eindelijk kwamen we de Great Ocean Road op, wat overigens gewoon een benaming is voor de weg die langs de kust loopt. Met weinig moeite zijn wij vaak berg opwaards gereden en bij de meest mooie uitzichtpunten gestopt om mooie kiekjes te maken van deprachtige oceaan. Al snel zagen wij in dat we de Great Ocean Road nooit in 1 keer konden rijden, dus al snel maakten wij gebruik van onze camping gids waar de meeste campings en gratis overnachtingen in staan. We kwamen na 5km zandweg terecht bij een hele mooie campeer plaats, waar wij gelukkig niet de enige waren. Hier waren enkele gezinnen en opa's en oma's die genieten van het campeer leven. Die staanplaats was overigens meer een grasveld. Dit omdat het gratis was, je nergens hoefde te melden, en er geen stroom en douches zijn. Maar toch hadden wij een heel mooi plekje in een soort van vallei dat werd gevuld met de gouden kleuren van een ondergaande zon. Achter ons zagen wij voor het eerst een wild dier: een koala! En omdat het al snel donker werd lagen wij voor het eerst in onze Van. Helaas hebben we die nacht niet heel erg goed geslapen want het was echt ijskoud.

De volgende dag zijn wij meteen naar een shopping mall gereden. Niet zoals gebruikelijk voor eten, maar ook voor een fatsoenlijk hoofdkussen en een warm laken om over ons niet-gevulde dekbed te doen. Eenmaal de buit binnen konden we weer verder. Op de 2de helft van de Great Ocean Road kwamen wij lang de 12 Apostelen. Gelukkig dat we ze al hebben gezien, want wie weet verdwijnt er morgen nog een rots en zijn het er opeens nog maar 6 (?). Heel veel tijd hadden we niet: snel foto maken en meteen weer de Van in, want ook hier waren de vliegen gewoon te irritant. Een aantal kilometers later kwamen we zoals Frank zijn boek gepland bij de Otway Fly Top Tree Park aan. Hier hebben wij voor te veel geld door de bomen gelopen en ook hier weer veel vliegen van ons afgeslagen. Maar ik heb er geen spijt van gehad, want het was wel een leuke ervaring, 25m boven de grond door de bomen lopen. Die avond hebben wij weer voor een gratis overnachting gekozen. Dit keer was het in het bos in Norrowong. Daar kreeg ik wel een leuk kamp gevoel, maar door de vreemde bomen leek ik toch meer in een scene te zitten van Blairwitch Project. S'avond was het tijd voor een lekkere slok Bacardi. Het kost hier overigens veel te duur en helaas was de fles die avond meteen op....

Na heerlijk geslapen te hebben werd het tijd om kilometers te maken. De Great Ocean Road zat erop en wij onderweg naar Halls Gap, waar weer iets te doen was na kilometers rijden. Daar zijn we naar de Reid Lookout gegaan, waar we aan het randje van de afgrond konden staan. Ook was er in de buurt de Balconies (rotsen die op balkonnen lijken) en de Mc Kenzie Falls. Deze waterval was volgens Frank zijn boek een must-see, maar viel helaas een beetje tegen vanwege het weinige water dat naar beneden kwam. Het werd al laat wat ons in no-time in Horsham heeft gebracht. Daar waren wij voor de 3de keer op rij op een gratis plaats gaan staan. Helaas was dit slecht 50 meter van de weg, dus het was alleen slapen, niet genieten.

En weer rijden. Nu hadden we onze eindbestemming al gepland voor die avond: Mildura (dat 350km rijden was). Nou daar kwamen we lang de weg kilometers niets tegen. Heel veel rood landschap en dan kwam je opeens door een dorpje gescheurd dat maar 2 straten had. Daar ben ik ook voor de 2de keer in mijn chaufeurs-leven aangehouden. Gelukkig niet omdat ik te hard reed, maar om even te blazen. Zonder het te weten was ik een paar kilometer door gereden met de politie achter me aan, dus de agente dacht dat ik nooit zou stoppen. Maar ze was heel aardig en wenste ons succes met onze reis en we konden verder. In Ouyen stopte we om de traditionele en zeer bekende vanilla slice te proberen. Dat is gewoon een tompoes maar toch iets lekkerder dan die van de HEMA. Eenmaal in Mildura kwamen we eindelijk aan bij Sun Siesta Caravan Park. Na 3 dagen niet betaald te hebben hoefden we gelukkig slecht $13,- te betalen voor onze plaats. We hadden geen stroom (wat we ook niet nodig hebben) en ook geen mooi groen gras, maar wel een schone douche en een zwembad! Daar konden we even lekker wat baantjes in trekken, de was doen en natuurlijk douchen.

Na een hele lange douche was het dan toch echt tijd om weer verder te racen, want we hadden voor die dag 400 km gepland staan. Onderweg kwamen we langs de Murray River, Australie's grootste rivier. Voor mij had dit toch weinig indruk en zo waren we weer snel de weg op. Helaas heb ik onderweg afscheid moeten nemen van mijn vers gekochte fruit, want het is niet toegestaan South Australia in te gaan met fruit. Hier heerst namelijk een soort van bangheid voor fruitvliegjes, terwijl er langs de weg kilometers lang druiven planten staan. Maar goed, liever weg gooien dan een boete oplopen. We kwamen al vroeg aan in Gawler, een voorstad van Adelaide. Daar hebben we nog even wat boodschappen gedaan en de plaatselijke Mc Donalds bezocht. Nou weet ik dat mijn engels niet superieur is en ook geen accent bevat.Na 3 keer vragen welke mc flurry ik wou (ik kon kiezen tussen m&m en oreo) begreep de medewerkster mij pas. Terug naar de camping voor een Van opruiming, want er lag nog het een en ander in van de vorige eigenaar waar wij geen moer een hebben. Voor $20,- hadden wij een plaats. $20,- Is nog eigenlijk niet veel, maar wat een mooie, nette sanitaire voorziening hadden ze daar. Gewoon dik in orde, en de rest van de camping zoals de planten werden netjes bijgehouden, die camping was dus een goede keus.

Hier moesten we wel uitchecken dus we waren alweer (voor ons) vroeg op weg naar Adelaide. Gelukkig was het rustig op de weg en waren we er snel. Na wat winkels te hebben bekeken ben ik tot conclusie gekomen dat Adelaide wint van Melbourne. Het zijn helaas niet zo'n leuke winkels, maar over het algemeen hangt er hier een fijnere sfeer als je door de straat loopt. Die avond hebben we best lang moeten rijden voor een gratis slaap plaats, maar het was de moeite waard. We stonden echt heel vlak naast het strand, en de zon ging aan de zeekant onder. Dit was dus een mooie gelegenheid om de nieuwe camera van Frank uit te proberen en voor het eerst een zonsondergang mee te maken. Helaas duurde het niet heel lang. Ik wist dat het hier in Australie heel snel donker is, maar als je op de zon lette was het bijna absurt te noemen.

En dan vandaag. Eigenlijk stond op de planning, mailbox kijken en weer verder want het internet is echt te duur. Helaas moesten Frank en ik toch ons verhaal kwijt... Vandaag hebben we trouwens de Botanic Gardens van Adelaide bezocht. Mooi, maar toch niet zo mooi als Sydney...

Nu snel van de computer af en weer verder. En morgen, dan halen we Lisanne op van het vliegveld zodat we met z'n 3en verder op avontuur gaan.

Melbourne (2)

Het is pas 3 dagen geleden dat mijn laatste berichtje is geplaatst, maar toch komt hier al weer de nieuwe. Dit, omdat Frank en ik een tochtje gaan maken...

3 Dagen geleden was nog niet helemaal compleet...

S' middags hadden we niet veel te doen, maar op Federation Square waar ik een paar foto's van heb gemaakt, waren wat musea. 1 Daarvan was het Australische race museum. Frank wou wel even kijken, dus ik mee want buiten werd het al wat warmer. Eenmaal binnen kreeg ik al het idee dat het met paarden te maken had, maar nergens stond het duidelijk. De entree was $10,- p.p. dus ik haakte eigenlijk al af. Helaas was het meisje achter de balie wel heel vriendelijk en wou wel doen alsof we een voucher hadden zodat we 2 voor de prijs van 1 hadden: vooruit dan... Eenmaal boven werd het helemaal duidelijk, paardenraces. Het was totaal niet interesant voor ons (er schijnen meer dan 350 paardenrace stadions in Australie te zijn). Wel was het een geheel nieuw gebouw, met de nieuwste technologie, ook de wc's waren super-duper-netjes én, we waren er als enigste! Na een kwartier hadden we het dan ook weer gezien en hoe gek het ook klint en was, Frank moest toch nog even door de souveniertjes snuffelen. En nog steeds was het middag, geen etenstijd. We zagen een bord met Royal Botanic Gardens (de Melbourne versie) en werden nieuwschierig. Vreemd genoeg kwamen we uit bij een stadion. Daar waren heel veel mensen dus moest er die avond wel een wedstrijd spelen. Wij liepen dus richting een kassa om te kijken wat er te doen was en hoe duur het was. Op dat moment liep er een man heel dicht naast me, net een man die heel sneaky illegale shit verhandelt. hij zegt heel snel: 'hey, you want a ticket for the match?'. Nog voordat ik kon antwoorden had ik het kaartje al in mijn handen en weg was de mysterieuze man. Leuk, een kaartje voor een cricket wedstrijd, dat had ik toch nog nooit gezien. Een kaartje voor Frank was maar $10,-, en hij kreeg een tas met leuke spullentjes zoals een mini cricket, bal, button en nog veel meer. Daar zaten wij dan, mooi plekje, de staat Victoria (thuis team) - Tasmanie. Eerst begrepen we totaal niet hoe het spel in elkaar zat, en waarom men soms heel uitbundig applaudiseerden, maar na verloop van tijd hadden we het door. Het thuis team had gewonnen, wij werden ongeveer 3 uur vermaakt en hadden daar lekkere frietjes op!

En dan nog een dag Melbourne. Nee, dit is een stad voor mij. Sydney is echt een stad met hoge gebouwen en Melbourne is net Eindhoven... Nu is er dus in het nieuws dat er vanwege het warme weer een slangen plaag heerst, maar er word niets verteld over die vervelende vliegen. Je moet je maar die beelden voorstellen die je op tv ziet over Afrika. Warm, en veel vliegen. In Afrika laten ze de vliegen gewoon zitten, maar hier is het net alsof iedereen naar elkaar aan het zwaaien is. En 1 keer zwaaien is niet genoeg, nee! Ze blijven maar rond je hoofd buzzen, maar dat is toch wel een beetje begrijpelijk: wie houd er nou niet van zo'n heerlijk europeaans hoofd! Eindelijk kwamen we het tegen: gratis vervoer door Melbourne, want hier doen ze veel aan tourisme. Met de bus zijn we uitgestapt bij Carltons Gardens. Daar was een park wat 2 keer zo groot was als die van Veghel, maar net zo rustig. Vlakbij nog even gekeken naar het Melbourne Museum, maar we moeten op ons budget letten dus maar niet gedaan. Die avond zijn we over de Queen Victoria Markt gelopen. Een (als die helemaal geopend is) 7 hectare grote markt met kleding, souveniers, eten en noem maar op. Wel leuk om te zien, maar veels te druk. Die avond waren Frank en ikbenieuwd naar de Cinema Room in ons hostel. Nou, daar zat helemaal niemand, wel speelde een film met Clive Owen (de acteur van de o-zo-slechte film I'll Sleep When I'm Dead). Nou, ook deze film was saai dus maar even naar de wc. Toen ik terug kwam zat Frank daar met een mevrouw van het hostel, we mochten onze eigen film uitkiezen! Dit werd Top Gun, want die hadden we allebei nog niet gezien en de rest was ook niets aan.

Laat in bed, enweinig geslapen. Ik werd namelijk door Frank gewekt want hij had last van zijn nachtelijke erectie. ik zei nog dat we met z'n 6en op een kamer sliepen maar daar had hij ook al over na gedacht. O nee. Hij had last van zijn arm(niet doordie nachtelijke erectie). Wij naar beneden en toen maar besloten om er een dokter naar te laten kijken. Zijn we eindelijk aan de beurt om een korte samenvatting te geven en daarna netjes te wachten totdat er een dokter beschikbaar is, valt Frank halverwege bijna van zijn stokje. Maar het was maar bijna... Zitten wij3 uur te wachten, met 6 mensen nog voor ons. De pijn was al minder dus maar besloten om terug te gaan naar het hostel, om nog te proberen om een paar uur te kunnen slapen. En dan werd het een echte zomerdag, maar liefst 41 graden, en dat niet met een koele wind, maar met een hele warme. Maar wat wel leuk was: we hebben een Van gekocht (een Ford Econovan uit 1995). Hopelijk is het iets, maar dat zien we vanzelf wel. Daarna wat spullen voor de auto gekocht en toen was het weer tijd om te eten. In de Lonely Planet stond een goede recensie van Don Don, dus ik was wel nieuwsgierig. En wat er stond bleek ook waar te zijn. We hadden beide Japanse kip curry met rijst. Het was goedkoop, vullend, snel klaar en lekker. Een aanrader dus! S'avonds nog 2 wassen gedraaid en even kunnen genieten van de sterren op het dak terras met de mooie muziek van John Legend.

En nu. Vandaag uitgecheckt. Een sleutelmaker zijn dag nog erger gemaakt (want hij was zo veel aan het schelden ((in zich zelf)) dat we rustig moesten doen). Dus mooi geen sleutel daar laten maken! Dadelijk nog even wat eten inkopen en dan gaan we de Van uitproberen, we gaan de Great Ocean Road rijden. Een rit van bijna 400km. En daarna zien we wel...

Hopelijk tot snel, over en uit!

Melbourne

Beste kinderen,het verhaaltje wat zo gaat beginnen, speelt zich vanaf een paar dagen eerder af...

Gezien Frank helemaal into Hardrock Cafe is door Grand Canaria moeten we ook naar de HRC in Sydney. Ik moet toegeven dat de milkshake in Surfers ontzettend lekker was, dus waarom niet. In Frank zijn reisboek staat dat HRC Sydney ergens bij de wijk Kings Cross ligt, dat is helemaal niet erg, want daar zijn zijn we nog niet geweest en het zou ongeveer maar zo'n kwartier lopen zijn. Allereerst kwamen we door de homosexuele straat van Sydney: Oxford Street. Daar zijn natuurlijk ook gewone winkels,maar opvallend waren de vele sex winkels. De etalages van deze winkels bevatten de meestsensuele speeltjes zoals dildo's, cockringen maar ook (heel leuk voor de carnaval) .... (ik ben de naam kwijt maar het zijn van die latex maskers). Ook was er een winkel waar je als homosexueel terecht kunt als er geweld tegen je is gebruikt. Verder was de straat versierd met hele mooie regenboog kleurige vlaggen en liepen er homoseksuele mannen rond, de homoseksuele vrouwen hebben we helaas niet kunnen bezichtigen. Maar goed, onze missie: HRC! Ik pak de Lonely Planet erbij om de plattegrond te pakken, word Frank aangesproken door een hele vriendelijke meneer met een lief hondje, en een voorbijganger (man met leren broek) stopt ook even om Frank zijn stem te horen. De meneer stuurt ons een hele andere kant op (niet zijn huis) en wij zetten em op het lopen. Lopen en lopen en lopen, maar geen HRC. Het is warm, hoge luchtvochtigheid en wij hebben toch wel bijna 3 kwartier gelopen. Komen we in een klein centrum aan, en daar liep een City Guard. En wat voor antwoord denk je dat we krijgen: HRC Sydney is vorig jaar gesloten......... Hierbij wil ik dus degene bedanken die dat fantastische reisboek aan Frank heeft gegeven. Maar het was wel een leuke dagvulling, want door al dat lopen verbrand je toch aardig wat calorieen. En toen was het weer zover, voor de zoveelste keer kwamen we 1 van de misschien wel 8 Mc Donalds tegen en we hadden al 7 dagen geen fastfood op, tijd om onszelf eens rijkelijk te belonen. Friet was koud, Burger lag al langer op ons te wachten en toen we net klaar waren met eten werd een meisje na 20 minuten coma wakker en liet ons een hele mooie, bruine fontein zien!

Helaas liet het zonnetje zich niet erg goed zien, maar toch wilde ik Frank The Rocks laten zien, een wijk uit midden 1800 waar nu wat duurdere winkels zitten. Eenmaal daar aangekomen waar bijna een bruiloft begon aan de voet van 'de brug', begon het te regenen. Gelukkig stonden wij onder wat bomen waardoor we slecht enkele druppeltjes voelden en na 5 minuten naar een limo-hummer te hebben gestaard kon onze tocht verder. S'avonds begon het Sydney Festival, een festival door de gemeente georganiseerd wat ongeveer 2 weken duurd. Dag 1 was gratis, dus s'avond (het was nog steeds droog) de straten door. Eenmaal aangekomen bij de Plump Dj's (wat niets aanwas) stonden een paar duizend man te dansen over verschillende straten. Een blok verder lopen kwamen we bij hip hop sensatie Spank Rock. Dat heb ik eerst op de ipod van Frank beluisterd, maar eenmaal daar was het toch leuke muziek. Hier waren wat minder mensen en het geluid was minder, maar toen een minuutje Put Your Hand Up For Detroit werd gedraaid ging iedereen los! Hopelijk was de burgemeester van Veghel er ook, want dit mag van mij wel herhaald worden. Om het stappen gevoel door te zetten gingen wij met ons boekje met vouchers op zoek naar de barren. In totaal hebben we er 7 gehad, en op 1tje na waren er slechte dj's, saaie mensen en geen mooi interieur. Maar goed, een leuke avond voor maar $11,40 en toch 4 drankjes op.

Het is echt zo, na regen komt zonneschijn! Na wat winkels weer te hebben bezocht wilde ik toch wat gaan kleuren, dus op naar het park. Daar toch nog ander half uur kunnen genieten en toen was het tijd voor de eerste echte avondmaal, want die hadden we eigenlijk steeds over geslagen. Het werd: Pizza bij de Turkse kebab tent!

Onze laatste dag in Sydney, want die avond vertrok ons vliegtuig naar Melbourne. We hadden nog steeds een tegoedbon voor een ontbijt in onze portomonee dus die hebben we maar gebruikt. Gratis 2 geroosterde boterhammen met jam en een koffie (wat ik na 3 slokjes toch maar weg zette). Toen maar weer geinternet om naar een auto te kijken die we binnenkort toch maar moeten aanschaffen. In Sydney is het ons opgevallen dat auto's heel snel tuuteren, wat echt ontzettend irritant is want vaak is er helemaal niets aan de hand. Ook deze keer ging het helemaal nergens om, en toen werd dat ook eindelijk gestraft. Een politie man stond op de hoek (die hier heel veel respect krijgen) en riep ontzettend hard: 'You, get over there'. Zo klinkt het minder, maar je had erbij moeten zijn ;) Ook die avond deden we aan avond eten: Pizza. Nu bij een Italiaan. De prijzen die buiten hingen en ons naar binnen hadden gelokt waren blijkbaar voor take-away, maar toch bleven we want het zag er 1000 keer beter uit dan Serelli. Met een volle maag haastte we ons naar de shuttle, die ons voor weinig naar het vliegveld bracht. Onze hostel voor die nacht was niet helemaal geregeld, maar we hadden besloten gewoon langs te gaan. 1,5 Uur verder komen we aan in Melbourne. Eenmaal onze bagage van de band te hebben gepakt zagen we een hoekje waar verschillende advertenties (van hostels, hotels,motels etc. )op stonden met een gratis telefoon. Het leek me niet zo verkeerd om toch maar een hostel te bellen voor het geval we er een paar ter plekke af moesten gaan. In totaal waren er 11 hostels, en gelukkig had de 11de die ik had gebeld wel 2 bedden vrij. Heel toevallig was dat de Melbourne versie van het hostel die we in Sydney hadden.

En nu zijn we in Melbourne. Onze hostel is een stuk netter, iets goedkoper maar we slapen met z'n 6en op een kamer en het ligt net buiten het centrum. Vanmorgen onze 1ste betaalde ontbijt gedaan: heerlijk. Melbourne centrum vind ik nu wel iets minder fijn dan Sydney, maar we zullen zo eens gaan rondkijken wat er hier te winkelen is. Wel heeft Frank een riem gekocht van Energie voor maar 20 euro, en ik een singletje van Band Aid - Do they know it's christmas. Misschien vreemde keus, maar ik denk dat ik er thuis wel iets mee kan en anders is er misschien wel iemand op internet die er veel geld voor wil neerleggen.

Zo. Weer up-to-date? Helaas heb ik hier in het internet cafe voor 2 en een half uur internet, want ik kom er net achter dat er hier geen usb-poort zit. Dit betekend dat ik dus geen foto's kan uppen...

Groeten vanuit Melbourne

Sydney

Put your hands up for Sydney, A lovely city! Tukudukuduk, Tukudukudukduuu, Tukudukuduk, Tukudukudukuuu.....

Jaja. Wat jullie alleen van foto's kennen en natuur documenten, daar ben ik, whahaha. Nee grapje. Sydney is echt een hele leuke stad. Al dagen zijn Frank en ik op ons geld aan het letten en toch blijven we leuke dingen zien. Laten we bij het begin beginnen. (P.s. omdat ik zo leuk schrijf, raffle ik het niet te veel af en daardoor moet je pas gaan lezen als je ook echt de tijd hebt!)

Het was dus oudjaar. Die ochtend stonden we heel vroeg op om ons vliegtuig van 7 uur s'ochtend te pakken naar, je raad het nooit, Sydney! In Sydney aangekomen gingen we eerst naar onze slaapplaats die avond. Dat was in Bondi Beach, wat nog steeds bij Sydney hoort maar toch met de bus 20 minuten van de stad af ligt. In Bondi beach woont Moniek, de dochter van Wim die samen met papa in het voetbal team speelt. Bij Moniek aangekomen dropten we onze tassen en gingen naar het centrum (de stad zelf). De bus zat bomvol en in Sydney was het al helemaal erg, heel veel mensen op ieder stukje stoep. Maar wij Nederlanders trekken ons daar niets van aan en gaan lekker rustig wat winkeltjes af. Nou hadden wij van Moniek gehoord dat je waarschijnlijk voor nieuwjaar een kaartje moet kopen om van het vuurwerk op de harbour Bridge te genieten. Wij richting de Botanic Garden, wat Lisanne en ik nog wisten wat een hele mooie uitzicht had op zowel de brug als het opera gebouw. Eenmaal in de buurt stond er toch een rij: wij waren niet de enigste! En iedereen had tassen vol met drinken en eten dus wij hadden maar besloten op even haast te maken. Eenmaal een supermarkt gevonden te hebben was het met grote moeite gelukt om een weg te vinden door de drukke paden en een lekker vol winkelmandje te hebben. Met 3 boodschappen tassen vol liepen wij weer terug naar de place-to-be. Sjagerijnig en moe aangekomen sloten we achteraan in de rij, die intussen al weer een stuk gekrompen was. O ja, alle te koop kaarten waren uitverkocht, maar er waren nog voldoende gratis plaatsen. Bij binnenkomst om 3 uur smiddags wisten wij nog een redelijk leuk plekje te vinden en toen begon de ongeloofelijke saaie en lange dag. Maar goed. Eenmaal half 12 wisten wij een leuk plekje en hebben we toch nog van het mooie vuurwerk kunnen genieten. En toen was het mieeeeeeuuujjjjwwww, iedereen meteen naar huis. Wij wachten totdat de meeste voorbij waren en toen zijn ook wij maar gegaan. Om 2 uur lagen, nee wacht dat zeg ik verkeerd. Lag Frank op een luchtbed, Lisanne op de bank en ik op een beetje onderuitgezakte stoel. Lang hebben we niet geslapen, want bij Moniek in haar appartement was het al zo druk dus Frank en ik het internet op.

Maze backpackpackers hostel was het geworden, niet omdat dat de goedkoopste en mooiste was, maar omdat er daar nog wel plek was voor die avond. We slapen op een kamer voor 4 personen, omdat dat goedkoper is aangezien het al zo duur is omdat het de 1ste week van het nieuwe jaar is. De slaapkamer was heel netjes, alleen zijn de ventilators een paar jaar niet afgestoft. De badkamer is minder prettig, een lekkere pislucht hangt er en maar 2 douches, waarvan beide het hout waar je je spullentjes op kunt zetten aan het wegrotten is. Maar goed, Ik was allang blij een slaapplaats te hebben, en dat zorgt voor een veel beter en fijner gevoel voor de rest van de dag. Die dag dat we Lisanne s'avonds op het vliegveld moesten afzetten hebben we nog even heerlijk gelegen in de Royal Botanic Garden met een super uitzicht op de brug en opera house. Toen was het tijd om lisanne af te zetten. Met meer moeite dan verwacht was het me toch gelukt en om 9 uur lag ik al weer in bed te slapen.

En dan. Dan ben je in Sydney... Eerst (om 12 uur smiddags) ontbeten in het park en dan maar lopen. Eerst hebben we de winkels gehad en toen maar het internet op, op zoek naar werk. Helaas is dit toch wel een tegenvaller voor ons. Natuurlijk is er zat werk, alleen wordt dan verwacht dat je met een beetje geluk zeker 2 weken werkt (het gemiddelde lag rond de 3 maanden). En toen was het weer lopen. Met Lisanne's gedachte (liever niets dan een beetje geld uitgeven) in ons achterhoofd gingen we opzoek naar gratis dingen. Zo kwamen we op weg naar alweer de Royal Botanic Gardens een gratis museum: het New South Wales Art Museum. Daar hingen wel een paar leuke schilderijen die ik ook graag op mijn kamer had zien hangen, maar dat zou volgens mij niet de bedoeling zijn. Vrij laat aangekomen in de Royal Botanic Garden begon de zon al vrij snel te verdwijnen. En op dat moment kwamen de kakatoos. Deze vonden Frank zijn koeken wel lekker en binnen een mum van tijd waren we omsingeld door de kakatoos, meeuwen, duiven en een eend. Na een paar foto's gemaakt te hebben kreeg ook ik aandacht. Een kakatoo kwam op mijn schouder zitten! Heel leuk een aardig, maar die begon wel te poepen op mijn creme witte shirt! Snel een foto maken en toen het beest van me afschudden... Rond die tijd waren ook de meeste vleermuizen wakker. Na mate het steeds later werd kwamen er meer, en meer, en meer en nog veel meer vleermuizen de lucht in. Heel leuk om te zien.

En alweer een ontbijtje in het park. Toen zijn wel lang het Anzac Memorial gelopen (natuurlijk ook gratis)(een herdenking aan WW I). Overal in de stad hangen poster dat Otzi de ijsman in Sydney is. Daar moesten wij meer van weten. In Darling Harbour aangekomen werden we naar het Martime Museum gezogen, want de entree was: gratis! We kwamen mooi op tijd, 5 minuten wachten en toen begon een rondleiding over onze Otzi. Deze rondleiding was voor de kids, maar ook voor ons erg grappig. Tot een moment, toen de gids een grote, atletisch gevormde jongen nodig had. Ik keek nog weg en stond best acheraan maar nee, hij moest mij hebben. Daar stond ik dan voor die kinderen, echt heel voorschut. Een beetje toneel spelen en toen was ik er gelukkig weer vanaf. Helaas heeft Frank het allemaal gefilm maar door technische redenen is de film waarschijnlijk pas rond Februarie/Maart te zien. Wij dikke lol toen we buiten kwamen en blij dat voor het eerst in onze leven een China Town dicht in de buurt was. Dat China Town viel wel mee, maar in de straat rook het wel heerlijk naar noedels, ei en kip! Jammie, maar! denk aan Lisanne's wijze woorden. In het blok ernaast was de zoveelste overdekte winkels maar toch even kijken want de naam sprak ons wel aan: Market City: Where East meets West. Druk daar binnen! Allemaal Chinezen met kleine kraampjes die over het algemeen petten, shirts en soeveniers verkochten. Dat allemaal op 3 Januarie, de dag dat I Am Legend uitkwam in Australie. Al 6 dagen hadden wij geen gebruik gemaakt van Mc Donalds of Hungry Jacks, dus het was wel tijd voor een beloning: de bios in. Heerlijke stoelen, goed beeld, geen last van geen ondertiteling en de film die zeer spannend en super goed was bezorgde ons een hele leuke avond. Op weg naar bed werd het alleen maar beter. Op een prikbord hing een advertentie van een campervan voor ietjes meer dan het bedrag dat wij in gedachte hadden. Verder zag het er allemaal goed uit maar voordat we een overhaaste beslissing maken even goed slapen.

En dan is het vandaag. Vanochtend hing de advertentie er niet meer en het nummer dat we moesten bellen hadden we niet in onze telefoon opgeslagen. Helaas pindakaas zullen we maar zeggen. Want het zou mooi zijn geweest als we hier al een leuke auto hadden kunnen kopen en dan volgende week naar Melbourne te rijden om Lisanne daar op te halen. Maar aanbiedingen zat, en in Melbourne zullen ze dat ook kennen. Inmiddels is het alweer half 3 smiddags. Het zou vandaag gaan regenen en maar 19 graden zijn zei het weer gister op internet, maar daar is niets van te zien. Hopelijk gaat de voorspelling van morgen (zon en 30 graden) wel door zodat we weer verder kunnen met bakken.

Zo. Dat is wel weer genoeg. Mijn account heeft nog een paar uur te gaan dus ik zal komende dagen jullie wel nog een keer vermaken, fijn he!

Groeten Jurgen